The English band Mostly Autumn has been around for about 25 years and it is hard to imagine the prog rock circuit without them. The band consists of seven people, some of them are multi-instrumentalist.

The keyboards give this album an atmospheric opening. After a few soft, peculiar sounds, there is a gradual change. The whole thing remains quiet and Bryan Josh and Olivia Sparnenn-Josh sing suitably subdued. The “choir singing” flows together with the music. There are several tempo and volume changes. The music varies from dreamy to nice (prog) rock and “everything” in between. Vocals and music form a constant unity. The turn to minimalist acoustic guitar playing is cool. Chris Leslie’s violin can be heard regularly. One time in a calmer part, another time during a rocking piece. After a pleasant up-tempo piece, the sudden end of this beautiful epic is surprising. ‘The Harder That You Hurt’ starts with acoustic guitar playing and the vocals of Olivia. Beautifully clear, as she can do so well. There seems to be a sudden change, but the music remains calm. The electric guitar is played tenderly, all in service of the whole. The build-up to more tempo and volume is quite gradual. A little later, Olivia sings with decent power in her voice, she is capable of that too.

The first sensitive notes of ‘Razor Blade’ touch me, Olivia sings tenderly. The soft music even becomes minimalistic. Then, slowly, more instruments are added. The tempo and volume of the instrumental part increase. Bryan’s vocals fit in nicely. The singing together is also very good. Vocal parts are alternated with instrumental pieces. The last notes that Olivia sings are beautiful, instrumentally the song ends a bit strange.
‘This Endless War’ also has a beautiful, quiet start. Keyboards by Iain Jennings are, as always, very good. After all these years, and many CDs, Olivia’s voice remains impressive. That goes for her tender vocals as well as the vocal outbursts. The twists and turns are sublime. The guitar playing is beautiful, but the rougher part is perhaps, for a moment, not quite in harmony with the whole.’

You soon notice that ‘Spirit Of Mankind’ was written to be played live. You almost feel the vibe that is always there at their live concerts. And how we miss this! You can sing along with the chorus quite easily. The end is nice and sudden. ‘Back In These Arms’ has a beautifully subdued start with nice details. The beat that comes with it takes some of the attention away from the music. When the volume increases further, everything is back in balance. Troy Donockley delivers another beautiful folk contribution. The cool bass tones go perfectly with the steady rhythm. This is another moment that will do well at live shows. The unexpected end is well chosen.

After the quiet ‘Free To Fly’, with its beautiful piano sounds, it’s time for ‘The Diamond’. The high, clear vocals are not from Olivia this time, but from Chris Johnson.
He’s got the lead vocals together with Angela Gordon, their voices form a fine blend too.

Finally, the epic ‘Turn Around Slowly’. After a calm, instrumental start, Bryan starts singing. Gradually, the volume in both vocals and music increases, followed by a portion of prog rock à la Mostly Autumn. This flows over to subdued music, and this is pure enjoyment too. Then it goes over to a steady rhythm, with a lovely melody. Again, Troy’s contribution stands out in a positive way. The pace increases and the rhythm becomes exhilarating. You can feel the band’s energy coming through the speakers. The end is quite unexpected, but cool.

Even after all these years, and many albums, Mostly Autumn manages to captivate the listener again with this new album.

(82/100) (Own Management)

Social media:
Website: Mostly Autumn
Facebook: Mostly Autumn

Mostly Autumn – Graveyard Star

De Engelse band Mostly Autumn is niet meer weg te denken uit het prog rock circuit, want ze draaien al zo’n 25 jaar mee. De band bestaat uit zeven personen, waarvan enkele multi-instrumentalisten.

De toetsen geven dit album een sferische opening. Na paar zachte, aparte geluidjes volgt er een geleidelijke verandering. Het geheel blijft rustig en Bryan Josh en Olivia Sparnenn-Josh zingen passend ingetogen. De “koorzang” vloeit samen met de muziek. Er zijn diverse tempo-en volumewisselingen.
De muziek varieert van dromerig tot aan lekkere (prog) rock en “alles” wat er tussen zit. Zang en muziek vormen een constante eenheid. De wending naar het minimalistische akoestisch gitaarspel is gaaf. Regelmatig hoor je het vioolspel van Chris Leslie. De ene keer in een rustiger deel, een andere keer tijdens een rockend stuk. Na een aangenaam up-tempo stuk is het plotselinge einde van deze mooie epic verrassend. ‘The Harder That You Hurt’ start met akoestisch gitaarspel en de zang van Olivia. Prachtig helder, zoals zij dat zo mooi kan. Er lijkt een plotselinge verandering te komen, maar de muziek blijft rustig. De elektrische gitaar is teder bespeeld, alls is in dienst van het geheel. De opbouw naar meer tempo en volume verloopt vrij geleidelijk. Even later zingt Olivia met behoorlijke power op haar stem, ook dat kan ze.

De eerste gevoelige tonen van ‘Razor Blade’ raken mij, Olivia zingt teder. De zachte muziek wordt zelfs minimalistisch. Dan worden er langzaam meer instrumenten toegevoegd. En tempo en volume van het instrumentale stuk nemen toe. De zang van Bryan sluit hier mooi bij aan. Ook de samenzang is natuurlijk zeer goed. Vocale delen worden afgewisseld met instrumentale stukken. De laatste noten die Olivia zingt zijn mooi, instrumentaal eindigt het nummer iets merkwaardig.
Ook ‘This Endless War’ heeft een prachtige, rustige start. Het toetsenwerk van Iain Jennings is zoals altijd zeer goed. Na al die jaren, en vele CD’s blijft de stem van Olivia indrukwekkend. Dat geldt zowel voor haar tedere zang, als de vocale uithalen. De twists en turns verlopen subliem. Het gitaarspel is mooi, maar het ruwere stukje is misschien heel even, niet helemaal harmonie met het geheel.

Je merkt al snel dat ‘Spirit Of Mankind’ geschreven is om live te spelen. Je voelt bijna de vibe die er altijd is bij hun live concerten. En wat missen we dit! Het refrein zing je vrij gemakkelijk mee. Het einde is mooi plotseling. ‘Back In These Arms’ heeft een prachtige ingetogen start met mooie details. De beat die erbij komt haalt wat aandacht weg van de muziek. Als het volume verder toeneemt, is alles weer in evenwicht. Troy Donockley levert ook hier weer een mooie folk bijdrage. De gave bastonen gaan perfect samen met het steady ritme. Dit is weer zo’n moment dat het met live shows goed zal doen. Het onverwachte einde is goed gekozen.

Na het rustige ‘Free To Fly’, met de mooie piano klanken, is het tijd voor ‘The Diamond’. De hoge, heldere zang is nu niet van Olivia, maar van Chris Johnson.
Hij heeft samen met Angela Gordon de leadzang, ook hun stemmen vormen een prima blend.

Tot slot de epic ‘Turn Around Slowly’. Na een kalme, instrumentale start, begint Bryan te zingen. Geleidelijk neemt het volume in zang en muziek toe, er volgt een portie prog rock à la Mostly Autumn. Dit vloeit over naar ingetogen muziek, en ook dit is puur genieten. Dan gaat het over naar een steady ritme, met een heerlijke melodie. Weer valt het aandeel van Troy positief op. Het tempo gaat omhoog en het ritme wordt opzwepend. Je voelt de energie van de band door de speakers komen. Het einde is vrij onverwacht, maar gaaf.

Zelfs na al die jaren, en vele albums weet Mostly Autumn de luisteraar weer te boeien met dit nieuwe album.

(82/100) (Eigen Beheer)