Afgelopen jaar was turbulent voor The BluesBones. Gitarist Andy Aerts verliet de band begin 2015. Organist Edwin Risbourg nam zijn plaats in. Bassist Roland Burssens vertrok eind vorig jaar en het eerste optreden met de nieuwe bassist Geert Broeckx was tijdens de opname van deze live cd. The BluesBones klinken nu heel anders dan voorheen, daarom hebben ze ‘Double Live’ uitgebracht. Om de fans tegemoet te komen verkopen ze dit dubbelalbum met 15 nummers voor de prijs van een enkele cd.
‘Double live’ begint met de titelsong van hun voorgaande album ‘Saved by the blues’. Een verstandige keuze want toen werd de Hammond pas ná de opname van ‘Saved by the blues’ erin gemixt. Hierdoor vallen de huidige veranderingen in eerste instantie niet zo op. Totdat je door hebt dat er nu geen blazers meer bij zitten. De tonen op de Hammond nu houden over het algemeen langer aan. Dit past perfect in het geheel.
Het gitaarintro van ‘Voodoo guitar’ pakt je meteen in. Dominique Christens laat zijn cimbalen zachtjes rinkelen door stokken met zachte uiteinden te gebruiken. Bij zanger Nico De Cock is de emotie in zijn stem te horen. Ook in de muziek is de emotie voelbaar. De wisselingen in tempo en volume zitten mooi in elkaar. Gitarist Stef Paglia laat zijn kunnen horen! Een gave basgroove van Geert maakt het compleet. Tijdens een minimalistisch stukje word je geraakt. Deze versie heeft meer diepgang dan de versie op hun debuut album uit 2012. Natuurlijk deels door de andere band samenstelling, maar ook omdat de mannen gegroeid zijn in hun kunnen. Er is echter één maar. De geluidskwaliteit is niet zoals het moet. Soms hoor je een vreemd geluid alsof snipverkouden bent en je oren ‘ploppen’. Af en toe zit er ook een brommend of ruisend geluid in. Als je cd op normaal volume afspeelt is dit nauwelijks te horen, dus niet storend. Als je de koptelefoon op hebt, of het volume staat flink hard komt dit wel naar voren. Vooral in de zachter gespeelde gedeelten is dit duidelijk hoorbaar.
Een aantal nummers die volgen komen van hun vorige af. Bijvoorbeeld de powerballad ‘I’m still your man’. Daarin was de Hammond ook te horen. De veranderingen die er nu in zitten , zijn in eerste instantie niet mega groot. Maar wie het album beter kent, hoort wel degelijk verschillen. Er zit hier meer emotie in de muziek en de zang. Bovendien zit het instrumentaal ingewikkelder in elkaar, de muziek is verder door ontwikkeld. Deze nieuwe versie heeft duidelijk mijn voorkeur.
‘No good for me’ is een nieuw nummer. Up tempo, dat is goed gekozen na de voorgaande powerballad. Live is dit vrij eenvoudige nummer een sfeermaker.
CD 2.
Ook de powerballad ‘I try’ is verder door ontwikkeld. Was er voorheen alleen maar een lichte volumedaling. Nu spelen The BluesBones steeds zachter, totdat iedereen fluisterzacht speelt. Stef laat zijn gitaar heel teder klinken. Langzaam zwelt het volume weer aan. Nico is niet alleen hier, maar in bijna alle nummers woord voor woord te verstaan. Zijn emotionele uithaal op het einde geeft het geheel een extra dimensie.
De geluidskwaliteit van ‘Devil’s bride’ is hier over het algemeen goed. Hierdoor komt de geweldige power solo van Nico goed tot zijn recht. Als climax laat Edwin zijn Hammond ronken en grommen.
Misschien mist een enkeling de extra’s van een tweede gitarist. Stef heeft nu alle ruimte om zijn gitaarspel op sublieme wijze neer te zetten. De Hammond is een waardevolle aanvulling. Van nauwelijks hoorbaar, tot aan ‘volle bak’ volume, net wat op dat moment past in de muziek. De geluidskwaliteit van beide cd’s valt hier en daar tegen. Een cd moet ook met koptelefoon op, (zeer) goed klinken. Als de kwaliteit goed was, was mijn beoordeling hoger. Ondanks dit toch een dikke voldoende. De nummers zijn immers goed opgebouwd, en soms verder ontwikkeld. Aan de tempo en volume wisselingen is te merken dat de mannen elkaar perfect aanvoelen en aanvullen. De mannen hebben zin om nieuw materiaal te schrijven. Misschien is er volgend jaar een CD met nieuw werk?
(7/10) (Eigen Beheer)
Website: thebluesbones
Facebook: The BluesBones
