Tom de Wit als persoon.
Deze man uit Amersfoort is weleens omschreven als: ’een soort tekenfilmfiguur met een donkere, cynische ondertoon’. Hij denkt graag na over emoties: de dood, de manier waarop je het leven kan leven e.d. Toch heeft deze nuchtere Hollander een pragmatische, doelgerichte kant. Hij is zowel introvert als extrovert. Deze tegenstellingen maken hem tot een unieke persoon. Tevens is hij HSP-er (= High Sensitive Person) is. Deze hooggevoeligheid heeft hem deels als muzikant gevormd. Lange tijd was muziek zijn enige uitlaatklep. Zijn brein, zijn emoties draaien áltijd op volle toeren. De ‘uitknop’ bestaat niet. (Negatieve) dingen die hij zelf meemaakt blijven een tijd rondspoken in zijn lichaam en brein. Dat geldt ook voor dingen die anderen aan hem vertellen.
Hierdoor voelde Tom zich ‘aangevreten vanbinnen’. Zijn frustratie vormt de basis voor ‘The Antithetic Affiliation’. Als HSP-er voelt Tom de intensiteit van emoties bij anderen. Met dit in zijn brein is hij gaan schrijven en componeren.
TDW versus ‘Dreamwalkers Inc’
Eerst was er alleen de studio band TDW. Alles is immers door Tom zelf geschreven. Later kwam daar de live band bij.
Deze heet: ‘Dreamwalkers Inc’.
Dit zorgt soms voor verwarring. Het album is onder de naam TDW uitgebracht, toch wordt regelmatig TDW & Dreamwalkers Inc’ gebruikt. Tom overweegt om deze naam definitief door te voeren. Want de inbreng alle bandleden is zó belangrijk. Hij legt uit: “Jarenlang heb ik álles zelf onder controle willen houden dit album was een goede les in los laten.”
‘Dreamwalker’ past bij Tom: hij probeert zijn dromen en idealen te verwezenlijken. Niet alleen qua muziek maar ook qua manier van leven, politieke overtuigingen etc. Ook is het de naam die hij een trouwe groep TDW-fans gaf. Dit is een teken van waardering dat ze niet ‘zomaar fans’ zijn. Er is voor hen een ‘members only’ afdeling. Hier kunnen alléén zij specials downloaden. De toevoeging ‘Inc’ is omdat een band een soort machine/fabriek is waar iedereen samen werkt. Met machines (muziekinstrumenten) maakt de band een eindproduct (liveshow).
De band telt acht leden. Deze grootte draagt bij aan het vergroten van de impact bij live shows. Voor zichzelf legt Tom de lat behoorlijk hoog. Elke noot die er live net niet lekker uitkomt analyseert hij. Alles wat hij opneemt, wil hij ook live kunnen reproduceren. Dat geldt ook voor de waterval van woorden die in sommige tracks zitten. De kunst van het supersnel kunnen zingen komt omdat Tom graag imiteert, bijvoorbeeld door mensen na te doen die heel snel praten. In de jaren ’80-’90 luisterde hij soms naar hiphop acts. Hij zou nooit gaan rappen, maar hij heeft zijn snelheid wel kunnen hiermee kunnen trainen. De snelheid is dus geen probleem, als de teksten maar goed aanvoelen.
Hij wil zich blijven ontwikkelen, en werkt daar hard voor. Ook de band steekt er veel tijd en energie in. Dit geeft Tom weer energie zodat hij zichzelf gemakkelijk kan pushen. Tom heeft de droom om als headliner in bijvoorbeeld een volle Boerderij (Zoetermeer) te spelen, maar dat komt vast wel. Tom is gedreven en wil met elke stap die hij met band zet beter worden. Maar hij heeft ook geleerd om te genieten van de reis er naartoe. Elke overwinning is waardevol en helemaal met deze groep mensen.
Tom’s woorden zijn: “Eigenlijk is elke dag die we samen doorbrengen zowel in de oefenruimte als op een podium een cadeautje.”
Voor 2017 staat er een aantal shows. Ook komen er één of twee speciale shows. Er zijn al voorbereidingen voor 2018. Omdat nog niet alles rond is, kan ik er niets over vertellen.
