Door de extreme sneeuwval in Engeland en Schotland, was het een hele uitdaging voor de bands om richting Nederland te komen. Gelukkig hadden alle bandleden die op dag 2 van het Progdreams Festival geprogrammeerd stonden de reis kunnen volbrengen.
Op deze zaterdag ben ik als een gewone bezoeker naar de ‘De Boerderij‘ in Zoetermeer gekomen om van vier bands te genieten. Ik had me voorgenomen om geen recensie te schrijven. Maar ik kan de verleiding niet weerstaan, en besluit ter plekke om toch een verslag te schrijven.
Als eerste staat Alan Reed & The Daughters of Expediency op het programma
‘Begin again‘ wordt als eerste gespeeld. De energie en het plezier spat er meteen van af. Niet alleen energiebom Alan, maar alle bandleden hebben het duidelijk naar hun zin. Bassist Jennifer Clark en gitarist Mark Spencer zoeken elkaar regelmatig op en dagen elkaar uit. Het ene moment staan ze heel fanatiek aan hun snaren te plukken, het andere moment staan ze met een brede glimlach te spelen. Tussen alle bandleden is er volop interactie. Ook gitarist Daren Callow en Alan staan zo nu en dan tegen over elkaar te spelen. Dat maakt dit optreden extra leuk. Toetsenist Tudor Davies staat vrijwel geheel aan de linkerkant van het podium. Doordat er direct van alles op het podium gebeurt, zie je hem in eerste instantie wat minder, maar je hoort hem zeker.
Van het album ‘Honey on the razors edge‘ spelen ze verschillende tracks, waaronder ‘The other side of the morning‘.
De klein gezongen delen zingt Alan met gevoel, maar hij laat ook flinke vocale uithalen horen. Met fysieke expressie geeft hij de teksten wat extra’s mee. De tempo en volumewisselingen in de muziek worden goed gespeeld.
Alan Reed • De Boerderij 03-03-2018 • © Esther Kessel
‘Into the void‘ heeft een ingetogen start waarbij drummer Henry Rogers zijn drumstokken even laat liggen.
Tijdens ‘The Executioner‘ klappen fans mee op het staccato ritme. Er volgen nog een paar tracks zoals ‘Sanctuary‘. Tussen de nummers door maakt Alan wat grapjes. Zo ook voor het laatste nummer, ‘Crown of thorns‘. Veel te snel is dit optreden afgelopen. Maar niet getreurd, er staan nog drie bands op het programma.
Celestial Fire is de band van Dave Bainbrigde (IONA). Deze progband maakt gecompliceerde, maar fantastische mooie nummers. Met meerdere multi instrumentalisten is het podium goed volgebouwd.
Het eerste nummer dat ze spelen is ‘Celestial Fire‘, van het gelijknamige album.
Na een instrumentaal intro begint Sally Minnear zo goed als solo te zingen. Haar stem is kristalhelder, dat wist ik al van de cd, maar live maakt dit nog meer impact. Drummer Frank Van Essen zit verstopt achter zijn cimbalen. Hij is degene die ook viool speelt, een bijzondere combinatie. Sally bespeelt ondertussen met zachte stokken de cimbalen. Een enkeling uit het publiek praat nog, maar nadat iemand “Sstt” sist is het stil om mij heen. Gelukkig maar, want dit is zó mooi! Dave Bainbridge is duidelijk trots op zijn band, en terecht!
Celestial Fire • De Boerderij 03-03-2018 • © Esther Kessel
Er worden natuurlijk IONA songs gespeeld, zoals ‘Kells Theme‘, fans luisteren ademloos toe. Frank drumt met uiterste precisie. In de rustig gespeelde gedeelten performen de bandleden rustig, daar waar de muziek het toelaat, gaan ze mee in het uptempo ritme. Ook het licht gaat van rustig naar ‘flitsend’. Ook nu worden er tussen de nummers wat grapjes gemaakt, dit draagt bij tot extra gezellige sfeer.
Dave Bainbridge begint met sprankelende tonen op de toetsen in ‘Love Remains‘. Hij geniet volop.
Gitarist Dave Brons is één en al passie. Met vlagen staat hij met zijn hoofd in de nek en speelt de sterren van de hemel op zijn elektrische gitaar. Dit nummer maakt diepe indruk op de fans, dat zie je en dat voel je.
Dave Brons speelt niet alleen elektrisch gitaar. Voor hem staat zijn akoestische gitaar, waar hij ook regelmatig op speelt.
Dave Bainbrigde verruilt de toetsen diverse keren voor gitaar. De meeste nummers zitten ingewikkeld in elkaar. Toch worden alle tempo en volume wisselingen subliem gespeeld. Daar draagt bassist Simon Fitzpatrick ook zeker aan bij. Sally zorgt voor minieme details in de percussie. Alle noten worden door alle bandleden met liefde gespeeld. Uiterst secuur, dit maakt dat de muziek onder je huid kruipt. De sfeer in de zaal en op het podium is hierdoor met vlagen ingetogen, sereen bijna. Als de muziek in tempo en volume toenemen blijft deze sfeer behouden.
‘Brendan’s voyage‘ wordt tot en met de laatste noot adembenemend mooi gespeeld. Het geluid is super, zodat alles perfect tot zijn recht komt. Door deze perfectie komt aan dit concert veel te snel een einde.
