Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken
Noel Husser is a multi-instrumentalist from Munich (Germany). He has a passion for all kinds of music genres. He graduated as a conductor for rock, pop and jazz. In 2017 he performed the symphonic rock opera ‘Tell Me Who I Am’. On this debut album you can hear big differences in tempo and volume and an extensive line up. This concept album tells a story and therefore runs nonstop. His new album is called ‘A Little Dream’, on which Noel has sung and played everything. Only the drumming is done by Pablo Jókay. Although no real story is told, this is a concept album. The 12 songs are inspired by long, sleepless nights. These are not only romantic nights, but also nights where doubt and spinning thoughts disturb the sleep. Noel regularly sings with a deep, dark-coloured voice. He was inspired by the band ‘Met l The 69 Eyes’. That is why ‘A Little Dream’ is quite different from his debut.
The title track is the opening track, it has a rather quiet start, with a few buzzing sounds in it. Soon the rock comes in; when tempo and volume have dropped a bit, Noel starts singing. The first romantic words are sung quite low and slowly, and he is easy to understand. When tempo and volume increase again, not everything can be understood. The pleasant rock contains plenty of twists and turns to captivate. But sometimes they are a bit too predictable to provide big surprises. In ‘World Of Hate’ the low, deep vocals stand out positively. The combination with the accessible rock is special. For Noel’s voice also fits in with various metal styles. The changes in tempo and volume are fine. Also, in the songs that follow, elements such as low (stacked) vocals, tempo/volume changes and accessible rhythms return. Moreover, you can hear plenty of delicious rocking guitar play and thick bass grooves. There is a nice betwixt and between rock and metal. Every now and then you can hear a touch of classical elements in the background. At first, they are hardly noticeable. So, the whole thing is more complicated than it seems. The drumming could have been a bit more dynamic at times, but it is exhilarating.
In the previous tracks, you could hear piano sounds. Also, during the intro of ‘Sentimental Darkness’. When the rock comes in, you keep hearing the piano regularly. The sombre words are partly sung theatrically, a single word is grunted. After an intense rocking part, there is a quieter piece with piano playing. The end is pleasantly unexpected. The slow vocals and the quiet music in ‘The Power Left In You’ form a special blend. There are various turns of pace and volume, the calm instrumental part touches me.
‘Insomniac’ has a rather quiet start, the build-up to more tempo is beautiful. The harmony between classical and (metal)rock is good. Noel sings quite theatrical with his low voice. Gradually the music becomes more theatrical. The choirs give this last song a rock opera touch. The spoken words are well added. There are pleasantly many details and some unexpected twists and turns. The piano solo builds up to a cool ending. The album could also have been called ‘Insomniac’, because this is a very beautiful song.
Several songs have a rather quiet start. Then the gas usually goes up pretty quickly. The way they do it is generally not very surprising. Still, I admire Noel because (except for the drums) he played and sang everything himself.
The sweeping tempo is pleasant, but sometimes it takes too much attention away from, for instance, good guitar playing. Because of this, Noel does himself too little. There are differences in tempo and volume, but the difference in volume between the rocking parts and the small played parts could have been a bit bigger. In addition, the contrast between the high and low tones could have been more pronounced. This would have increased the intensity and dynamics of the whole. There are various details, some of which are a bit lost in the accessible rhythm. A pity on the one hand, but on the other hand: you keep hearing new things. With ‘A Little Dream’, Noel has shown he is quite versatile.
(83/100) (Own Management)
Social media:
Facebook: Noel Husser
Bandcamp: Noel Husser
Tracklist:
01 – A Little Dream – 04:13
02 – World Of Hate – 05:23
03 – The Only Thing – 04:01
04 – I’m Coming Back – 04:00
05 – Golden Heart – 03:36
06 – It’s Time – 04:44
07 – Light – 04:01
08 – Sentimental Darkness – 04:02
09 – The Power Left In You – 04:11
10 – Sweet Gusto – 03:48
11 – Feel The Night – 04:57
12 – Insomniac – 06:59
Noel Husser – A Little Dream
Noel Husser is een multi-instrumentalist uit München. Hij heeft een passie voor allerlei muziekgenres. Hij studeerde af als dirigent voor rock, pop en jazz. In 2017 bracht hij de symfonische rockopera ‘Tell Me Who I Am’ uit. Op dit debuutalbum hoor je grote verschillen in tempo en volume en een uitgebreide line up. Dit conceptalbum vertelt een verhaal en loopt daarom non stop door. Zijn nieuwe album heet ‘A Little Dream’, hierop heeft Noel alles gezongen en gespeeld. Alleen het drumwerk werk gedaan door Pablo Jókay. Hoewel er geen echt verhaal wordt verteld, is dit wel een conceptalbum. De 12 nummers zijn geïnspireerd op lange, slapeloze nachten. Dit zijn niet alleen romantische nachten, maar ook nachten waarin twijfel en tollende gedachten de nachtrust verstoren. Noel zingt regelmatig met een diepe, donkere kleur stem. Hij heeft zich laten inspireren door de band ‘Met l The 69 Eyes’. Daarom is ‘A Little Dream’ behoorlijk anders dan zijn debuut.
