Ray Wilson (ex Genesis, ex Stiltskin) has been performing at De Bosuil, in Weert, every year for a several years now. Well before the lights dimmed, the hall was pretty packed, but that’s always the case when Ray performs. That is quite right, because every show he plays is good, of course people expected the same on this last Saturday of November.
In the dark the band came on, they started with ‘There Must Be Some Other Way’. Ray’s first sung words were immediately good. He and his brother Steve played wireless. Keyboardist Kool Lyczek, multi instrumentalist Marcin Kajper, violinist Alicja Chrząszcz and drummer Mario Koszel all played on a heightened stage. Live in-ear monitor system was used. Therefore, there were no monitors on stage, which provided more space. In the parts played strongly, the violin could not be heard so well. But in the quieter played parts of ‘Home by the Sea’, for example, she could be heard very well. This song ended beautifully.
Take It Slow
Already upon hearing the first notes of ‘That’s All’, fans spontaneously clapped along. Here Marcin was still playing bass, this he put away to take his saxophone, his contribution created cheerful atmosphere. This was followed up by the more subdued ‘Take It Slow’. Mario was seated behind a drum screen, so his spirited way of drumming was slightly “muted”. This meant the rest did not have to be extra loud, so the overall sound was very good in loudness.
‘Lemon Yellow Sun’ started with solo guitar playing and vocals by Ray, the violin melded beautifully with this. Steve played his (electric) guitar compellingly. The audience, especially up front, was quiet. Some intros you recognize from the first second, especially the ticking sound of “No Son of Mine. Fans spontaneously sang “Hoo hoo” along. Between some songs, Ray told something, with or without a joke.
‘The Carpet Crawlers’ was welcomed with cheers. Ray beautifully sang solo was accompanied by Kool on keys. Because the microphone was wireless, he could walk around without the hindrance of a cable. He had brought his own microphone stand. His name was milled into the top of the stand, his initials on the base of the stand. Again, fans spontaneously sang along. Steve played with emotion. This old Genesis song was rewarded with generous applause, which was visibly appreciated by the band members. One beautiful song followed another, making the first set flew by.
Makes Me Think of Home
After the break they started with ‘Calling All Stations,’ Alicja’s special way of playing the violin suited well with the rocking elements of this cool Genesis song. ‘Makes Me Think of Home’ is a song by Ray, from his album with the same name. There was an echo on some parts of Ray’s vocals. This was one of the songs in which Marcin played the flute. The violin playing in the minimalist part was beautiful. Marcin had traded the flute for the saxophone, rightly he received applause. The softly sung part was very beautiful, as was Steve’s subdued, compelling guitar playing. Fans responded enthusiastically to the intro of ‘In the Air Tonight’ and sang along enthusiastically. Reactions to the intro to ‘Solsbury Hill’ were even more exuberant. Ray and Steve played on acoustic guitar. The atmosphere on stage and in the hall was upbeat. Alicja walked to the front and was playing half dancing. Marcin played the flute and lifted one leg ala Jethro Tull. A varied set of Genesis, Stiltskin and his own songs was played, the subdued ‘Alone’ (from the live album Time and Distance), definitely fit right in. Steve and Ray’s singing together was superb. Here Mario played suitably soft drums (on a different drum kit). In a single other song, he occasionally drummed perhaps just a little too fiercely.
Stiltskin
The lighting was the finishing touch: the solos were beautifully lit. During subdued songs like ‘Symptomatic’, the light was atmospheric. In ‘Land of Confusion’ (the last song), the light was more “exuberant.” Ray encouraged the audience to clap along, which of course people did. Some sang the entire lyrics, along, but everyone roared “Ooho” loudly along. Marcin played cool bass grooves. The band had not yet left the stage, or there were already loud calls and claps for an encore. Ray returned on his own, singing “You are…” to which the audience spontaneously responded with “so beautiful.” There were some jokes and laughter.
Ray asked, “Can you sing?” The answer was a resounding “yes.” He had not yet sung the words “Hey little girl” or out of many mouths sounded, “is your daddy home”. Many sang along with the entire song. This became a beautiful medley, with ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ (Bob Dylan ) the band was complete again. They closed with the Stiltskin song ‘Inside’. Normally, (most) of the band members come to the merchandise table after the concert. Since the Covid isn’t over yet, Ray (and his band) didn’t want to take the risk. Although of course it was regretted, the fans were very understanding. People can look back on a very successful evening. Because Ray Wilson fulfilled the high expectations.
Photography: © Jack Kok
Ray Wilson voldeed ruimschoots aan de hoge verwachtingen in De Bosuil
Ray Wilson (ex Genesis, ex Stiltskin) treedt al een aantal jaren jaarlijks op in De Bosuil, in Weert. Ruim voordat de lichten uitgingen was de zaal behoorlijk vol, maar dat is altijd als Ray optreedt. Dat is heel terecht, want iedere show die hij speelt is goed, natuurlijk verwachtte men dat ook op deze laatste zaterdag van november.