Het ontstaan van ‘Aphrodisia’ en ‘The Antithetic Affiliation’
Van het idee tot aan de realisatie van de promo EP ‘Aphrodisia’ duurde een paar jaar. Dat kwam door tijdgebrek. Tom is ZZP-er. Er moest brood op de plank komen, betaalde opdrachten kregen voorrang. De eerste track die Tom schreef was ‘Lest we forget’. Hij was boos en verdrietig, de negatieve energie móést eruit. Vervolgens schreef hij de tegenpool ‘Anthem’. Daarna ‘Dirge’, ‘Aphrodisia’, ‘Lovesong’ en ‘Monolith’. Toen pas ontstond het idee van een conceptalbum. Een album vol tegenstellingen. Want het leven is niet alleen maar goed of slecht. Nu dit album een beetje vorm begon te krijgen bedacht Tom dat hij met Monolith een tof experiment had liggen. De basis van ’Monolith’ komt uit 2006. Dat heeft, zonder duidelijke eindrichting, sinds die tijd op de harde schijf gestaan. Tom is gefascineerd door het idee om één muzikaal thema op meerdere manieren in één track terug te laten komen. Dit kan door de track met verschillende instrumenten te spelen. Hierdoor verandert de dynamiek van de track.
Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als hij de complete albumfilosofie met al zijn tegenstellingen samen zou brengen in 1 of 2 nummers. Vanuit dat idee ontstond Monolith – The Ascent wat vrijwel letterlijk de tegenovergestelde versie is van Monolith – The Descent. Het is een bewuste keuze om de teksten voor beide nummers hetzelfde te houden, maar dan in tegengestelde richting. Het was een hele uitdaging om een goede tekst te schrijven die zowel van voor- naar achteren als van achteren gezongen kan worden.
‘The more we remember’ werd als laatste geschreven. Toen hadden alle tracks een tegenhanger. De puzzelstukjes vielen op zijn plaats.
Omdat er twee jaar geen release was geweest werd besloten om in 2016 de promo EP ‘Aphrodisia’ uit te brengen, als voorproefje op ‘The Antithetic Affiliation‘ (TAA) Op de EP staan de vier kortere nummers. Het zijn dezelfde nummers als op TAA. Maar ze klinken nu anders omdat er heel veel extra dingen zijn opgenomen. Alle bandleden hadden hun eigen inbreng, met allerlei details. Hierdoor is het album van best goed naar magisch gegaan.
Bassist Peter Den Bakker had, naast de door Tom gevraagde partijen, een solo bedacht in ‘Athem’.
Peter zei tegen Tom “Kijk maar of je het wat vindt”. Ik citeer de reactie van Tom: “Ja dit is fucking vet!”
Hij laat niet zomaar ieder aan zijn muziek zitten, want zijn muziek is extreem persoonlijk. Hij vertelde in welk nummer hij wat wilde hebben.
Hij zei bijvoorbeeld: “Ik zoek hier een knoerthard shredstuk op gitaar.” Daarna kregen de gastmuzikanten veel vrijheid.
Hij vervolgt:”Het bewijst dat vertrouwen hebben in andermans kunnen, leidt tot mooie dingen. De bijdrages van de band, en de gastmuzikanten tilden alle nummers naar een hoger niveau.”
Het is duidelijk te horen dat er veel werk in de cd heeft gezeten. Regelmatig zijn er héél veel laagjes. Een monsterklus om dat goed te krijgen. Vooral bij de epics (ruim 22 minuten). In ‘Lest we forget’ zitten op het meest intense stuk 125 lagen aan instrumenten en vocalen. Tom vertelt: ”Toen we klaar waren met dat ‘monster van een nummer’ moesten we even zitten en realiseren wat wij (de band, de gastmuzikanten en ik) klaargespeeld hadden. Dat hele proces heb ik herhaald voor ‘The More We Remember’. Totale idioterie eigenlijk dat een mens zichzelf dat aandoet, maar het eindresultaat is wat telt!”
De persoon in ‘Dirge’ is moe. Hij wil afstand nemen van personen, dingen of gewoontes die niet goed voor hem zijn. De tekst bevat symboliek met de dood. De tekst kan geïnterpreteerd worden als denken over zelfmoord. Dat is níét de opzet. Maar als iemand zulke gedachten uitspreekt moet er zeker naar geluisterd worden, vindt Tom.
Artwork
Op de cover prijkt alleen artwork. Geen bandnaam, zelfs geen logo. “Nu heeft de afbeelding de impact die het moet hebben. Één afbeelding kan meer zeggen dan duizenden woorden. Ik vertel aan Maarten Gunsing wat ik in gedachten heb. Maarten weet precies wat ik bedoel en hij maakt het beter dan ik in gedachten had.” aldus Tom.
Het is artwork is geïnspireerd op het wiskundig ‘infinity’ symbool. Dit past perfect bij het thema van het album: de oneindige kringloop tussen positieve en negatieve emoties.
De kartonnen uitvoering is deels uit milieuoverweging om geen plastic te gebruiken. Ook uit praktische overweging, want Tom heeft digipacks regelmatig van ellende uit elkaar zien vallen omdat de lijm niet hield. Bovendien komt het artwork hierdoor extra mooi uit.
