The Leif de Leeuw band has been called the southern jam band of Europe. In the past ten years the band has toured extensively, not only throughout Europe, but also in America and even China. On April 10, their previously planned gig in De Bosuil (Weert) could finally take place. The support act was the Dutch singer/guitarist Deborah Parlor. Her style is in between Americana and country, to which she adds a touch of pop and soul. On this Sunday afternoon she was alone on stage, as her guitarist was ill. Her beautiful, warm voice sounded immediately convincing. In addition, she has a clear pronunciation. The opening song ‘The storm in me’ was appreciated by the audience, she was visibly happy with the applause.
Dreaming wide awake
Between songs she told in a spontaneous, heartfelt way about her inspiring trip to Nashville. This led to, among other things, the love song ‘Unconditional grace’. It was only the second time she sang it live, but you couldn’t tell. Because she sang and played it beautifully and sensitively. Most of the attendees were silent, after which she said, “Thank you so much for listening.” Then she continued with a smile: “Leif de Leeuw and Sem Jansen came to Weert especially for me”. Leif played electric guitar and Sem acoustic guitar. Deborah had put her guitar away for ‘All you need is time’. The voices of Deborah and Sem formed a nice blend, you could see that they enjoyed singing together. The last song ‘Dreaming wide awake’ she played alone with Leif. He too was obviously having a good time.
Leif de Leeuw band
By the time the Leif de Leeuw band entered the stage, it had become more crowded at De Bosuil. No wonder, because Leif has been voted best blues rock guitarist in the Benelux six times in a row. Some people may know the band through singer / guitarist Sem Jansen. Because he won the TV show ‘Hit the Road’ (2020). This was not only about beautiful songs, but also about personal stories: for Sem it was his transition. The moment Leif played the first notes of ‘Baby James’, the murmur immediately hushed. Sem and keyboardist Willem ’t Hart could be heard subtly at first. When his Hammond gave more volume, the rhythm section joined in. During the strongly played pieces, Sem’s voice was a bit too soft in relation to the music. After this opening song it appeared that he could not hear himself on the monitor. This was quickly resolved, so vocals and music were balanced throughout the catchy ‘Playing in a band’. The rough edge on his voice came out beautifully in the slightly quieter piece. Leif played the —stars from the sky, and he clearly enjoyed being able to perform again. Not only Leif enjoyed it, all six band members were clearly having fun on stage.
Funky Gumbo
‘Funky Gumbo’ contains a delicious portion of drumming. The special thing is that there are two drummers: Joram Bemelmans and Tim Koning. They each have their own style of drumming, and yet it fitted well together. Bassist Boris Oud got all the space to play a pretty funky piece, you could only hear the rhythm section. Sem and Leif looked with a big smile at the ability of Boris. Well deserved he got some applause. After a cool solo by Leif this song ended pretty tight.
‘Do me wrong’ has very nice changes in tempo and volume. During a pianissimo (=very softly) played part, Sem and Boris kneeling down to play. Leif played more and more softly, Tim and Joram went along with this perfectly. The audience was very quiet, which made the music even more beautiful. Little by little the volume went up. When the volume was a lot louder, Sem and Boris stood up again, the latter moved along in the flow of the music. The non-verbal communication was hardly visible, the band members understood each other very well. This left plenty of room for improvisation. Yet the tempo and volume changes were played incredibly well. Not only listening to these top musicians was pure enjoyment. The love for the music was evident from all members of the band. There was plenty of interaction among them, moreover, they granted each other the solos. In short, this was real teamwork.
Before the start of the Americana song ‘Running’ Leif told that Sem will release an Americana album (next year). The rough edge on his voice came out nicely. The drums kept quiet for the first part, when Tim and Joram started playing, they did it at the service of the song.
The Allman Brothers
Almost all the songs are from their latest CD ‘Where we’re heading’, but the last three songs were covers of ‘The Allman Brothers’. The rousing intro to ‘Black hearted woman’ came from the drummers, of course. Later, their rousing playing came out once more. The band’s collaboration was and remained fantastic. This could also be heard in their own version of ‘Jessica’, in which the men regularly received a well-deserved extra applause. Leif and Willem challenged each other, both had a big smile on their face. Then Leif played solo for a while, as one man the band joined in again. The encore was ‘Where I’m heading’, here the vocals were not entirely perfect everywhere. But the tremendous flow remained. The Leif de Leeuw band had played no less than 1 hour and 45 minutes, and that was very successful from beginning to end.
Leif de Leeuw band liet hun liefde voor de muziek zien
De Leif de Leeuw band wordt dé southern jam band van Europa genoemd. De afgelopen tien jaar heeft de band flink volop getourd, niet alleen door heel Europa, maar ook in Amerika en zelfs China. Op 10 april kon hun eerder geplande optreden, in De Bosuil (Weert) eindelijk doorgaan. De support act was de Nederlandse zangeres/gitarist Deborah Parlor. Haar stijl zit tussen Americana en country in, waar ze een vleugje pop en soul aan toevoegt. Op deze zondagmiddag stond ze alleen op het podium, want haar gitarist was ziek. Haar mooie, warme stem klonk meteen overtuigend. Bovendien heeft ze een duidelijke uitspraak. Het openingsnummer ‘The storm in me’ werd gewaardeerd door het publiek, ze was zichtbaar blij met het applaus.
