De tribute-show van Symfo Classics was vorig jaar zo succesvol, dat er ook dit jaar een show is met de beste symfonische rock klassiekers. Je hoeft geen grote kenner te zijn van symfonische rock om veel van deze nummers te (her)kennen. Ruim de helft staat in de Top 2000. Deze band telt drie topvocalisten. Cindy Oudshoorn en Edward Reekers van Kayak. En zanger/acteur Martin van der Starre.
De Bosuil is bomvol. Het is nog donker op het podium als de eerste woorden van ‘Keeping the dream alive’ (van Münchener Freiheit) gezongen worden. Omdat de muziek hier minimalistisch is, komen de vocalen meteen goed tot zijn recht. Dat belooft veel goeds voor de rest van de avond. Op een avond als deze mag Supertramp niet ontbreken. Cindy zingt ‘Logical Song’. Haar elegante manier van performen herken ik vanuit haar tijd als zangeres bij Kayak. Stanley Medema speelt een mooi stuk op zijn saxofoon. De hoge vocale uithaal haalt Cindy met gemak. Edward zingt ‘Humdrum’. Een deel van het publiek achterin kletst er luid doorheen. Zo jammer van dit mooie nummer van Peter Gabriel.
Cindy brengt ‘Mr. Time’ ten gehore. Wat heeft ze toch een mooie stem! Drummer Sjoerd Rutten speelt zachter als zang en muziek daarom vragen. Edward kondigt één van zijn Genesis favorieten, ‘Firth of Fifth’ aan. Het intro komt van toetsenist Werner van Gool. Dit is en blijft een fantastisch nummer, waarin ook gitarist Joost Vergoossen een mooi aandeel heeft. Één van de covers waarbij Edward achter het keyboard plaatst neemt is ‘A salty dog’. Het origineel van Procol Harum stamt uit 1965 en is daarmee één van de oudste symfo classics. Tijdens de minimalistisch gespeelde gedeelten blijft het gepraat uit het publiek hinderlijk voor wie echt wil luisteren.
Earth & Fire is één van de Nederlandse symfo bands. Hun ‘Storm and thunder’ wordt gespeeld. Tijdens het rustig gezongen en gespeelde deel is het licht minimaal. Als tempo en volume in de muziek en zang toenemen, gaat het licht hierin mee.
Symfo Classis zoekt graag de grens op van wat wel symfo, en geen symfo is. Daarom: ‘I’m not in love’ van 10 CC. Dit is één van de rustige nummers dat zachtjes meegezongen wordt. Bassist Jan van Olffen gaat mee in deze rustige flow en staat met gesloten ogen te spelen. Vooraan in de zaal klinkt zijn bas nu iets te hard.
De songtitel ‘Divergence’ zal misschien niet iedereen bekend in de oren klinken. Maar zodra de eerste noten gespeeld worden herken je dit fantastische instrumentale nummer van de Nederlandse band Solution zeker. Joost en Stanley staan tegenover elkaar te spelen en dagen elkaar uit. Ze halen het beste in elkaar naar boven. Een lust om naar te luisteren en te kijken.
Symfo Classics • De Bosuil 10-12-2016 • © Jack Kok
Na de pauze vraagt Joost: ”Wie komt er uit Limburg?” Hij vervolgt: “Mag ik plat praten?” In het Limburgs vraagt hij aan het publiek om niet te praten. Want dit is storend voor de èchte muziekliefhebber. Luid applaus van de muziekfreaks die komen voor de muziek. De eerste meezinger hierna is ‘Kayleigh’. De sfeer wordt als maar beter. En Cindy? Zij straalt steeds meer. Zoals gehoopt zingt ze ‘Wuthering heights’. Ik kan niet anders zeggen dan: Dit doet ze perfect!
Jan speelt het gave bas intro van ‘Psychobabble’ (Alan Parsons Project). Het publiek klapt spontaan mee. De bandleden klappen zelf niet mee waardoor het klappen verstomt. Martin vertolkt deze cover prima, met een zeer goede vocale uithaal op het einde. Als er één band niet overgeslagen mag worden is dat Pink Floyd. ‘Comfortably Numb’ wordt geweldig gespeeld en gezongen. De solo van Joost is adembenemend, het geheel kruipt onder mijn huid. Hij krijgt heel verdiend tussentijds applaus. Hij speelt werkelijk de sterren van de hemel.
Omdat er (ex) Kayak leden op het podium staan kan een nummer van Kayak niet uitblijven. Ze hebben gekozen voor het duet ‘Alienation’. Het opzwepende ritme zorgt voor een energieke performance. Je ziet en voelt de energie! Deze energie blijft tijdens ELO’s ‘Living thing’. Vooral hier tovert Stanley de mooiste geluiden uit zijn EWI= Electric Wind Instrument. Zo heet het elektrische blaasinstrument waar hij een groot deel van de avond op speelt.
Na het ‘Eve of war’ verlaat de band het podium. Het “toegift-spelletje” wordt gespeeld. Voordat de toegift begint verklapt Edward dat we ook in 2017 een Symfo Classics kunnen verwachten. ‘Dust in the wind’ zal volgend jaar op de setlist staan. Vanavond is dit het eerste cadeautje van de toegift. De fans zingen als één man mee. Wat mooi om dit uit zo veel kelen te horen, kippenvel. ‘Ruthless Queen’ staat altijd in de Top 2000. Ook deze wordt meegezongen. De rockende afsluiter is ‘Owner of a lonely heart. Hier wordt niet meegezongen, maar meegebrùld door de fans. Behoorlijk vals. Maar wat maakt het uit? De sfeer is top. Symfo Classics voldoet aan de verwachtingen en is ook in Weert een klasse apart. Voor wie nog (een keer) wil genieten van Symfo Classics: ze toeren t/m 30 december door Nederland.
Fotografie: © Jack Kok
