Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

The symphonic metal band Epica will release the album ‘Omega’ on 26 February. This is the last part of a trilogy that started with The Quantum Enigma (2014). If you want to read more about the backgrounds and the album title: On behalf of Rockmuzine, I had an interview with guitarist Mark Jansen, you can read the interview here. The silken start of ‘Alpha – Anteludium’ is slowly becoming more intense. This classically oriented instrumental opening gets cinematic allure. The choral singing is beautifully added. The beautiful build-up to the end flows seamlessly into ‘Abyss of Time – Countdown to Singularity’, the start of which is exhilarating. The cool grunts of Mark Jansen create fantastic contrasts with the beautiful vocals of Simone Simons. This goes for their individual voice as well as their harmony vocals. Because of the accessible structure, you hardly notice that the composition and performance is enormously complex. The first few seconds of ‘Seal of Solomon’ are intriguing. This could have taken a bit longer, but now it gets just too little attention. The Asian influences are fantastically alternated and/or mixed with a wonderfully exhilarating rhythm. Moreover, the balance between metal and symphony is also perfect. After a cool guitar solo follows a short quiet piece, after which it continues full throttle. The build-up to the end is great!
‘Gaia’ is the primeval mother from Greek mythology, goddess of nature and earth. Simone wrote the lyrics for this catchy track as a consciousness of dealing more carefully with mother earth. The quiet intro of ‘Code of Life’ is special. There are many details, due to the different percussion instruments, all of which have their own timbre. Choral singing, classical and folklore stringed instruments, such as the santoor, form a beautiful blend with the heavier music. The children’s choir fits perfectly into this song. The alternation with the grunts are ingenious. A swirling piece is followed by a tight end.

The subdued intro of ‘Kingdom of Heaven prt 3 – The Antediluvian Universe’ sets, together with the string instruments, under my skin. Then this track slowly gets cinematic allure. Because of the choral singing this becomes grandly squared. When after more than two minutes the metal comes along the ‘goosebumps’ feeling remains. A quiet part with, among other things, light, sparkling piano playing is built up fantastic to more power. The contrast between the low bass and the high tones in vocals and music is fascinating. This third part is also an excellent epic. In ‘Rivers’ Simone’s crystal-clear vocals are first accompanied by a touch of music. More layers are added, increasing the volume. But the calm flow remains.

The title track starts classically oriented. The change to metal could have been a bit more extraordinary. Furthermore, it’s all ear candy, with, among other things, cool guitar playing. Because of the build-up you feel that not only ‘Omega – Sovereign of the Sun Spheres’ is almost finished, but also the album itself.
There are plenty of contradictions, because music and vocals regularly go against each other. You will hear various folklore instruments, including sitar and didgeridoo. There are also many percussion instruments such as mridangam. Add the choir and orchestra, and the number of tracks (= layers in the music) regularly rises to 1,000! And yet everything has remained in balance. ‘Omega’ is rather complex, yet accessible. This will probably be noticeable at the live shows. You can feel that the thick bass groove in ‘Twilight Reverie – The Hypnagogic State’ will bring interaction with the audience. The same goes for the fast, dynamic drumming. We’ll have to wait a long time for big live shows. But fortunately, we can soon enjoy this superior album by Epica.

(96/100) (Nuclear Blast Records)

Social Media:
Website: Epica
Facebook: Epica

Epica – Omega

De symfonische metal band Epica brengt 26 februari het album ‘Omega’ uit. Dit is het laatste deel uit een trilogie, die startte met The Quantum Enigma (2014). Als je meer over de achtergronden en het albumtitel wilt lezen: Namens Rockmuzine sprak ik met gitarist Mark Jansen, het interview kun je hier lezen.
De zachte start van ‘Alpha – Anteludium’ wordt langzaam intenser. Deze klassiek georiënteerde instrumentale opening krijgt filmische allure. De koorzang is prachtig toegevoegd. De mooie opbouw naar het eind loopt naadloos over naar ‘Abyss of Time – Countdown to Singularity’, de start hiervan is opzwepend. De gave grunts van Mark Jansen zorgen voor fantastische contrasten met de prachtige zang van Simone Simons. Dat geldt zowel voor hun individuele zang als hun samenzang. Door de toegankelijke opzet heb je nauwelijks in de gaten dat de opbouw en uitvoering enorm complex is.
De eerste paar seconden van ‘Seal of Solomon’ zijn intrigerend. Dit had best wat langer mogen duren, nu krijgt dit net te weinig aandacht. De Aziatische invloeden worden fantastisch afgewisseld en/of gemengd met een heerlijk opzwepend ritme. Bovendien is de balans tussen metal en symfonie ook perfect. Na een gave gitaarsolo volgt er een kort rustig stukje, daarna gaat het vol gas weer verder. De opbouw naar het einde is geweldig!
‘Gaia’ is de oermoeder uit Griekse mythologie, godin van de natuur en de aarde. Simone heeft de tekst voor deze pakkende track geschreven als besef om zuiniger met moeder aarde om te gaan. Het rustige intro van ‘Code of Life’ is bijzonder. Er zijn veel details, door de verschillende percussie-instrumenten, die allemaal hun eigen klankkleur hebben. Koorzang, klassieke en folklore snaarinstrumenten, zoals de santoor, vormen een prachtige blend met de zwaardere muziek. Het kinderkoor past fantastisch in dit nummer. De afwisseling met de grunts zijn geniaal. Na een wervelend stuk volgt een strak einde.

Het ingetogen intro van ‘Kingdom of Heaven prt 3 – The Antediluvian Universe’ nestelt, zich samen met de strijkinstrumenten onder mijn huid. Dan krijgt deze track langzaam filmische allure. Door de koorzang wordt dit groots in het kwadraat. Als na ruim twee minuten de metal erbij komt blijft het ‘kippenvel-gevoel’. Een rustig deel met onder meer licht, sprankelend pianospel wordt fantastisch opgebouwd naar meer power. Het contrast tussen de lage bas, en de hoge tonen in zang en muziek is fascinerend. Ook dit derde deel is een excellente epic. In ‘Rivers’ wordt de kristalheldere zang van Simone eerst ondersteund met een vleugje muziek. Er komen meer laagjes bij, waardoor het volume toeneemt. Maar de rustige flow blijft bestaan.

De titeltrack begint klassiek georiënteerd. De verandering naar de metal had iets specialer gekund. Verder is het één en al ear candy, met onder andere gaaf gitaarspel. Door de opbouw voel je dat niet alleen ‘Omega – Sovereign of the Sun Spheres’ bijna afgelopen is, maar ook het album zelf.
Er zijn volop tegenstellingen, want muziek en zang gaan regelmatig tegen elkaar in. Je hoort diverse folklore instrumenten, waaronder sitar en didgeridoo. Daarnaast zijn er veel percussie-instrumenten zoals mridangam. Tel daar het koor en orkest bij op, en het aantal sporen (=laagjes in de muziek) loopt regelmatig op tot richting de 1.000! En toch is alles in balans gebleven. ‘Omega’ is nogal complex, maar toch toegankelijk. Dat zal vast te merken zijn bij de live shows. Je voelt aan de vette bas groove in ‘Twilight Reverie – The Hypnagogic State’ dat er interactie met het publiek zal komen. Dat geldt ook voor het snelle, dynamische drumwerk. We moeten nog lang wachten op grote live shows. Maar gelukkig kunnen we al snel genieten van dit superieure album van Epica.

(96/100) (Nuclear Blast Records)