Dreaming wide awake
Tussen de nummers door vertelde ze op een spontane, hartelijke manier over haar inspirerende reis naar Nashville. Hieruit ontstond onder andere het liefdeslied ‘Unconditional grace’. Het was pas de tweede keer dat ze dit live zong, maar dat was niet te horen. Want ze zong en speelde het mooi en gevoelig. De meeste aanwezigen waren stil, na afloop zei ze:”Dank jullie wel voor het luisteren.” Waarna ze lachend vervolgde :”Leif de Leeuw en Sem Jansen zijn speciaal voor mij naar Weert gekomen”. Leif speelde op elektrische gitaar en Sem op een akoestische gitaar. Deborah had haar gitaar weggelegd voor ‘All you need is time’. De stemmen van Deborah en Sem vormden een mooie blend, je kon zien dat ze met plezier samen zongen. Het laatste nummer ‘Dreaming wide awake’ speelde ze alleen met Leif. Ook hij had het zichtbaar naar zijn zin.
Leif de Leeuw band
Tegen de tijd dat de Leif de Leeuw band het podium betrad was het drukker geworden in De Bosuil. Geen wonder want Leif is maar liefst zes keer op rij uitgeroepen tot beste blues rock gitarist van de Benelux. Een aantal mensen kennen de band misschien door zanger/gitarist Sem Jansen. Want hij won het tv programma ‘Hit the Road’ (2020). Hierbij ging het niet alleen om mooie liedjes, maar ook om persoonlijke verhalen: voor Sem was dat zijn transitie. Op het moment dat Leif de eerste noten van ‘Baby James’ speelde, verstomde het geroezemoes meteen. Sem en toetsenist Willem ‘t Hart waren eerst subtiel te horen. Toen zijn Hammond meer volume gaf, viel de ritmesectie bij. Tijdens de sterk gespeelde stukken was Sem’s stem wat te zacht ten opzichte van de muziek. Na afloop van dit openingsnummer bleek dat hij zichzelf op de monitor niet kon horen. Dit werd snel opgelost, zodoende waren zang en muziek overal in het pakkende ‘Playing in a band’ in balans. Het ruwe randje op zijn stem kwam prachtig naar voren in het iets rustigere stuk. Leif speelde de sterren van de hemel, en hij genoot er duidelijk van om weer op te kunnen treden. Niet alleen Leif genoot, alle zes de bandleden stonden zichtbaar met plezier op het podium.
Funky Gumbo
In ‘Funky Gumbo’ zit een heerlijk portie drumwerk. Het bijzondere is dat er twee drummers zijn: Joram Bemelmans en Tim Koning. Zij hebben ieder een eigen stijl van drummen, en toch paste het goed bij elkaar. Bassist Boris Oud kreeg alle ruimte om een mooi funky stuk te spelen, je hoorde alleen de ritmesectie. Sem en Leif keken met een big smile naar het kunnen van Boris. Dik verdiend kreeg hij tussentijds applaus. Na een gave solo van Leif eindigde dit nummer vrij strak.
‘Do me wrong’ heeft hele mooie veranderingen in tempo en volume. Tijdens een pianissimo (=heel zacht) gespeeld deel, zaten Sem en Boris op hun knieën te spelen. Leif speelde steeds zachter, Tim en Joram gingen hier perfect in mee. Het publiek was muisstil, waardoor de muziek nog mooier tot zijn recht kwam. Beetje bij beetje werd het volume opgedreven. Toen het volume een stuk hoger werd, gingen Sem en Boris weer staan, deze laatste bewoog mee in de flow van de muziek. De non-verbale communicate was nauwelijks zichtbaar, de bandleden voelden elkaar zeer goed aan. Hierdoor was er alle ruimte voor improvisatie. Toch werden de tempo-en volume wisselingen onvoorstelbaar goed gespeeld. Niet alleen het luisteren naar deze top muzikanten was puur genieten. De liefde voor de muziek straalde er bij alle bandleden vanaf. Er was volop interactie onderling, bovendien gunden ze elkaar de solo’s. Kortom, dit was echt teamwork.
Voor aanvang van het Americana nummer ‘Running’ vertelde Leif dat Sem (volgend jaar) met een Americana album komt. Het ruwe randje op zijn stem kwam mooi uit. De drums hielden zich het eerste stuk stil, toen Tim en Joram begonnen te spelen, deden ze dit in dienst van het nummer.
The Allman Brothers
Bijna alle nummers komen van hun laatste cd ‘Where we’re heading’, maar de laatste drie nummers waren covers van ‘The Allman Brothers’. Het opzwepende intro van ‘Black hearted woman’ kwam natuurlijk van de drummers. Later kwam hun opzwepende spel nog een keer naar voren. De samenwerking van de band was en bleef fantastisch. Dat was ook te horen in hun eigen versie van ‘Jessica’, waarin de mannen regelmatig een dik verdiend extra applaus kregen. Leif en Willem daagden elkaar uit, beiden hadden een big smile op hun gezicht. Daarna speelde Leif even helemaal solo, als één man viel de band weer bij. De toegift was ‘Where I’m heading’, hier was de zang niet overal helemaal zuiver. Maar de geweldige flow bleef bestaan. De Leif de Leeuw band had maar liefst 1 uur en 45 minuten gespeeld, en dat was van het begin tot het eind zeer geslaagd.