Voor het album ‘The Grand Theatre’ hebben Doug Woods en Colin Powell zich laten inspireren door het theater en alles wat daarbij komt kijken. De basis van het westerse theater ligt bij de oude Grieken.

‘Blockbuster’ start sferisch. Langzaam gaan deze elektronische klanken over naar liefelijk. Sommige klanken hebben de sfeer van een speeldoosje. Het ritme wordt aangegeven door lichte, vrij monotone klanken. Hiertussen klinkt gitaarspel, dat stapje voor stapje iets meer rockend wordt. Deze openingstrack lijkt te eindigen, maar het is een verrassende wending. Een aantal veranderingen later sterft deze openingstrack mooi weg.

In ‘The Get In’ worden allerlei geluiden vermengd met de muziek. Met vlagen hoor je vrij veel herhalingen, vooral in het ‘drum’ritme. De klank hiervan is klinisch, en het volume is aan de hoge kant ten opzichte van het toetsenwerk en het gitaarspel. Deze laatste twee komen wat in de verdrukking. Ook hier is er weer een prima opbouw naar het einde.

Ondanks dat er geen warme klanken van de drums zijn, komen de toetsen in ‘Opening Night’ vrij goed naar voren. Als het drumritme gestaakt wordt krijgen de pianoklanken, heel terecht, alle ruimte. Het drumgeluid dat volgt is lager van sound. Minder klinisch, maar wel iets te dof. Weer is het aantal herhalingen best hoog en snoept wat aandacht weg van de pianoklanken en van de leuke details op het laatst.

In de titels van de tracks zitten verwijzingen naar het theater. Bij een aantal titels, zoals ‘The Audience is Waiting’ en ‘Red Velvet’ is het duidelijk. Voor bijvoorbeeld ‘Proscenium Arch’ en ‘Periactus’ is het voor menigeen minder duidelijk wat er bedoeld wordt. De elektronische klanken aan het begin van ‘Periactus’ trekken de aandacht. Dit nummer doelt op een prismatisch/beeldend apparaat dat in de Griekse theaters werd gebruikt. Op de drie zijden was een scène geschilderd. Door de periactus te draaien werd de locatie van de actie veranderd. De wendingen in dit nummer beelden gevoelsmatig de locatie verandering uit.
Blijkwaar wordt er een rustig verhaal verteld, want muziek blijft rustig, het tempo is lekker lazy. Je hoort wat klassieke elementen, en vlak voor het einde zijn er onverwachte geluidjes.

De klanken van de viool in ‘Old Actors’ delven bijna het onderspit door de herhalingen in de overige muziek. Als de viool rust heeft, gaan de herhalingen nog even door.
Diverse veranderingen vloeien in elkaar over, steeds met een aantal herhalingen. Voor de een zal dit rustgevend werken maar een ander kan zich er misschien licht aan irriteren. Maar zelfs al zou je je eraan storen, dan kan je niet ontkennen dat de geluidskwaliteit goed is.

Muzikale geluidjes in ‘Curtain Call’ worden gemixt met diverse instrumenten die elkaar afwisselen. In de geluidjes zit wat minder variatie, en trekken daardoor meer aandacht dan de instrumentale elementen. Het pianospel is vlak voor het einde sprankelend, maar dat valt bijna niet op.

‘The Grand Theatre’ komt niet echt binnen. Dit komt deels doordat de klank van de ‘percussie’ wat warmte mist. Net als altijd is het bij een aantal dingen amper te achterhalen wat van de toetsten komt, of wat ‘uit de iPad komt’. Doug en Colin zijn muzikanten die ook volop gebruik maken van IOS. Het spektakel wat in theater kan zitten, blijft achterwege. Doug en Colin blijven hun eigen stijl trouw. Hun toegankelijke muziek is niet bombastisch, en/of gevuld met veel emotie. Daarmee hebben ze een toegankelijk album gemaakt dat gemakkelijk weg luistert.