In het donker kwamen de band op, ze begonnen met ‘There Must Be Some Other Way’. Ray’s eerste gezongen woorden waren meteen goed. Hij en zijn broer Steve speelden wireless. Toetsenist Kool Lyczek, multi instrumentalist Marcin Kajper, violist Alicja Chrząszcz en drummer Mario Koszel speelden allemaal op een verhoogd podium. Er werd gebruik gemaakt van live in-ear monitor systeem. Daarom stonden er geen monitoren op het podium, dat zorgde voor meer ruimte. In de sterk gespeelde delen was de viool niet zo goed te horen. Maar in de zachter gespeelde delen van bijvoorbeeld ’Home by the Sea’ was ze goed te horen. Dit nummer eindigde prachtig.
Take It Slow
Al bij het horen van de eerste tonen van ‘That’s All’ klapten fans spontaan mee. Hier speelde Marcin nog bas, deze zette hij weg om zijn saxofoon te pakken, zijn bijdrage zorgde voor vrolijke sfeer. Dit werd opgevolgd door het meer ingetogen ‘Take It Slow’. Mario zat achter een drumscherm, zodat zijn pittige manier van drummen iets “gedempt” werd. Hierdoor hoefde de rest niet extra hard te klinken, waardoor het totale geluid zeer goed van volume was.
‘Lemon Yellow Sun’ startte met solo gitaarspel en zang van Ray, de viool smolt hiermee mooi samen. Steve bespeelde zijn (elektrische) gitaar meeslepend. Het publiek, zeker vooraan, was stil. Sommige intro’s herken je al vanaf de eerste seconde, dat geldt zeker voor het tikkende geluid van ‘No Son of Mine’. Fans zongen “Hoo hoo” spontaan mee. Tussen enkele nummers door vertelde Ray iets, al dan niet met een grapje.
‘The Carpet Crawlers’ werd met gejuich ontvangen. Ray zong prachtig solo, hij werd begeleid door Kool op de toetsen. Doordat de microfoon wireless was, kon hij zonder hinder van een snoer rond lopen. Hij had zijn eigen microfoon standaard meegenomen. Zijn naam was boven in de standaard gefreesd, zijn initialen op de voet van de standaard. Weer zongen fans spontaan mee. Steve speelde met emotie. Dit oude Genesis nummer werd beloond met een royaal applaus, dat werd zichtbaar gewaardeerd door de bandleden. Het ene mooie nummer volgde het andere op, waardoor de eerste set om vloog.
Makes Me Think of Home
Na de pauze werd er gestart met ‘Calling All Stations’, Alicja’s bijzondere manier van viool spelen paste goed bij de rockende elementen van dit gave Genesis nummer. ‘Makes Me Think of Home’ is een nummer van Ray, van zijn gelijknamige album. Op sommige delen van Ray’s zang zat een echo. Dit was één van de nummers waarin Marcin op de dwarsfluit speelde. Het vioolspel in het minimalistische deel was prachtig. Marcin had de dwarsfluit verruild voor de saxofoon, terecht kreeg hij applaus. Het zacht gezongen deel was heel mooi, dat gold ook voor het ingetogen, meeslepende gitaarspel van Steve. Fans reageerde enthousiast op het intro van ‘In the Air Tonight’ en zongen enthousiast mee. De reacties op het intro van ‘Solsbury Hill’ waren nog uitbundiger. Ray en Steve speelden op akoestisch gitaar. De sfeer op de bühne en in de zaal was vrolijk. Alicja kwam naar voren gelopen en stond half dansend te spelen. Marcin bespeelde de dwarsfluit en trok één been ala Jethro Tull op. Er werd een gevarieerde set van Genesis, Stiltskin en eigen nummers gespeeld, het ingetogen ‘Alone’ (van het live album Time and Distance), paste er absoluut tussen. De samenzang van Steve en Ray was super. Hier drumde Mario (op een ander drumstel) passend zacht. In een enkel ander nummer drumde hij af en toe misschien net iets te fel.
Stiltskin
Het licht was de finishing touch: de solo’s werden mooi belicht. Tijdens ingetogen nummers zoals ‘Symptomatic’ was het licht sfeervol. In ‘Land of Confusion’ (het laatste nummer) was het licht “uitbundiger”. Ray moedigde het publiek aan om mee te klappen, dat deed men natuurlijk. De ene zong de hele tekst, mee, maar iedereen brulde “Ooho” luidkeels mee. Marcin liet vette bas grooves horen. De band had het podium nog niet verlaten, of er werd al luidkeels geroepen en geklapt om een toegift. Ray kwam in zijn eentje terug, en zong “You are…” waarom het publiek spontaan reageerde met “so beautiful”. Er werden wat grapjes gemaakt en gelachen.
