Everyone knows Ugly Kid Joe’s big hit ‘Cats in the Cradle’. For those who still don’t know how the band name came about: These rockers from California would do a one-time joint performance with the then successful glam metal band ‘Pretty Boy Floyd’. To accentuate the differences, these men from California chose the band name ‘Ugly Kid Joe’. ‘Pretty Boy Floyd’ canceled the show. But the name ‘Ugly Kid Joe’ never changed. Now we are 32 years further on and their debut album ‘America’s Least Wanted’ (which went multi-platinum) is celebrating its 30th anniversary.

Almost immediately, I tap along to the catchy rhythm of the rock song ‘That Ain’t Livin’. The high rock voice still has the rough touch. The bass is pleasantly present, the guitar playing is delightful. Last but not least, the drumming complements it nicely. In the gentler piece, the rhythm remains catchy. The backing vocals are a fine addition in the rocking part. ‘Not Like The Other’ has a rousing intro. This, combined with the “Hey…..hey,” provides a great opportunity during a concert for fans to sing and clap along. There are nice details from the percussion and guitar. Live, this song is really going to be a blast. There’s nice play with the spread over headphones, so it’s nice to enjoy this rock at home as well.

The calm start of ‘Everything’s Changing’ immediately has my attention. The acoustic guitar playing has a warm sound, and so do the gentler vocals. ‘Ugly Kid Joe’ proves once again that they can keep the balance even in the calm songs. ‘Kill The Pain’ also has a subdued intro. The mix between rhythm and melody is good again. The build-up to more power (and back again) is a bit predictable. As a result, it touches me a little less than I expected. But the sound and its distribution is very good.

‘Lola’, by the Kinks, who doesn’t know it? This is a nice cover, in which the rough edge on the vocals comes out nicely. The rhythm in ‘Dead Friends Play’ is tight. The fast clapping is nicely added. The ending could have been more unique. This is compensated in the laid-back ‘Up in the City,’ which has a surprising ending. The vocals in ‘Drinkin’ And Drivin’ are stacked at times. This is a (rather short) quiet song that invites you to sing along. In ‘Failure’ you can clearly hear the wonderful rock roots from the 80s-’90s. In the quiet part, the guitar playing is compelling. Again there are nice percussion details. After a rousing part, this track extinguishes nicely slowly. ‘Long Road’ has a mellow feel to it. Again, vocals and music form a very good harmony. It is such a pity that this last track is turned away at the end.

There is a fine balance or alternation between acoustic and electric guitar playing. All the instruments among themselves are well distributed, so are vocals versus music. When Whitfield sings a little louder and higher, the rough edge on his rock voice comes out more. In the somewhat lower/slower sung parts, his voice still has a nice warm sound. At times, the vocals are stacked. Vocal parts and instrumental pieces are nicely interspersed. There are nice details, not only in vocals and music. Another important plus: the sound quality of “Rad Wings Of Destiny” is really good!

(77/100) (Metalville/P.I.A.S.).

Social media:
Website: Ugly Kid Joe
Facebook: Ugly Kid Joe

---

Ugly Kid Joe – Rad Wings Of Destiny

Iedereen kent wel de grote hit ‘Cats in the Cradle’ van Ugly Kid Joe. Voor wie nog niet weet hoe de bandnaam is ontstaan: Deze rockers uit Californië zou eenmalig een gezamenlijk optreden doen met de toen succesvolle glam metalband ‘Pretty Boy Floyd’. Om de verschillen te benadrukken kozen deze mannen uit Californië voor de bandnaam Ugly Kid Joe. ‘Pretty Boy Floyd’ cancelde de show. Maar de naam Ugly Kid Joe werd niet meer veranderd. Inmiddels zijn we 32 jaar verder en viert hun debuutalbum ’America’s Least Wanted’ (dat multi-platina werd) zijn dertigste verjaardag.

Vrijwel meteen tap ik mee met het pakkende ritme van de rock song ‘That Ain’t Livin’. De hoge rockstem heeft nog steeds het ruwe randje. De bas is aangenaam aanwezig, het gitaarspel is heerlijk. En last but not least, het drumwerk vult het mooi aan. In het zachter gespeelde stukje blijft het ritme pakkend. De backing vocals zijn een prima aanvulling in het rockend deel. ‘Not Like The Other’ heeft een opzwepend intro. Dit vormt, in combinatie met het “Hey…..hey”, een mooie mogelijkheid om tijdens een concert de fans mee te laten zingen en klappen. Er zijn leuke details van de percussie en gitaar. Live gaat dit nummer echt een feestje worden. Er is leuk gespeeld met de verdeling over de koptelefoon, dus ook thuis is het lekker genieten van deze rock.

De kalme start van ‘Everything’s Changing’ heeft meteen mijn aandacht. Het akoestische gitaarspel heeft een warme klank, en dat geldt ook voor de zachtere zang. ‘Ugly Kid Joe’ bewijst nog maar eens dat ze ook in de rustige nummers de balans kunnen bewaren. Ook ‘Kill The Pain’ heeft een ingetogen intro. De mix tussen ritme en melodie is weer goed. De opbouw naar meer power (en weer terug) is een beetje voorspelbaar. Hierdoor raakt het me iets minder dan ik had verwacht. Maar het geluid en de verdeling ervan is zeer goed.

‘Lola’, van de Kinks, wie kent die niet? Dit is een mooie cover, waarin het ruwe randje op de zang mooi uit komt. Het ritme in ‘Dead Friends Play’ is strak. Het snelle klappen is leuk toegevoegd. Het einde had wel wat origineler gekund. Dit wordt goed gemaakt in het relaxte ‘Up in the City’, dat een verrassend einde heeft. De zang in ‘Drinkin’ And Drivin’ is soms gestapeld. Dit is een (vrij kort) rustig nummer, dat uitnodigt om mee te zingen. In ‘Failure’ hoor je duidelijk de heerlijke rock roots uit de jaren’80 -’90. In het rustige deel is het gitaarspel meeslepend. Weer zijn er leuke percussie details. Na een opzwepend deel dooft deze track mooi langzaam uit. ‘Long Road’ is mellow van opzet. Zang en muziek vormen ook hier een zeer goede harmonie. Het is zo jammer dat dit laatste nummer op het einde wordt weggedraaid.

Er is een prima balans dan wel afwisseling tussen akoestisch en elektrisch gitaarspel. Alle instrumenten onderling zijn goed verdeeld, dat geldt ook voor zang versus muziek. Als Whitfield wat harder en hoger zingt, komt het ruwe randje op zijn rockstem meer naar boven. In de wat lagere/zachter gezongen delen, heeft zijn stem nog steeds een mooie warme klank. Met vlagen is de zang gestapeld. Vocale delen en instrumentale stukken worden prima afgewisseld. Er zijn leuke details, niet alleen in zang en muziek. Nog een belangrijk pluspunt: de geluidskwaliteit van ‘Rad Wings Of Destiny’ is echt goed!

(77/100) (Metalville/P.I.A.S.).