Stelling en muzikale voorkeuren
Ik legde Tom een stelling voor:
Je mag ‘The Antithetic Affiliation’ integraal live spelen. Je mag geheel jouw eigen line-up, jouw stijl en een Nederlands podium kiezen, no limits, onbeperkt budget. Er zou slechts één ‘maar’ zijn:
Je moet bij één of beide lange tracks diverse Middeleeuwse/buitenlandse ‘folk’ instrumenten toevoegen. Hoe zou jouw show eruitzien?
Zijn reactie was:
“Als budget en mogelijkheden onbeperkt zijn, dan zou ik op willen treden met het Metropool orkest. Op de tweede vraag kan ik antwoorden, dat ik zou gaan voor een draailier en een meervoud aan fluiten. Ook zou ik Elvya Dulcimer uitnodigen voor live dulcimer partijen en backing vocals. En uiteraard ook Nienke van der Kamp, (hobo in Lest We Forget & The More We Remember). Zo’n soort feest moet je natuurlijk ook wel op een podium doen waar alles past, dus dan zou het al snel een grote zaal in Vredenburg, Utrecht worden of de Doelen in Rotterdam bijvoorbeeld.”
Het Metropoolorkest lijkt voor sommige misschien een vreemde keuze. Maar dat is het niet. Tom luistert niet alleen naar stevige metal, zoals tech-death en melo-death. Maar hij heeft ook een voorliefde voor dramatische klassieke muziek van o.a Mahler en Tchaikovsky. Zijn muzieksmaak is echter nog veel breder dan dat. Want ook jazz, fusion en rock weet hij te waarderen. Verder is hij groot fan van Frank Zappa. De enthousiaste woorden van Tom zijn: “Vooral als hij zijn cynische komedie weet te combineren met goede muziek, zoals op Joe’s Garage bijvoorbeeld. Ik vind dat humor en muziek prima hand in hand gaan als het elkaar daadwerkelijk versterkt. Ik heb in mijn muziek hier en daar wat cynische steken onder water zitten, maar de manier waarop Frank Zappa het wist te combineren vind ik gewoon buitencategorie geniaal.”
En last but not least houdt Tom ook van goede popmuziek met sterke melodieën en refreinen. Hij heeft zich laten beïnvloeden door Toto, Queen, Dire Straits, Moody Blues e.d. Door naar veel verschillende dingen te luisteren houdt Tom zich scherp. Hij wil niet in herhaling vallen maar groeien. Groei is belangrijk om zijn lichaam en geest scherp te houden, muziek draagt daar altijd enorm aan bij.
Creatieve ondernemer
Tom kende geen prog/symfo/avant-garde metal labels die non-profit waren.
Bovendien hebben grotere labels alleen belangstelling voor grote bands. Daarom richtte hij zijn eigen label op: Layered Reality Productions (LRP). De filosofie achter LRP is: Een plek maken waar nieuwe bands samen kunnen komen voor het uitbrengen van hun gave, vernieuwende muziek. Bovendien streeft Tom naar muzikale samenwerking, want samen sta je sterker. Hij vervolgt: ”Mijn doel met LRP was niet geld verdienen (vandaar non-profit). Maar een verzamelnaam/plek creëren die bekend staat voor kwalitatief goede bands die risico’s durven te nemen. Daarom is het verdienmodel bij LRP ook 90/10. De bands betalen het meeste, en verdienen het meeste. LRP is een ‘stepping stone’ zodat bands op eigen kracht verder kunnen.”
Daarnaast heeft hij zijn eigen bedrijf ‘The Imagineering Suite’ voor webdesign en audio/videoproductie. ZZP- er is niet het meest stabiele bestaan. Maar Tom vindt het zeer plezierig om producten te maken die perfect aansluiten bij de wensen van zijn klanten.
Zijn creativiteit is het gevolg van de drang om iets blijvends te maken. “Als ik tegen het einde ergens over een jaar of 60 kreupel en gaar ben, wil ik op zijn minst een stapel CD’s/LP’s/DVD’s whatever achterlaten waarop je ziet dat ik geleefd heb en mijn hart gevolgd heb.” aldus Tom.
Hij is een controle-freak. Te vaak beloofde men hem iets maar het gebeurde niet. Daarom doet hij het liefst alles zelf. Dat is hard werken. Tom is realistisch:
“Je moet je handen uit de mouwen steken om dingen te bereiken, het komt nooit vanzelf.”
Graag wil ik Tom bedanken voor zijn mooie, uitgebreide antwoorden. Voor wie meer wil weten over ‘The Antithetic Affiliation’, mijn recensie kun je hier lezen.
