Op zondagmiddag 26 januari stond er weer ‘Calling Occupants’ op het programma in Willem Twee, Den Bosch. Dit houdt in dat er hier iedere maand een prog/symfo concert is. Doel is om minder bekende, maar getalenteerde bands onder de aandacht te brengen. Arne van Os van den Abeelen alias Mr Bowler (Music Agency) is de man achter dit idee.
Op deze zonnige dag kreeg Blank Manuskript de kans om hun kunnen te laten horen. Deze artrock band uit Salzburg heeft crossovers naar onder andere jazz. Daarbij maken ze gebruik van complexe ritmes en melodieën.

The Waiting Soldier
In aparte, maar mooie outfits betrad Blank Manuskript het kleine podium. Hun kleding was speciaal ontworpen voor het album ‘The Waiting Soldier’, dat integraal gespeeld zou gaan worden. Natuurlijk werd er begonnen met ‘Induction. De rustige tonen van de toetsen en de bas mengden zich met het geluid van een marcherend leger. De opbouw van het nummer kwam een beetje aarzelend over. Al snel was er niets meer van aarzeling te merken.

Tussen de nummers door werd er niet geapplaudisseerd. Niet omdat het niet goed was, in tegendeel! Er was niet heel veel publiek, maar het waren wel de èchte muziekliefhebbers, die in stilte genoten van de passie waarmee Blank Manuskript speelde. Voor de meeste muziekfreaks was het de eerste live kennismaking met Blank Manuskript. En lang niet iedereen was al bekend met hun werk. Toch maakten deze Oostenrijkers indruk met wat ze lieten horen. Alle vijf de bandleden hadden een aandeel in de zang. Of er één man zong, of meerdere, alles was in dienst van de muziek. Deze was met zorg gecomponeerd en gespeeld.
Jakob Sigl hield zo nu en dan zijn drumstokken helemaal stil. Tijdens de uptempo delen speelde hij forte. Als de muziek erom vroeg, speelde hij uiterst zacht en met precisie op de cimbalen.
Multi-instrumentalist Jakob Aistleitner had het druk. Hij speelde saxofoon, dwarsfluit, elektrisch gitaar, glockenspiel, en percussie. Daarnaast nam hij delen van de zang voor zijn rekening. Toetsenist Dominik Wallner leek soms in trance als hij zong en/of speelde. Ook binnen één nummer wisselde hij regelmatig van toetsinstrument, hij liet dus volop variatie horen.

The Night
Pas na zo’n half uur klonk het eerste applaus, dat was na ‘The Night’, een prachtig opgebouwd nummer. Bassist Alfons Wohlmuth speelde heerlijk strak. Delen hadden raakvlakken met Pink Floyd, zonder dat het als ‘kopie’ voelde.

Tijdens een up-tempo stuk kwam Jakob met zijn saxofoon uit zijn hoekje, en ging tegenover Dominik staan. Gitarist Peter Baxrainer genoot ervan, en stond te dansen op dit kleine podium, waar het licht summier was. Ineens was er een minimalistisch gespeeld deel, het was muisstil in de zaal. Dit gaf een meerwaarde. Deze en de andere plotselinge wendingen waren fantastisch gespeeld. Zo vloog het eerste deel van het concert veel te snel voorbij.

Krásná Hora
Na de pauze verscheen de band in een geheel andere outfit, ook hier was zichtbaar zorg aan besteed. Nu werd het nieuwste album, ‘Krásná Hora’ (2019) integraal gespeeld, logisch dat ze met ‘Overture’ begonnen.
In het bombastische stuk was het orgelspel goed te horen. Tijdens het ingetogen stuk waren het vooral bas, gitaar en saxofoon.
Op de cd maakte het minimalistische intro van ‘Foetus’ al indruk, hier kroop het echt onder je huid. Het publiek keek ademloos toe, je kon een speld horen vallen, prachtig!
De meerstemmige zang klonk tijdens de zinnen “Where are you” emotioneel.

Achluphobia
Het babygehuil, en de minimalistische muziek aan de start van ‘Achluphobia’ waren super. Er klonken maar een paar tonen, maar iedere noot werd met uiterste zorg gespeeld. Peter haalde heel secuur experimentele klanken uit zijn gitaar. Ook in dit rustige stuk werden er allerlei details gespeeld. Super om dit live te mogen zien en horen. Doordat het publiek muisstil was, had dit bijna een betoverende werking. Zelfs de rusten werden perfect gespeeld. Na een heerlijk lang instrumentaal stuk, waarin Alfons zijn dikke snaren mooi langzaam bespeelde, begon Dominik te zingen. Een applaus was zeer verdiend geweest, maar zou de betovering doorbreken. Tijdens een prachtig minimalistisch stuk zag je dat Dominik één was met de muziek. Jakob (Aistleitner) zong zonder woorden, maar ook dit was een mooie aanvulling. Pas toen de laatste noot was gespeeld, klonk er een dik verdiend applaus.
‘Pressure of Pride’ was strak gespeeld en gezongen, hier kwam de jazz duidelijk naar voren.
De jazz was wel vaker te horen, ook bijvoorbeeld in ‘Alone at the Institution’. Voor ‘Silent Departure’ pakte Alfons er de bottles bij. Het geluid wat hij al blazend produceerde op de flessen was subtiel te horen tijdens dit rustige nummer.

The Last Journey
Ineens was er meer tempo en volume, het was tijd voor ‘The Last Journey’. Hier hanteerde niet alleen Alfons de bas, maar ook multi-instrumentalist Jakob. Twee bassisten tegelijkertijd, dat zie je niet vaak. Met dit goed gespeelde nummer eindigde dit concert.

