---

A highly versatile guitarist and composer, Nick Fletcher has collaborated with many musicians. For his solo album’ Quadrivium’, he asked drummer Anika Nilles (Jeff Beck). ‘Quadrivium’ is the Latin word for four-cross. Plato gave this name to the four noble arts: mathematics, geometry, music and astronomy.

‘A wave On the Ocean of Eternity (Prelude)’ has a very gentle, mysterious start. The first notes of Nick’s compelling guitar playing give me goosebumps. The sound is nicely spread over the headphones. The balance between guitar and atmospheric music is good. This opening track ends with the sound of waves. ‘Overture to the Cosmos (Overture)’ has more pace and volume, and is nicely proggy. The drumming is dynamic, though the sound of probably the snare drum is slightly chilly. Otherwise, the tones of percussion are pleasantly warm. The fast guitar playing is enjoyably rocking. Just before the end, there is a nice transition to a quieter part. In the beginning of ‘Riding the Event Horizon (Scene 1)’, the keys have an important part in it. The melody has a light atmosphere, the piano sounds swirl through it. The complex music contains quite a lot of layers, in which the rhythm section can also be heard well. Sometimes the guitar playing comes to the fore a bit more. At other times, the keyboards are also clearly present. ‘Ziggurat of Dreams (Part 1) (Interlude)’ has a very calm intro. Again, Nick manages to touch me with his guitar playing. The sound is very good, which also brings out the details nicely. The ending is somewhat unexpected.

The accessible format of ‘Aphelion (Scene 3)’ makes this seem like a fairly uncomplicated track, but it is not. Again, the sparkling piano sounds positively stand out. The rocking guitar playing that follows this is actually too soft compared to the whole thing. The rest of the song unfortunately comes across as a bit duller because of this. The other twists and turns also come off a bit less well. In the short ‘Ziggurat of Dreams (Part 2) (Interlude)’ you can dream away on the quiet music. The sound of the cymbals was good, but in ‘The Helix (Scene 4)’ they sound a bit tinny. Certain parts of the melody return. This song ends nicely subdued.

From the very first notes, ‘To the Stars we shall Return (Interlude)’ is captivating. The atmosphere is Eastern, this is partly due to the percussion. ‘The Journey to Varanasi (Scene 5)’ complements this beautifully. The tempo is faster here, the balance between melody and rhythm is good.
This track is quite different from the previous one. The difference in volume is a bit less than you might expect. The advantage is that if you listen with headphones, you don’t have to adjust the volume anywhere. The fast guitar playing is and remains magnificentl, the bass grooves are wonderful and cool. Eastern atmospheres are also woven into this track. ‘Standing on the Edge of Time (Denouement)’ has a beautiful, compelling start. The guitar playing is in the foreground. The lingering atmospheric sounds are in the background. The build-up to the end of the album is pleasantly long.

Occasionally there are some returning elements, so it doesn’t feel too complex. The alternation or interplay between, say, keyboards and guitar is fine. Although it wouldn’t be an issue if the guitar playing came to the fore a bit more often. Within the songs, the contrasts in volume are not very big. I couldn’t discuss all these 11 songs, but the songs fit together nicely. Even if you know nothing about Plato and his quotes/theories, even then you can definitely enjoy these instrumental songs. Once you’re listening, you don’t want to be disturbed.

(84/100)(Rough Draft Audio)

Social media:
Website: Nick Fletcher
Facebook: Nick Fletcher

---

Nick Fletcher – Quadrivium

Nick Fletcher is een zeer veelzijdige gitarist en componist, hij heeft met veel muzikanten samengewerkt. Voor zijn solo album’ Quadrivium’ vroeg hij drummer Anika Nilles (Jeff Beck). ‘Quadrivium’ is het Latijnse woord voor viersprong. Plato gaf deze naam aan de vier edele kunsten: wiskunde, meetkunde, muziek en astronomie.

