According to their own words, Kisaragi Station combines classical piano with thrash metal riffs. And they mix catchy rhythms with elements from ambient rock. ‘First Flame’ is the debut album of this German prog metal band. The protagonist of the story (tracks 1 to 4 ) wants to build on the successes of his clone in a futuristic, dystopian world. But he gets into a deep identity crisis.

‘E2E4E7E5F2F4’ starts with sampled sounds of a train station and Japanese words. This is refers to ‘Kisaragi Station’ (the fictional train station of the Japanese horror story). The slow music is intriguing. When the pace speeds up, guitarist Steffen Dangmann grunts the lyrics of ‘Victim’. Following that, he also grunts the lyrics of ‘Protagonist’. Because of this you don’t notice the difference in characters, which makes the story a bit confusing. In the beautiful instrumental piece you can hear a mix or alternation of the electronic sound of the keys and organ sounds. In addition, there is fine guitar playing, which is well complemented by the rhythm section. The spoken words have a sober sound. After another varied instrumental part, the opening track slowly fades out.

The sound is a bit bleak during the calm start of ‘King’s Gambit’. In the parts where there are rather few twists and turns, Steffen sings (the lyrics of ‘Protagonist’) clean and calm. The alternation between clean vocals and grunts is very good. The “choir” vocals are a nice detail, but would have been better if this was more solid. After a marvelous instrumental piece, there is a special build up to a minor played ending. This continues almost nonstop to the quiet intro of “Fool’s Mate. Slowly the rhythm becomes catchy, vocals and music still sound friendly. Mike (Micheal) Mills’ voice also sounds genial. Almost imperceptibly, Steffen takes over the vocals again, singing most of this song. At one point it’s confusing again, because part of the lyrics of “Boss” are done by Steffen, and another part by Mike. You notice that there is a story behind it, but you need the lyrics booklet to really understand it. With multiple vocalists, the story would have come more to life. In ‘Armageddon Game’ the clean vocals could have been a little more accented at times. During a quiet instrumental section, the cymbals are nicely played gently. The vocals here are suitably calm. Later, the vocals have a grim sound, you feel frustration and/or anger. After a fading end, we have arrived at “the second half” of the album.

This has a broader thematic and musical spectrum. ‘Deserter’ has a nice quiet start. When the metal joins in, the volume difference is too small. This is the same for several twist and turns, yet it is definitely a song to enjoy. Just like ‘Firekeeper’, with its pleasant flow and surprising twists. An example of this, is change to special and varied piano playing. This helps to create a mysterious atmosphere. Steffen quickly alternates between grunting, talking and whispering. This fantastically constructed track has a nice minor played ending. ‘A Hero’s Archetype’ also has unexpected twists and changes in styles. The most surprising element is the extended rest. This is followed by a small “hidden-part”. If you were waiting for a cool build-up to the end, the fade-out is a bit disappointing.

Both “parts” of the album fit together just fine. Because of their own mention of combining classical piano playing with thrash metal riffs, they have created high expectations. These are not quite fulfilled. This is because there are too few contrasts in pitch and volume. More dynamics would have enhanced the listening sensation. Still, I enjoyed ‘First Flame’, and I’m curious how Kisaragi Station will develop further. This debut is definitely a good start.

(77/100) (Moburec)

Social media:
Website: Kisaragi Station
Facebook: Kisaragi Station

---

Kisaragi Station – First Flame

Volgens eigen zeggen combineert Kisaragi Station klassiek pianospel met thrash-metal riffs. En mixen ze pakkende ritmes met elementen uit de ambient rock. ‘First Flame’ is het debuutalbum van deze Duitse prog metalband. De hoofdpersoon uit het verhaal (track 1 t/m4 ) wil voort bouwen op de successen van zijn kloon in een futuristische, dystopische wereld. Maar hij raakt in een diepe identiteitscrisis.