Ray vroeg: “Kunnen jullie zingen?” Het antwoord was volmondig “ja”. Hij had de woorden “Hey little girl” nog niet gezongen of uit vele monden klonk: “is your daddy home”. Velen zongen het hele nummer mee. Dit werd een mooie medley, met ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ (Bob Dylan ) was de band weer compleet. Ze sloten af met het Stiltskin nummer ‘Inside’. Normaal komen de (meeste) bandleden na het concert naar de merchandise tafel. Omdat de Covid nog niet voorbij is, wilde Ray (en zijn band) het risico niet nemen. Hoewel men het natuurlijk wel jammer vond, hadden de fans alle begrip hiervoor. Men kan terug kijken op een zeer geslaagde avond. Want Ray Wilson voldeed ruimschoots aan de hoge verwachtingen.
Fotografie: © Jack Kok
Paroles douces…et musicales.
« Nous voilà partis samedi hier soir au Bosuil à Weert voir et vivre un concert, on se réjouissait tellement de revoir ce bonhomme et entendre sa terrible voix depuis que le Covid nous en avait privés en vrai.
Lui aussi s’était calfeutré, isolé par la force des choses en mars 2020 durant 15 mois et de nouveau en octobre 2021 pour reprendre le devant de la scène en mars 2022. Il a manqué à ses fans, mais il n’a pas manqué à ses objectifs et ses valeurs de partage. Il chantait de son salon ou son studio, il nous a ouvert un peu son « chez lui » tout simplement. On l’a suivi comme ça, il n’a pas arrêté de bosser et a continué à composer autrement mais empreint d’émotions qu’il nous a partagées généreusement.
Il est écossais et très apprécié par les gens de son pays, il a une voix magnifique qui m’emporte littéralement, à la fois suave quand il raconte, émouvante et prenante quand il chante.
Il a fait partie du groupe Genesis quand Phil Collins l’a quitté, ensuite il a continué avec un autre groupe puis s’est consacré à une carrière solo. Je l’avais déjà écouté et entendu mais je l’ai vu pour la première fois il y a peu, en 2017. C’était exceptionnel, rien ne clochait, tout était superbement orchestré, les paroles vous emportent, les guitares se baladent ou cavalent. IIs sont sept sur scène : lui si charismatique, le guitariste, la violoniste, le bassiste à la fois saxophoniste qui joue aussi de la flûte traversière et du hautbois, le claviériste, le batteur et d’habitude un autre guitariste qui n’était pas là hier.
Et puis ça tourne, ça s’enchaine et on n’a pas envie que ça s’arrête…On vit intensément ce moment jusqu’au suivant, on plane, on chante, on danse et la foule est envoûtée, sublimée par la même chose : cette musique tellement belle, ces mélodies qui vous font chavirer et que chacun reçoit selon son vécu, sa sensibilité. Nous la ressentons à deux, ensemble, c’est passionnant. Ce genre d’évènement nous permet aussi d’évacuer un peu ce que notre société nous fait vivre ou subir.
C’est un univers particulier que peu de gens connaissent autour de nous comme ces folles ambiances au Spirif66. Dommage que nous ne puissions partager cela avec nos proches, on essaye depuis si longtemps, mais rien n’y fait, tant pis. Enlacés avec mon homme, main dans la main, les larmes au même moment, les frissons jusqu’aux talons sur ce plancher vibrant de basses, des jeux de lumières étincelants ou feutrés, la chair de poule sur les bras quand la voix est pure et intense…
Par contre, depuis 2015, j’ai toujours à un moment ou un autre, cette angoisse du Bataclan, je cible alors les sorties de secours, l’endroit où je pourrais me planquer pour sauver ma peau, puis la terreur fout le camp et je vis à fond le concert en espérant ne pas être là au mauvais moment. Vivre libre, un peu plus Rock’n roll, la passion de mon homme qui a ça dans les tripes et dans l’âme depuis qu’il a 16ans.
Le Bosuil, c’est une belle salle plus sobre, elle vient d’être refaite, toute noire et grise, sur 2 étages, 3 bars, un public sympa évidemment beaucoup de hollandais, plein de gens qui arrivent à vélo le soir même en hiver et qui repartent à 2 roues sans tracas ; je vois mal ça à Namur ou à Bruxelles. Un grand parking voitures, non payant, à l’aise pour se garer en sécurité, un espace vert pour y pique-niquer en été. Un staff bien rodé et des fans captivés, bienveillants, ceux qui vous laissent passer tout devant pour prendre des clichés, ceux qui trinquent ensemble, heureux de se retrouver un peu hors du temps.
On est un peu comme des gosses en excursion qui veulent un truc à la boutique souvenirs, on achète le dernier CD dédicacé, parfois un tee-shirt, un bonnet, un onglet…et souvent nous avons le privilège de les rencontrer, les féliciter, les saluer.
On attend « le band et le boss » pour les autographes et les photos, c’est palpitant, hélas samedi c’était foutu pour Ray Wilson, qui se protège depuis ce sale virus et évite de chopper les microbes qui rodent…cependant j’ai eu mon moment de gloire plusieurs fois, je ne lui en veux pas.
Et toujours heureuse de rencontrer Esther’Rock !
Merci et Bravo ! »
AD 28/11/2022
Annabelle