Dave Kerzner bracht vorig naar het conceptalbum ‘Static‘ uit. Dave Kerzner begint met ‘Hypocrites‘ Dit wordt door de fans al bij de eerste tonen herkend en toegejuicht. De tekst is belangrijk onderdeel van het hele conceptalbum. Dave zingt duidelijk en hij heeft geen moeite om boven de muziek uit te komen. Zangeres Durga McBroom danst gracieus mee in het ritme. ‘The lie‘ komt van zijn live album ‘New world‘. De markante gitarist Fernando Perdomo trekt met zijn gave gitaarspel en zijn manier van performen de aandacht naar zich toe. Dave roemt hem even tussen twee zinnen door.
Er worden meer nummers van ‘Static‘ gespeeld. De titeltrack is vrij rustig. Fernando gaat hier prima in mee. De stem van Durga mengt zich prachtig met de muziek. Ze laat met haar manier van bewegen duidelijke tekstbeleving zien.
Dave heeft zijn handen natuurlijk niet vrij, hij heeft alleen zijn om mimiek de teksten extra diepgang te geven. Daar maakt hij goed gebruik van.
In ‘Dirty soap box‘ laat Tetra Fletch mooie bas grooves horen. Dave vliegt zo nu en dan met zijn handen razendsnel van links naar rechts over de toetsen.
Gedurende een up-tempo stuk in ‘The truth behind‘ staat hij al dansend te spelen. Maar in de rustige stukken voel je de emotie door de ingetogen manier van performen.
Dave zit achter zijn keyboard vrij vooraan en midden op het podium. Hij is gefocust op zijn toetsen en heeft daardoor wat minder vaak oogcontact met de fans. In ‘Paranoia‘ communiceert’ Dave met een subtiel handgebaar naar drummer Andy Mapp, die achter hem zit. Andy en de rest van de band houden zich stil voor Dave’s solo. Ondertussen blijven de beelden op de beamer synchroon lopen. Het woord paranoia staat daar in het zand geschreven. De beamer heeft ook in ‘Ocean of stars‘ een toegevoegde waarde, het klopt feilloos. Dave laat met zijn zang zijn gevoelige kant zien en horen. Weer vormt de stem van Durga een prachtige blend, vooral haar hoge tonen zijn prachtig. Voor ‘Chain Reaction‘ mag Dave de akoestische gitaar lenen van Sally Minnear. Ondanks de akoestische gitaar rockt Dave er lekker op los. Deze live versie is pittiger dan de cd-versie. Fernando staat zo vol overtuiging te rocken dat hij zijn hoed verliest.
Dave Kerzner • De Boerderij 03-03-2018 • © Esther Kessel
‘Into the sun‘ is hun laatste nummer, het begin is vrij rustig. Gaandeweg neemt het volume wat toe. Nog één keer gaat Fernando helemaal los. Daarbij gaat hij niet zachtzinnig om met zijn gitaar. Wild trekt hij zijn snaren los, het is part of the show. Ook dit optreden is voorbij gevlogen.
Na drie geweldige optredens betreedt Magenta het podium. Zangers Christina Booth heeft diverse awards gewonnen als beste zangeres. ‘Speechless‘ is een heerlijk rockend nummer. Achterin de zaal is de balans in volume tussen zang en muziek dik in orde. Vooraan is de zang iets aan de zachte kant. Toch is het duidelijk dat Christina de awards niet voor niks gewonnen heeft. Want de hoge tonen haalt ze moeiteloos.
‘Gluttony‘ is één van de nummers waarin toetsenist Robert Reed een belangrijk aandeel in heeft. Bovendien zorgen hij en gitarist Chris Fry hier voor de achtergrondzang. Zo nu en dan wisselt drummer Jonathan ‘Jiffy’ Griffiths van stokken. Dan laat hij met stokken met zachte uiteinden zijn cimbalen zachtjes rinkelen. Chris laat meeslepend gitaarspel horen, prima ondersteund door de rustige flow van bassist Dan Nelson. Daar waar nodig schroeft hij natuurlijk het tempo en volume op.
Tussen enkele nummers door maakt Christina grapjes. Zo vertelt ze dat ‘Jiffy’ de meest verlegen van het stel is. Maar uit zijn explosieve en energieke manier van drummen blijkt het tegendeel.
‘Anger‘ heeft een ingetogen start. Christina zingt bijna solo. Zang en muziek zijn nu in balans, ook als het volume toeneemt. Je ziet en voelt de passie van de band.
Van hun nieuwste album ‘We are the legend’ hebben ze ‘Colours/Vincent van Gogh‘ uitgekozen. Dit prachtige lange nummer wordt mooi gespeeld.
Magenta • De Boerderij 03-03-2018 • © Esther Kessel
Van volle bak volume gaat het tempo soms in één ‘klap’ omlaag. Mooi om dit live mee te maken. Als Christina zegt dat ze het laatste nummer gaan spelen klinkt er “AAhhhh” van uit de zaal. Fans klappen mee in het ritme van ‘Lizard King‘. Nog voordat ze het podium kunnen verlaten gebaart de organisatie of ze nog één nummer willen spelen. ‘Pride‘ is de titel van de toegift. Chris gaat al liggend spelen, even later zit hij op de rand van het podium. De sfeer wordt nu helemaal uitgelaten. Zeker als Chris opstaat en gaat battelen met Robert. Deze mannen gaan helemaal los. En zo eindigt dit laatste optreden op een fantastische manier.
Na de optredens blijft het nog een hele tijd gezellig in De Boerderij in Zoetermeer. We kunnen terugkijken op een fantastische tweede dag van het Progdreams Festival.
Fotografie: © Esther Kessel