‘E2E4E7E5F2F4’ start met gesampelde geluiden van een treinstation en Japanse woorden. Dit is verwijst naar ‘Kisaragi Station’ (het fictieve treinstation van het Japanse horror verhaal). De langzame muziek is intrigerend. Als het tempo omhoog gaat, grunt gitarist Steffen Dangmann de tekst van ‘Victim’. Aansluitend grunt hij ook de tekst van ‘Protagonist’. Hierdoor merk je het verschil van personages niet op, waardoor het verhaal wat verwarrend is. In het mooie instrumentale stuk hoor je een mix, dan wel afwisseling van de elektronische klank van de toetsen en orgelklanken. Bovendien is er prima gitaarspel, dit wordt goed aangevuld door de ritmesectie. De gesproken woorden hebben een sobere klank. Na nog een gevarieerd instrumentaal stuk dooft de openingstrack langzaam uit.

Het geluid is wat kil tijdens de kalme start van ‘King’s Gambit’. In de delen waar vrij weinig wendingen zitten, zingt Steffen (de tekst van ‘Protagonist’) clean en rustig. De afwisseling tussen cleane zang en grunts is zeer goed. De “koorzang” is een mooi detail, maar had beter tot zijn recht gekomen als dit meer body had gehad. Na een heerlijk instrumentaal stuk volgt een bijzondere opbouw naar een klein gespeeld eind. Dit loopt vrijwel nonstop door naar het rustige intro van ‘Fool’s Mate’. Langzaam wordt het ritme pakkend, zang en muziek klinken nog vriendelijk. Ook de stem van Mike (Micheal) Mills klinkt gemoedelijk. Bijna ongemerkt neemt Steffen de zang weer over, hij zingt het grootste deel van dit nummer. Op een gegeven moment is het weer verwarrend, want een deel van de tekst van ‘Boss’ wordt gedaan door Steffen, en een ander deel door Mike. Je merkt dat er een verhaal achter zit, maar je hebt het tekstboekje nodig om dit echt te begrijpen. Met meerdere vocalisten was het verhaal meer tot leven gekomen. In ‘Armageddon Game’ had de cleane zang soms iets meer accenten mogen hebben. Tijdens een rustig instrumentaal deel zijn de cimbalen mooi zacht bespeeld. De zang is hier passend kalm. Later heeft de zang heeft een grimmige klank, je voelt frustratie en/of boosheid. Na een wegstervend einde, zijn we aanbeland in “de tweede helft” van het album.

Dit heeft een breder thematisch en muzikaal spectrum. ‘Deserter’ heeft een mooie rustige start. Als de metal erbij komt, is het volumeverschil te klein. Dat geldt voor meerdere twist en turns, toch is het zeker een nummer om van te genieten. Net als ‘Firekeeper’, met zijn aangename flow en verrassende wendingen. Een voorbeeld hiervan is verandering naar bijzonder en gevarieerd pianospel. Dit zorgt mede voor een mysterieuze sfeer. Steffen wisselt grunten, praten en fluisteren snel af. Deze fantastisch opgebouwde track heeft een mooi klein gespeeld einde. Ook ‘A Hero’s Archetype’ heeft onverwachte wendingen en wisselingen in stijlen. Het meest verrassende element is de uitgebreide rust. Hierna volgt een klein “hidden-part”. Als je wachtte op een gave opbouw naar het einde, dan is de fade-out een beetje teleurstellend.

De beide “delen” van het album sluiten prima bij elkaar aan. Door hun eigen vermelding dat ze klassiek pianospel combineren met thrash-metal riffs, hebben ze hoge verwachtingen geschept. Deze worden niet helemaal waargemaakt. Dit komt doordat er te weinig contrasten zijn in toonhoogte en volume. Meer dynamiek had de luister beleving vergroot. Toch heb ik zeker genoten van ‘First Flame’, en ik ben reuze benieuwd hoe Kisaragi Station zich verder gaat ontwikkelen. Dit debuut is absoluut een goede start.

(77/100) (Moburec)