Martin Turner is de oprichter van de band ‘Wishbone Ash’, waarmee hij vooral in de jaren ’70 en ’80 grote successen behaalde. Hij zou al met pension mogen gaan, maar treedt nog steeds op. In het kader van ‘The Vintage Years Tour 2018’, stond Martin Turner ex Wishbone Ash op zondagmiddag 9 september geprogrammeerd in De Bosuil in Weert.
De middag begon met de Nijmeegse rockband Black Bottle Riot. Ze begonnen met ‘Run Johnny’. Frontman/gitarist Simon Snel heeft een aangename stem. Wij kregen met ‘Fire’ alvast een voorproefje van hun vierde album dat over een paar maanden uitkomt. ‘Fire’ startte vrij rustig. Gaandeweg namen tempo en volume toe. Mike Sedee scheurde er zo nu en dan heerlijk doorheen met zijn gitaar.
Steeds maar even, want dit goed opgebouwde nummer heeft verschillende wisselingen in tempo en volume. Drummer Mark Weerts had een mooie, vrij strakke manier van drummen. In ‘Lost in time’ gebruikte hij zijn stem regelmatig als instrument. Dit vormde een mooie blend. ‘Medicine’ is een heerlijk opzwepend nummer. Mike en Simon stonden even zij aan zij te spelen. Gedurende het uptempo stuk speelde bassist Jaap van den Berg flink fanatiek en was behoorlijk beweeglijk. Het intro van ‘Spirit Talker’ werd melodieus gefloten door Mark. Hij werd bijgestaan met minimalistisch gitaarspel. Simon’s stem kwam mooi uit in dit klein gespeelde deel. Tempo en volume werden omhooggestuwd, maar het nummer eindigde ingetogen. Voor ‘On my knees’ ging voor de laatste keer ‘het gas d’r op’. Black Bottle Riot had hun eigen lichtman meegenomen. Deze maakte minimaal gebruik van de uitgebreide lichtmogelijkheden die De Bosuil biedt. Het visuele aspect was hierdoor minder aantrekkelijk. Toch wisten deze rockers ons te overtuigen met hun prima performance.
De lichten in de zaal doofden nogmaals, nu voor Martin Turner en zijn band. Als eerste speelden ze ‘The king will come’. De fans klapten direct mee. De stemmen van bassist/frontman Martin en gitarist Danny Willson kleurden mooi bij elkaar. De mannen hadden geen enkele moeite om te hoge noten te halen. Er was totaal geen rivaliteit tussen de beide gitaristen. De partijen werden mooi verdeeld. Misha Nikolic speelde het klein gespeelde stuk prachtig. Tim Brown liet een dynamische manier van drummen horen. Bovendien is hij een stijlvolle showman, gedurende het spelen twirlde hij veelvuldig. ‘Written in the stars’ is slechts een paar jaar oud. Maar het paste prima in de set.
Martin vertelde met een grapje:
” Nu gaan we nummers spelen van ons allereerste album…uit…1870”.
Natuurlijk werd ‘Blind eye’ als eerste gespeeld, gevolgd door ‘Lady Whisky’. Martin’s stem is nog verbluffend goed. Het was niet te merken dat hier een zeventig plusser stond te zingen en te spelen. Aan de interactie tussen de mannen onderling was duidelijk te zien dat ze het samen goed kunnen vinden. Hier stond een groep vrienden met plezier te spelen.
Op een gegeven moment gaf Martin een gave solo weg. Het podium was donker, alleen Martin werd door de lichtman van De Bosuil in het licht gezet. Dit was prachtig om naar te kijken en te luisteren. Even later viel de rest van de band bij. Zo ontstond een prachtig instrumentaal stuk. Aansluitend werden we getrakteerd op een uitgebreide solo van Tim. De spotlights waren op hem gericht. Toen Tim sneller speelde, ging het tempo van het licht daarin mee. Zo werd de snelheid waarmee hij drumde extra goed weer gegeven.
Met ‘Phoenix’ was het debuutalbum ten einde. Instrumentaal was het allemaal super. Hier en daar was de samenzang niet helemaal zuiver. Maar dat werd goed gemaakt in ‘Warrior’, van het album ‘Argus’. Martins stem maakte indruk. De emotie was niet alleen te horen in zijn stem, het was ook af te lezen op zijn gezicht. Zang en muziek waren constant in balans. Het a capella gezongen stukje leverde terecht applaus op. ‘Blowin’ free’ bevat enkele opzwepende stukken. Martin stond hier half dansend te spelen. En hij was niet de enige. Danny trok de aandacht bij de rustige stukken, hij speelde ze geweldig. Hierna zwaaiden de mannen naar ons, en verlieten het podium.
De Bosuil was amper halfgevuld. We maakten herrie voor tien om een toegift. Eenmaal teruggekomen zongen ze ‘Living proof’. Er werd volop meegeklapt en gezongen. Met een leuke anekdote kreeg Martin de lachers weer op zijn hand. Dit was de inleiding voor ‘Doctor’. De mannen konden er blijkbaar geen genoeg van krijgen, want Martin vroeg:
”One more?”
Dat werd met gejuich ontvangen. Dit werd ‘Jailbait’. De sfeer was vrolijk. Martin maakte tussendoor diverse muzikale en vocale geintjes. Hij bedankte De Bosuil Crew, Black Bottle Riot, en ons omdat we gekomen waren. Na nog een paar grappige momenten werd het laatste stukje van dit nummer gespeeld. Martin Turner ex Wishbone Ash speelde bijna twee uur. We kunnen terugkijken op een gaaf concert.