De titeltrack is de openingstrack, deze heeft een vrij rustige start, waar een paar zoemende geluidjes in zitten. Vrij snel komt de rock; als tempo en volume weer wat gedaald zijn begint Noel te zingen. De eerste romantische woorden zijn vrij laag en langzaam gezongen, en hij is goed te verstaan. Als tempo en volume in de muziek weer toenemen, is niet alles helemaal te verstaan. De aangename rock bevat ruim voldoende wendingen om te boeien. Maar soms ze zijn wat te voorspelbaar om voor grote verrassingen te zorgen. In ‘World Of Hate’ valt de lage, diepe zang positief op. De combinatie met de toegankelijke rock is bijzonder. Want de stem van Noel past ook in diverse metal stijlen. De wisselingen in tempo en volume verlopen prima. Ook in de nummers die volgen komen de elementen zoals lage (gestapelde) zang, tempo/volume wisselingen en toegankelijke ritmes terug. Bovendien hoor je volop heerlijk rockend gitaarspel en vette bas grooves. Er is een mooie middenweg tussen rock en metal. Zo af en toe is er, helemaal op de achtergrond, een vleugje klassieke elementen te horen. In eerste instantie vallen ze amper op. Het geheel zit dus ingewikkelder in elkaar dat lijkt. Het drumwerk had op sommige momenten iets dynamischer mogen zijn, maar opzwepend is het wel.
In voorgaande nummers waren er pianoklanken te horen. Zo ook tijdens het intro van ‘Sentimental Darkness’. Als de rock erbij komt, blijft je de piano regelmatig horen. De sombere woorden zijn deels theatraal gezongen, een enkel woord wordt gegrunt. Na een intens gespeeld rockend deel, is er een rustiger stukje met pianospel. Het einde is aangenaam onverwacht. De langzame zang en de rustige muziek in ‘The Power Left In You’ vormen een bijzondere blend. Er zijn diverse wendingen in tempo en volume, het kalme instrumentale deel raakt me.
‘Insomniac’ heeft een vrij rustige start, de opbouw naar meer tempo is mooi. De harmonie tussen klassiek en (metal)rock is goed. Noel zingt met zijn lage stem vrij theatraal. Gaandeweg wordt de ook muziek iets theatraler. Door de koorzang krijgt dit laatste nummer heel even een rockopera gehalte. De gesproken woorden zijn prima toegevoegd. Er zijn aangenaam veel details en enkele onverwachte twists and turns. De pianosolo vormt de opbouw naar een gaaf einde. Het album had eventueel ook ‘Insomniac’ kunnen heten, want dit is een heel mooi nummer.
Diverse nummers hebben een vrij rustige start. Dan gaat het gas er meestal vrij snel weer op. De manier waarop is over het algemeen niet zo heel verrassend. Toch heb ik zeker bewondering voor Noel omdat hij (op de drums na) alles zelf heeft gespeeld en gezongen.
Het opzwepende tempo is aangenaam, maar soms haalt dit net te veel aandacht weg van bijvoorbeeld gaaf gitaarspel. Hierdoor doet Noel zichzelf eigenlijk te kort. Er zijn verschillen in tempo en volume, maar het volumeverschil tussen de rockende delen en de klein gespeelde delen had wat groter gemogen. Daarnaast had het contrast tussen de hoge en lage tonen duidelijke naar voren kunnen komen. Dit had de intensiteit en dynamiek van het geheel vergroot. Er zijn diversie details, sommigen hiervan vallen een beetje weg door het toegankelijke ritme. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant: Je hoort wel steeds nieuwe dingen. Met ‘A Little Dream’ heeft Noel aangetoond dat hij behoorlijk veelzijdig is.
(83/100) (Eigen Beheer)