‘A wave On the Ocean of Eternity (Prelude)’ heeft een hele zachte, mysterieuze start. De eerste tonen van het meeslepende gitaarspel van Nick geven me kippenvel. Het geluid is mooi verdeeld over de koptelefoon. De balans tussen gitaar en sferische muziek is goed. Deze openingstrack eindigt met het geluid van golven. ‘Overture to the Cosmos (Overture)’ heeft meer tempo en volume, en is lekker proggy. Het drumwerk is dynamisch, wel is het geluid van waarschijnlijk de snaredrum iets kil. Voor de rest zijn de tonen van percussie mooi warm. Het snelle gitaarspel is aangenaam rockend. Vlak voor het einde is er een mooie overgang naar een rustiger deel. In het begin van ‘Riding the Event Horizon (Scene 1)’ hebben de toetsen een belangrijk aandeel. De melodie heeft een lichte sfeer, de pianoklanken dwarrelen er door heen. De complexe muziek bevat best veel laagjes, waarin ook de ritmesectie goed te horen is. Soms komt het gitaarspel wat meer naar voren. Op andere momenten zijn de keyboards ook duidelijk aanwezig. ‘Ziggurat of Dreams (Part 1) (Interlude)’ heeft een heel kalm intro. Weer weet Nick mij te raken met zijn gitaarspel. Het geluid is zeer goed, waardoor ook de details mooi tot hun recht komen. Het einde is wat onverwacht.

Door de toegankelijke opzet van ‘Aphelion (Scene 3)’ lijkt dit een vrij eenvoudige track, maar dat is het niet. Weer vallen de sprankelende pianoklanken positief op. Het rockende gitaarspel wat hierop volgt is eigelijk te zacht ten opzichte van het geheel. De rest van het nummer komt hierdoor helaas wat doffer over.
Ook de andere wendingen komen wat minder goed tot uiting. In het korte ‘Ziggurat of Dreams (Part 2) (Interlude)’ kun je wegdromen op de rustige muziek. Het geluid van de cimbalen was goed, maar in ‘The Helix (Scene 4)’ klinken ze wat blikkerig. Bepaalde delen van de melodie keren terug. Dit nummer eindigt mooi ingetogen.

Vanaf de eerste tonen is ‘To the Stars we shall Return (Interlude)’ boeiend. De sfeer is Oosters, dit komt mede door de percussie. ‘The Journey to Varanasi (Scene 5)’ sluit hier prachtig op aan. Het tempo ligt hier hoger, de balans tussen melodie en ritme is goed.
Deze track verschilt nogal van de vorige. Het verschil in volume is wat minder groot dan dat je zou verwachten. Voordeel is wel dat als je met koptelefoon luistert, je het volume nergens hoeft bij te stellen. Het snelle gitaarspel is en blijft gaaf, de bas grooves zijn lekker vet. De Oosterse sferen zijn ook in deze track verweven. ‘Standing on the Edge of Time (Denouement)’ heeft een prachtige, meeslepende start. Het gitaarspel is op de voorgrond. De langaanhoudende sferische klanken zijn op de achtergrond. De opbouw naar het einde van de cd is aangenaam lang.

Af en toe zijn wat terugkerende elementen, waardoor het niet te complex aanvoelt. De afwisseling dan wel samenspel tussen bijvoorbeeld toetsen en gitaar is prima. Al was het niet erg als het gitaarspel iets vaker wat meer naar de voorgrond zou komen. Binnen de nummers zijn de contrasten in volume niet heel groot. Deze 11 nummers kon ik niet allemaal bespreken, maar de nummers sluiten mooi bij elkaar aan. Ook als je niks weet van Plato en zijn uitspraken/theorieën, ook dan kun je zeker genieten van deze instrumentale nummers. Als je eenmaal aan het luisteren bent, wil je niet meer gestoord worden.

(84/100)(Rough Draft Audio)