Death-doom metal band Swallow the Sun was formed 21 years ago in Finland.
The artwork for ‘Moonflowers’, their new album, is much more special than it seems. Guitarist Juha Raivio painted the moon with his own blood. He added ‘everlasting flowers’ to it. This album was born from deep wounds, which is something Juha doesn’t like to talk about.

‘Moonflowers Bloom In Misery’ has a very quiet start. You are immediately triggered to listen intensely. The clean vocals have a distorted sound, it fits the whole thing. But not everyone might appreciate the sound. During an instrumental piece, string instruments are interwoven in the background, the music remains quiet and the atmosphere is sober. Suddenly…a scream..part of the text is grunted, while the string instruments remain in the background. This flows back into subdued vocals and music. The next scream and grunts come at a predictable moment. The instrumental piece that follows this is compelling. The grunts and strings return once again. The small played part proceeds as expected, yet it remains beautiful, as the music has an emotional tone.
Also in ‘Enemy’ there is the ultimate balance between metal and classical elements, and between clean vocals and grunts. But the low, heavy parts could have sounded deeper. The high tones and/or lighter played parts would have been better highlighted if the sound was brighter. Moreover, there could have been a few decibels more difference between the subdued and metal parts.

In ‘Woven Into Sorrow’ the low, slowly singing stands out positively. It forms a unity with the music. The relationship (in quantity) between the (bass) guitar and string instruments is again sublime. Also the drumming, with subtle sounds of the cymbals, are in total harmony with the whole. The wordless “choir singing” is a good addition, but would have had more impact if it had sounded more “massive”. A nice minimalist piece, in which a single piano sound can be heard, is followed by an instrumental piece. The restlessness of music and vocals fits in. Although some of the twists and turns are slightly predictable, this is an impressive track. The build up to the end is very nice. In a slower piece in ‘Keep Your Heart Safe From Me’ you can hear the volume difference of the different drums well. Here there is some nice playing with the distribution between right and left in the headphones. The compelling guitar playing is fantastic. Again there is a very good build up to the end. ‘All Hallows’ Grieve’ is a beautiful, rather quiet duet with Cammie Gilbert (Oceans of Slumber’s). During the intro of ‘This House Has No Home’ you can hear the sound of plucking on the string instruments. The sudden increase in volume would have had more impact if the volume difference between them had been a bit larger. In this part the vocals have a pretty grim sound, slowly flowing over to a quieter played and sung part. There are a number of changes between grim singing and music and calmer played and sung parts. The build up to the end is special.

The dark atmosphere of these eight songs is sometimes accentuated by the bass grooves. Every now and then you can hear the bright sound of acoustic guitar playing. If the dynamics of the sound had been perfect, ‘Moonflowers’ would definitely have been in my top 5 this year. Moreover, I would have been touched to the bone. Still, this has become an impressive album that definitely needs a few spins to grow.

(86/100) (Century Media Records)

Social media:
Website: Swallow the Sun
Facebook: Swallow the Sun

---

Swallow the Sun – Moonflowers

De death-doom metalband Swallow the Sun werd 21 jaar geleden in Finland opgericht.
Het artwork van ‘Moonflowers’, hun nieuwe album, is veel specialer dan het lijkt. Gitarist Juha Raivio schilderde de maan met zijn eigen bloed. Hij voegde er zelf gedroogde bloemen aan toe. Dit album is ontstaan uit diepe wonden, waar Juha niet graag over praat.

‘Moonflowers Bloom In Misery’ heeft een hele rustige start. Je wordt meteen getriggerd om intens te luisteren. De cleane zang heeft een vervormde sound, het past bij het geheel. Maar niet iedereen zal de klank kunnen waarderen. Tijdens een instrumentaal stuk zijn de strijkinstrumenten op de achtergrond verweven, de muziek blijft rustig en de sfeer is sober. Ineens.. een schreeuw..een deel van de tekst wordt gegrunt, terwijl de strijkinstrumenten op de achtergond blijven. Dit vloeit weer over naar ingetogen zang en muziek. De volgende schreeuw en grunts komen op een voorspelbaar moment. Het instrumentale stukje wat hierop volgt is meeslepend. De grunts en strijkers keren nogmaals terug. Het klein gespeelde stuk verloopt zoals verwacht, maar toch blijft het mooi, want de muziek heeft een emotionele lading.
Ook in ‘Enemy’ is er qua hoeveelheid de ultieme balans tussen metal en klassieke elementen, en tussen cleane zang en grunts. Maar de lage, zware delen hadden dieper mogen klinken. De hoge tonen en/of lichter gespeelde delen hadden beter tot zijn recht gekomen als ze meer helder van klank waren. Bovendien had er een paar decibel meer verschil mogen zitten tussen de ingetogen en de metal delen.

In ‘Woven Into Sorrow’ valt de lage, langzame zang positief op. Het vormt een eenheid met de muziek. De verhouding (in hoeveelheid) tussen de (bas)gitaar en strijkinstrumenten is weer subliem. Ook het drumwerk, met subtiele klanken van de cimbalen, zijn in totale harmonie met het geheel. De woordeloze “koorzang” is een goede toevoeging, maar had meer impact gehad als het “massiever” had geklonken. Na een mooi minimalistisch stukje, waarin een enkele pianoklank te horen is, volgt een instrumentaal stuk. De onrust van muziek en zang past in het geheel. Hoewel sommige wendingen iets voorspelbaar zijn, is dit een indrukwekkende track. De opbouw naar het einde is erg mooi. In een langzamer stuk in ‘Keep Your Heart Safe From Me’ hoor je het volume verschil van de verschillend drums goed. Hier is er leuk gespeeld met de verdeling tussen rechts en links in de koptelefoon. Het meeslepende gitaarspel is fantastisch. Weer is er een zeer goede opbouw naar het einde. ‘All Hallows’ Grieve’ is een prachtig, vrij rustig duet met Cammie Gilbert (Oceans of Slumber’s). Tijdens het intro van ‘This House Has No Home’ hoor het geluid van het tokkelen op de strijkinstrumenten. De plotselinge toename in volume had meer impact gehad als volume verschil hiertussen iets groter was geweest. In dit deel is de zang behoorlijk grimmig van klank, langzaam vloeit dit over naar een naar rustiger gespeeld en gezongen deel. Er zijn een aantal wisselingen tussen grimmige zang en muziek en rustiger gespeelde en gezongen delen. De opbouw naar het einde is bijzonder.

De duistere sfeer van deze acht nummers wordt soms extra benadrukt door de bas grooves. Zo nu en dan hoor je de heldere klanken van akoestisch gitaarspel. Als de dynamiek van het geluid prefect was geweest, had ‘Moonflowers’ zeker in mijn top 5 van dit jaar gestaan. Bovendien was ik dan tot op het bot geraakt. Toch is dit een indrukwekkend album geworden, dat absoluut een aantal draaibeurten nodig heeft om te groeien.

(86/100) (Century Media Records)