De band ‘All Star Gary Moore Tribute’ stond ongeveer een jaar geleden ook in de Bosuil. De band bestaat uit 8 personen, van wie 4 gitaristen, die elkaar afwisselen. Het was dan ook behoorlijk druk toen men het podium betrad. De mannen begonnen met ‘Back on the streets’ en het was goed te zien dat de mannen het naar hun zin hadden. Zanger Paul Adrian Villarreal kwam met gemak boven het muzikale geweld uit. Tijdens het instrumentale ‘The Loner’ had guitarist Joop Wolters de hoofdrol. Dit mooie nummer wist hij, samen met de overige bandleden, op een gevoelige manier neer te zetten. ‘Out in the fields’ werd er volop meegezongen. De bas-groove van Frank de Groot was duidelijk hoorbaar en de vocale uithaal van Paul was perfect.
Gelukkig ontbrak ‘Parisienne Walkways’ niet op de setlist. Ook in een rustiger nummer zoals dit kwam Paul’s stem mooi uit. Het gitaarspel door PP Meusen was prima. Het instrumentale ‘Grinding Stone’ denderde door de zaal heen. Hier stonden maar liefst 3 i.p.v 2 gitaristen te spelen en het licht wisselde in het hoge tempo mee. Helaas was dat bij ‘Thunder Rising’ iets minder en was het wat te lang donker. Je zag de mannen amper, maar je hoorde ze des te beter. ‘Over the hills’ was de afsluiter en ook deze werd volop meegezongen. Als je je ogen sloot was het niet Gary die je hoorde zingen, maar toch hadden ze zeker een goed optreden neer gezet.
Skid Row (niet te verwarren met de hardrock band Skid Row uit Amerika) was de eerste band van Gary Moore. De toenmalige frontman Brendan ‘Brush’ Shiels (1945) speelt nog steeds. Hun optreden begon redelijk goed. Bassist/ zanger ‘Brush’ had er plezier in stond al swingend te spelen, maar ‘Brush’ praatte veel te veel. Hoewel hij grapjes maakte kreeg hij de sfeer niet in de Bosuil. Uit het publiek klonk : “Don’t talk, just play”, maar ‘Brush’ praatte meer dan dat hij zong.
Als hij al speelde, zag je alleen bij hem dat hij met plezier stond te spelen. Tussen deze driemanformatie was er weinig of geen interactie te zien. ‘Brush’ had dan ook moeite om boven de muziek uit te komen. Alleen met de ballad ‘Pain of the blues’ kwam zijn schorre stem wel boven de muziek uit. Toch wist hij niet te overtuigen. Het summiere applaus sprak boekdelen.
De Bosuil was vol toen Parris op het podium kwam. Parris is dé Nederlandse Thin Lizzy Tribute. Met hun spirit en enthousiasme willen ze zijn muziek levende houden. Parris speelde het gehele live album ‘Live and Dangerous’ uit 1978, in de juiste volgorde. Natuurlijk startte ze met ‘Jailbreak’. Zanger John Cuijpers heeft veel power in zijn strot. En een mooie, expressieve manier van performen. Alle mannen stonden duidelijk met plezier op het podium. Het publiek en de band zweepten elkaar op. Regelmatig zijn bassisten en drummers vrij rustig, maar bassist Gerard Gubbels en drummer Hans in ’t Zandt deden vrolijk mee met de rest van de band.
De geweldige sfeer veranderende al gauw in een zinderende sfeer. Veel gitaar ‘geweld’ van Gert-Jan Roemen (ook backing vocals) en Mark Vergoossen (tevens gitarist Blo Ya Top). Na het grotendeels up-tempo ‘Rosalie’ stond natuurlijk ‘Dancing in the moonlight’ op de setlist. Gastmuzikant, saxofonist Christian Martens kwam in deze heksenketel binnen. Heel even oogde hij een beetje verlegen. Hij voelde de sfeer goed aan en ging al snel mee in de flow. Zijn solo was geweldig, hij kreeg terecht een daverend applaus. Na een aantal up tempo nummers werd de ballad ‘Still in love with you’ gespeeld. Dit nummer werd opgedragen aan iedereen die iemand verloren had. De zinderende sfeer maakte plaats voor een rustige sfeer. Alle bandleden speelden met emotie en daarmee raakte ze bij menigeen een gevoelige snaar. Energiebom Mark bewees dat ook hij ingetogen kon spelen. Knap dat ze het publiek zo konden ontroeren op deze geweldige avond. Als je verliefd kunt raken op muziek, dan was dit het juiste moment, en Parris wist dat moment te benutten. Al aan het begin van ‘Johnny the Fox’ was de Bosuil weer één vrolijke, deinende massa. Dat werd nog erger met het up tempo gedeelte van ‘The cowboy song’ en natuurlijk ook met ‘The boys are back in town’. De uitgebreide drumsolo van Hans tijdens ‘Sha La La’ was de kers op de taart. Het licht sloot er mooi op aan en gaf een extra dimensie aan deze solo.
Remember Phil & Gary • De BOSUIL 30-01-2016 • © Hen Metsemakers
Paul Engels verving Maikel van Bogget tijdens het concert op mondharp. Voor sommige mensen was dat misschien even een teleurstelling, maar ook Paul speelde de longen uit zijn lijf tijdens ‘Baby drives me crazy’. Het publiek klapte en zong volop mee tijdens dit laatste nummer. Maar Parris mocht het podium niet verlaten zonder toegift. ‘The Rocker’ was het toetje. Na ruim 1,5 uur was dit geweldige feestje voor bij. Met het woord geweldig doen we Parris eigenlijk te kort, want het was een zinderend feest.
Foto’s © Hen Metsemakers