(72/100) (Eigen Beheer)

Website: Doug Woods and Colin Powell
Facebook: Doug Woods and Colin Powell
Bandcamp: Doug Woods and Colin Powell

Tracklist
01 – Blockbuster (07:29)
02 – The Get In (03:45)
03 – Opening Night (05:05)
04 – The Audience is Waiting (05:06)
05 – Proscenium Arch (03:16)
06 – Red Velvet (05:01)
07 – Lights (04:13)
08 – Periactus (06:55)
09 – Exit Stage Left (03:27)
10 – The Fade (03:08)
11 – Old Actors (03:55)
12 – Curtain Call (03:53)

This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl

Doug Woods and Colin Powell – The Grand Theatre

For the album ‘The Grand Theatre‘, Doug Woods and Colin Powell were inspired by the theatre and everything that goes with it. Western theatre is based on the ancient Greeks.

Blockbuster‘ starts off spherical. Slowly but surely, these electronic sounds are transformed into lovable sounds. Some sounds have the atmosphere of a music box. The rhythm is indicated by light, rather monotonous sounds. In between these sounds’ guitar playing, which gradually becomes a bit more rocking. This opening track seems to end, but it is a surprising twist. A few changes later this opening track dies away nicely.

In ‘The Get In‘ all kinds of sounds are mixed with the music. With a few moments you can hear a lot of repetitions, especially in the ‘drum’ rhythm. The sound of this is clinical, and the volume is on the high side compared to keyboard work and guitar playing. These last two are a bit oppressed. Again, there is a fine build-up to the end.

Despite the fact that there are no warm sounds of the drums, the keys in ‘Opening Night‘ come out pretty well. When the drum rhythm is paused, the piano sounds are, quite rightly, given plenty of room. The drum sound that follows is lower in sound. Less clinical, but a bit too dull. Again, the number of repetitions is quite high and some attention is taken away from the piano sounds and the nice details at the end.

In the titles of the tracks there are references to the theatre. A number of titles, such as ‘The Audience is Waiting‘ and ‘Red Velvet‘ are clear. For example, for ‘Proscenium Arch‘ and ‘Periactus‘ it is less clear to many people what is meant. The electronic sounds at the beginning of ‘Periactus‘ attract attention. This issue refers to a prismatic/visual device that was used in Greek theatres. A scene was painted on three sides. By rotating the periactus, the location of the action was changed. The twists and turns in this song instinctively depict the location change.
Apparently, a quiet story is told, because music remains quiet, the tempo is nice and lazy. You hear some classical elements, and just before the end there are unexpected sounds.

The sounds of the violin in ‘Old Actors‘ are almost lost by the repetitions in the other music. When the violin is at rest, the repetitions continue for a while.
Various changes flow into each other, always with a number of repetitions. For some, this will have a calming effect, but others may be slightly irritated by it. But even if it bothers you, you can’t deny that the sound quality is good.

Musical sounds in ‘Curtain Call‘ are mixed with various instruments that alternate. The sounds have less variation, and therefore attract more attention than the instrumental elements. The piano playing just before the end is sparkling, but that is almost unnoticeable.

‘The Grand Theatre‘ does not really come in. This is partly because the sound of the ‘percussion’ lacks some warmth. As always, there are a number of things that can hardly be found out what comes from the keys, or what comes from the iPad.
Doug and Colin are musicians who also make full use of IOS. The spectacle that can be in the theatre, is omitted. Doug and Colin stay true to their own style. Their accessible music is not bombastic, and/or filled with a lot of emotion. In doing so, they have created an accessible album that is easy to listen to.

(72/100) (Own Management)

Website: Doug Woods and Colin Powell
Facebook: Doug Woods and Colin Powell
Bandcamp: Doug Woods and Colin Powell

Tracklist
01 – Blockbuster (07:29)
02 – The Get In (03:45)
03 – Opening Night (05:05)
04 – The Audience is Waiting (05:06)
05 – Proscenium Arch (03:16)
06 – Red Velvet (05:01)
07 – Lights (04:13)
08 – Periactus (06:55)
09 – Exit Stage Left (03:27)
10 – The Fade (03:08)
11 – Old Actors (03:55)
12 – Curtain Call (03:53)