In een enkel nummer was de meerstemmige zang niet helemaal loepzuiver. Verder niks dan lof, want Blank Manuskript hoort thuis op een prog festival, waar ze de ruimte hebben om hun show op te voeren. Ondanks het ruimtegebrek op dit podium, waren de bezoekers van Willem Twee onder de indruk van hun performance. En terecht want al hun nummers zijn complex opgebouwd. Maar het werd zo geraffineerd gespeeld, dat het comfortabel was om naar te luisteren. Hopelijk zien we Blank Manuskript snel terug in Nederland.

Website: Blank Manuskript
Facebook: Blank Manuskript
Facebook: Mr Bowler

This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl

Blank Manuskript played with dedication in Willem Twee

On Sunday afternoon January 26th there was again ‘Calling Occupants’ on the program in Willem Twee, Den Bosch. This means that every month there is a prog/symfo concert here. The goal is to draw attention to less famous, but talented bands. Arne van Os van den Abeelen alias Mr Bowler (Music Agency) is the man behind this idea.
On this sunny day, Blank Manuskript got the chance to show their skills. This Artrock band from Salzburg has crossovers to jazz, among other things. They use complex rhythms and melodies.

The Waiting Soldier
In special, beautiful outfits Blank Manuskript climbed onto the small stage. Their clothes were specially designed for the album ‘The Waiting Soldier‘, which was to be played in its entirety. Of course, they started with ‘Induction‘. The quiet tones of the keys and the bass mixed with the sound of a marching army. The build-up of the song seemed a bit hesitant. Soon there was no hesitation anymore.

In between the songs there was no applause. Not because it wasn’t good, on the contrary! There wasn’t a lot of audience, but it were the real music lovers who quietly enjoyed the passion with which Blank Manuskript played. For most music freaks it was their first live experience with Blank Manuskript. And not everyone was familiar with their work. Yet, we were impressed by what these Austrians showed. All five band members had a part in the singing. Whether one man sang, or more, everything was ‘in service of the music’. It was composed and played with care.
Every now and then Jakob Sigl kept his drumsticks completely quiet. During the uptempo parts he played forte. When the music asked for it, he played extremely quietly and with precision on the cymbals.
Multi-instrumentalist Jakob Aistleitner was busy. He played saxophone, flute, electric guitar, glockenspiel, and percussion. He also handled parts of the vocals. Keyboardist Dominik Wallner sometimes seemed to be in a trance when he sang and/or played. Even within one song he regularly switched keyboards, so he showed plenty of variation.

The Night
Only after about half an hour the first applause sounded, that was after ‘The Night‘, a beautifully constructed song. Bass player Alfons Wohlmuth played nice and tight. Parts had similarities with Pink Floyd, without any feeling of a ‘copy’.

During an up-tempo piece Jakob stepped out of his corner with his saxophone and stood opposite Dominik. Guitarist Peter Baxrainer enjoyed it, and danced on this small stage, where the light was minimal. Suddenly there was a minimalist part, the people were absolutely noiseless. This gave an extra dimension. This and the other unexpected twists and turns were fantastically played. So, the first part of the concert flew past far too fast.

Krásná Hora
After the break the band appeared in a completely different outfit, again with visible care. Now the latest album, ‘Krásná Hora’ (2019) was played integrally, it was obvious that they started with ‘Overture‘.
In the bombastic piece the organ playing could be heard well. During the subdued piece it was mainly bass, guitar and saxophone.
On the CD the minimalistic intro of ‘Foetus‘ already impressed, here it really got under your skin. The audience watched breathlessly, you could hear a pin drop, beautiful!
The harmony vocals sounded emotional during the sentences “Where are you“.

Achluphobia
The baby crying, and the minimalistic music at the start of ‘Achluphobia‘ were super. Only a few notes were played, but every note was played with the maximum care. Peter produced meticulously experimental sounds out of his guitar. Also, in this quiet piece all kinds of details were played. Super to see and hear this live. Because the audience was very quiet, it almost had an enchanting effect. Even the rests were played perfectly. After a delightful long instrumental piece, in which Alfons played his ’thick strings’ nice and slow, Dominik started to sing. A warm applause would have been very well deserved, but it would break the spell. During a beautiful minimalistic piece, you could see that Dominik was one with the music. Jakob (Aistleitner) sang without words, but this was also a nice addition. Once the last note was played, there was a well-deserved applause.
‘Pressure of Pride‘ was tightly played and sung, this was where the jazz clearly came to the fore.
The jazz could be heard more often, for example in ‘Alone at the Institution‘. For ‘Silent Departure‘ Alfons grabbed the bottles. The sound he produced while blowing on the bottles could be heard subtly during this quiet song.

The Last Journey
Suddenly there was more tempo and volume, it was time for ‘The Last Journey‘. Here not only Alfons played the bass, but also multi-instrumentalist Jakob. Two bass players at the same time, you don’t see that often. With this well played song this concert ended.

In a few songs the polyphonic vocals were not completely flawless. Furthermore, nothing but praise, because Blank Manuskript belongs at a prog festival, where they have the space to perform their show. Despite the lack of space on this stage, the visitors of Willem Twee were impressed by their performance. And rightly so, because all their songs are complex. But it was played so refined that it was comfortable to listen to. Hopefully we’ll see Blank Manuskript back in the Netherlands soon.

Website: Blank Manuskript
Facebook: Blank Manuskript
Facebook: Mr Bowler