Vermillion Plains is a new grunge band from the Netherlands. The line up is quite special. Because founder Kevin Klarenbeek plays with his parents Annemiek and Corr, they have been on stage for twenty years. The lyrics and music were written by Kevin, his own life was his inspiration.

The intro to ‘Etched my brain’ invites you to turn up the volume. The bass is pleasantly present. Kevin’s sober, low vocals come out well in the softer part. When he sings louder, his voice has a very raw sound. If you appreciate the the genre, then you can definitely enjoy his voice. Vocals and music fit together. The changes in tempo of vocals and music are good. However, the build-up is a bit predictable. During an instrumental piece, Kevin shows off his skills on the guitar. This opening track extinguishes nicely. ‘Forty three’ is an up-tempo song. In the strongly played parts, the sound of the cymbals is a bit wobbly, but the drums sound good overall.

In ‘Vermilion Plains’ it is noticeable that at couple of sentences the last word is stretched out a bit longer. It seems that first the music was written, and then the lyrics. In the first part of the title track, lyrics and music don’t feel balanced everywhere. Towards the end, the balance is definitely there. But then there are quite a few repetitions in lyrics and music. For use on a CD, this is just a little too much. During a live show, this would be a good opportunity to give a live show some extra energy.

When Kevin sings fast (as, for example, in ‘Daily bad day’), it is at the expense of understandability. The lyrics are clearly printed in the booklet, so you can read along. Where the sentences are repeated several times, it is easy to sing along loudly. Kevin uses his voice in different ways. In “Then why kiss? His voice sounds quite monotonous.
And in ‘Support the wrong’ his vocals are sometimes stacked, while just before the end he releases a cool, raw scream.

His raw voice returns in ‘Without permission’. He sings his words full of emotion…. Feelings of fear and/or frustration fit the music in which chaos also seems to be interwoven. Later, the instrumental piece is a little calmer for a moment. Kevin’s emotions return, and then suddenly this song ends. Also in ‘Hole in the table’, emotions pass by. Here there seems to be an interplay between frustration and dejection. The sound of the cymbals is now mostly clear. ‘Thank God I woke up’ and ‘It’s allright, it’s OK’ give a more optimistic atmosphere.

After a mid-tempo piece, ‘Dutch Summer’ has a surprising turn to a subdued played section. Here the lyrics come into their own. A few more fairly gradual turns follow. Kevin’s voice sounds gloomy, you can almost see him in front of you, crying in the summer rain. This last song ends too unexpectedly. Other than that, all the songs end well. In general, the sound of these 15 songs is a bit dingy, but that fits into the whole. During the subdued pieces, the sound of the cymbals is nice and clear. In the strongly played parts this is sometimes a bit disappointing. This is not due to the qualities of Corr, because he drums with good dynamics. Annemiek plays cool grooves. The division between raw and mellow vocals is fine. The stacking of the vocals sometimes gives just that little extra. Plus the guitar playing is good. ‘Vermilion Plains’ proves that grunge still has a future.

(78/100) (Own Management)

Social media:
Website: Vermilion Plains
Facebook: Vermilion Plains

---

Vermilion Plains  – Vermilion Plains

Vermillion Plains is een nieuwe grunge band uit Nederland. De line up is best bijzonder. Want oprichter Kevin Klarenbeek speelt met zijn ouders Annemiek en Corr. Zij staan al twintig jaar op de planken. De teksten en muziek zijn door Kevin geschreven, zijn eigen leven was zijn inspiratiebron.

Het intro van ‘Etched my brain’ nodigt uit om de volumeknop verder open te draaien. De bas is aangenaam aanwezig. De sobere, lage zang van Kevin komt goed uit in het zachter gespeelde deel. Als hij harder zingt, heeft zijn stem een hele rauwe klank. Als je de het genre waardeert, dan kun je zeker genieten van zijn stem. Zang en muziek sluiten bij elkaar aan. De wisselingen in tempo van zang en muziek zijn goed. Maar de opbouw is wel een beetje voorspelbaar. Tijdens een instrumentaal stuk laat Kevin zijn kunnen op de gitaar horen. Dit openingsnummer dooft mooi uit. ‘Forty three’ is een up-tempo nummer. In de sterk gespeelde delen is het geluid van de cimbalen een beetje iel, maar de drums zelf zijn wel goed van klank. In ‘Vermilion Plains’ valt het op dat bij een aantal zinnen het laatste woord iets langer wordt uitgerekt. Het lijkt er op dat eerst de muziek geschreven was, en daarna de tekst. In het eerste deel van de titeltrack voelen tekst en muziek niet overal in balans. Tegen het einde is de balans er zeker wel. Maar dan zijn er vrij veel herhalingen in tekst en muziek. Voor op een cd is dit net iets te veel. Tijdens een live show zou dit wel zo gemogen hebben, want dit is een moment om een live show wat extra’s mee te geven.

Als Kevin snel zingt (zoals bijvoorbeeld in Daily bad day’), gaat het iets ten koste van de verstaanbaarheid. De songteksten staan duidelijk gedrukt in het boekje, zodat je mee kunt lezen. Daar waar de zinnen een aantal keer herhaal worden, is kun je al snel luidkeels meezingen. Kevin gebruikt zijn stem op verschillende manieren. In ‘Then why kiss?’ klinkt zijn stem vrij monotoon.
En in ‘Support the wrong’ is zijn zang soms gestapeld, terwijl hij vlak voor het einde een gave, rauwe schreeuw laat horen. Zijn rauwe stem komt terug in ‘Without permission’. Hij zingt zijn woorden vol emotie.. gevoelens van angst en/of frustratie passen bij de muziek waarin ook chaos in verweven lijkt te zitten. Later is het instrumentale stuk heel even iets kalmer. De emoties van Kevin keren terug, en dan is dit nummer plotseling afgelopen. Ook in ‘Hole in the table’ komen er emoties voorbij. Hier lijkt er een wisselwerking tussen frustratie en verslagenheid te zijn. Het geluid van de cimbalen is nu grotendeels helder. ‘Thank God I woke up’ en It’s allright, it’s OK’ geven een wat optimistischere sfeer.

Na een mid-tempo stuk heeft ‘Dutch summer’ een verrassende wending naar een kleiner gespeeld deel. Hierin komt de tekst goed tot zijn recht. Er volgen nog een aantal vrij geleidelijke wendingen. Kevins stem klinkt somber, je ziet hem bijna voor je, huilend in de zomer regen. Dit laatste nummer eindigt eigenlijk te onverwacht. Verder eindigen alle nummers goed. Over algemeen is het geluid van deze 15 songs wat groezelig, maar dat past in het geheel. Tijdens de ingetogen stukken is het geluid van de cimbalen mooi helder. In de sterk gespeelde delen valt dit soms wat tegen. Dat ligt niet aan de kwaliteiten van Corr, want hij drumt met prima dynamiek. Annemiek laat vette grooves horen. De verdeling tussen rauwe en zachtere zang is prima. Het stapelen van de zang geeft soms net wat extra’s. Bovendien is het gitaarspel goed. ’Vermilion Plains’ bewijst dat grunge nog steeds toekomst heeft.

(78/100) (Eigen Beheer)