Jon Amor is in jaren negentig bekend geworden als gitarist van The Hoax. Eind jaren negentig gingen The Hoax (tijdelijk) uit elkaar. Jon is echter een bezige bij en heeft niet stil gezeten. Hij heeft nog al wat albums op zijn naam staan; Zowel solo als met zijn bands: De Jon Amor Blues Group en The Boom Band. Natuurlijk staat Jon ook regelmatig op de planken en vrijdag stond Jon in de Bosuil met zijn Jon Amor band.
Omdat er maar weinig kaarten waren verkocht vond het optreden plaats in het café van de Bosuil. Bij aankomst in de Bosuil is er nog maar een handjevol mensen aanwezig. Langzaam maar zeker loopt het café wat voller en door de kleine ruimte oogt uiteindelijk het gezellig druk. Een kwartiertje later dan gepland verschijnt Jon Amor met zijn band op het podium.
De aftrap is met ‘Cheez Whizz’ van zijn Jon Amor Blues band. Dit up- tempo instrumentale nummer is een goede sfeermaker. Het geluid in het café is perfect en de interactie tussen de bandleden is goed te zien. Één blik naar elkaar is genoeg om elkaar te begrijpen. Het is duidelijk dat ze allemaal met plezier op het podium staan. De brede glimlach op hun gezichten spreekt voor zich.
Na twee up-tempo nummers is het tijd voor een iets rustiger nummer, ‘Full time lover’. Bassist Dave Doherty kruipt hier helemaal in de muziek. Hij speelt met zijn ogen dicht en de passie is voelbaar! Dat geldt voor alle bandleden; De band haalt het beste in elkaar naar boven. Vooral tijdens ‘Way down south’ valt dit op.
Jon vraagt aan het publiek: ”Please move two steps closer?”. Lachend vervolgt hij: “We don’t smell too bad!”, en het publiek komt inderdaad een paar passen dichter bij staan. Jon vertelt dat drummer Mark Barrett normaal nooit drinkt voor een optreden. Omdat het een tijd geleden was dat Mark Barrett en toetsenist Johnny Dyke elkaar zagen heeft hij een biertje gedronken. Dit leuke praatje geeft een sfeer die prima past in een gezellig café.
Het licht is natuurlijk niet zo groots als in de echte zaal. Tijdens sommige solo’s van Jon is het jammer dat die niet extra worden belicht. De geringere hoeveelheid licht past wel prima in de sfeer van het café. Het laatste nummer voor de pauze is ‘See see baby’ (van Freddie King) en heeft een lekker tempo. Het publiek kan niet stil blijven staan. Johnny is vliegensvlug op de piano en ook Mark geeft een prima partij weg op zijn drumstel. Jon laat zijn gitaar even met rust en staat aan de zijkant van het podium te genieten hoe Mark en Jonny spelen. Dat dit ook bij het publiek in de smaak valt blijkt wel uit het applaus na afloop.
Na de pauze zit de sfeer er meteen weer in. Eerst worden er wat up-tempo nummers gespeeld. Maar ‘Lovin ’cup’ is beduidend rustiger. Als de band minimalistisch speelt is het publiek zo goed als muisstil. En zo hoort het ook! Daarna is het tijd voor ‘She thouhgt I was an eagle’. Jon verlaat met gitaar en al het podium. Oog in oog met het publiek laat hij prima gitaarwerk horen! Natuurlijk levert dat extra applaus op. Ook Johnny laat op de toetsen zijn kunnen horen.
Een paar nummers later staat ‘Changed’ op de setlist. Gevolgd door de afsluiter ‘Cut through the graveyard’. Ze krijgen na afloop niet eens de kans om het podium te verlaten en plakken er meteen de toegift aan vast. Het is een prima up tempo nummer. Het publiek deint mee op de maat van de muziek. Weer verlaat Jon het podium. Hij staat letterlijk zij aan zij met het publiek en geeft een mooi staaltje van zijn kunnen weg. Wat een cadeautje! Jon blijft nog even tussen het publiek. Hij loopt naar de zijkant van de zaal en gaat op zijn hurken zitten. Zijn gitaar laat hij met rust. Mark en Dave gaan op het podium uit hun dak. Jon kijkt nog steeds van uit de zaal toe met een smile van oor tot oor.
Jon Amor en zijn band verdienen absoluut meer publiek. Deze kleine setting geeft de avond wel iets heel speciaals. Deze avond zit vol bijzondere momenten om met heel veel plezier op terug te kijken.
