Germany’s Crystal Palace (art rock) has been around for over 30 years. Their previous studio album, ‘Scattered Shards’, was released in 2018. On their new album ‘Still there’ from, all the tracks flow into each other non-stop. The concept is about a young woman, she had written on the inside walls of a lookout point, “Still alive, still there”. A few days later she committed suicide here. The album is based on this tragic event, but the story is fictional. A young English woman follows her dreams: for love she moves to Berlin. But the relationship breaks down and a depression follows. With suicidal thoughts, the goes to the tourist lookout. At the top she enjoys the view, beautiful memories come up, and she decides to go down again. On her way back, she writes, “Still there.” Her inner darkness returning, she goes back to the tower. Despite the crowds, no one notices her…. she decides not to go down the steps….

The lyrics of ‘126 Steps’ are spoken, the male voice perhaps causing confusion because the story is about a woman. After the quiet start of ‘Leaving This Land’, a touch of rock comes in. Vocals and music form a unit, both are slow. There are several (subtle) twists and turns. In ‘A Plan You Can’t Resist’ lighter elements are well interspersed with rock. The “string instruments” create a sober atmosphere. The vocals sound almost optimistic, vocals and music remain in harmony. After the melancholic ‘Winter’s End On Water’ follows ‘Dear Mother’ in which the woman writes a letter to her mother. For the first time you hear the voice of Roxy Furcht. Sampling of voices at the end of ‘Planned Obsolescence’ forms the transition to ‘Orange Popsicle Sky’. The beautiful stacked, wordless vocals are a bit sweet, but it suits the woman’s beautiful memories.

In ‘Shadows’, Yenz’s voice gets intense, the line, “Dear mother, I just lost the will to live” touches me. Also in ‘A Scream From The Wall’, parts of the (background) vocals are sung intensely. A little later, confidence is heard in the words “Still there”. Vocals and music of ‘These Stairs’ are initially less heartfelt than you might expect with the touching lyrics. The main character sounds quite relaxed, as if the decision is not an effort. Again, the cymbals are played beautifully gently. The instrumental piece is cool. During whispered words, the emotion changes. Although you don’t hear fear or sadness in ‘The Unquiet Window’ in vocals and music, some parts of the lyrics do make you think. Because you hear Roxy and Yenz in turns, you might think there are two people above. The music becomes a bit more chaotic at first, then integrative and moving. It gives me goosebumps, especially with Roxy’s words, “Just one small step…”. This is complemented by long lasting tones, the music stays slow for a while. ‘Still There’ starts slowly, the first sentences are sung emotionally. In the music there is again a good contrast between high and low tones. The guitar playing becomes compelling. Finally, a calm and dreamy instrumental piece.

It is almost impossible to find the right emotional balance for this album.
The woman’s inner struggles are discussed in a limited way. So the whole thing is not depressing, therefore it is not difficult to listen to. On the other hand, there could have been a little more depth in it at times. Some lyrics might be a little harder to understand. But deep respect for the concept, because I think suicide is still a taboo.

(75/100) (Progressive Promotion Records)

Social media:
Werbsite: Crystal Palace
Facebook: Crystal Palace

https://www.youtube.com/watch?v=LoT9fpHe5OY

---

Crystal Palace – Still there

Het Duitse Crystal Palace (art rock) bestaat ruim 30 jaar. Hun vorige studio album, ‘Scattered Shards’, werd in 2018 uitgebracht. Op hun nieuwe album ‘Still there’ uit lopen alle tracks non-stop in elkaar over. Het concept gaat over een jonge vrouw, zij had op de binnenmuren van een uitkijkpunt geschreven: “Still alive, still there”. Een paar dagen later pleegde ze hier zelfmoord. Het album is gebaseerd op deze tragische gebeurtenis, maar het verhaal is fictief. Een jonge Engelse vrouw volgt haar dromen: voor de liefde verhuist ze naar Berlijn. Maar de relatie loopt stuk en een depressie volgt. Met suïcidale gedachten gaat de naar de toeristische uitkijkpost. Boven geniet ze van het uitzicht, er komen mooie herinneringen boven, en ze besluit weer naar beneden te gaan. Op haar terugweg schrijft ze: “Still there”. Haar innerlijke duisternis keert terug, ze gaat weer naar de toren. Ondanks de drukte merkt niemand haar op… ze besluit om niet via de trappen naar beneden te gaan..

De tekst van ‘126 Steps’ wordt gesproken, de mannenstem zorgt misschien voor verwarring omdat het verhaal over een vrouw gaat. Na de rustige start van ‘Leaving This Land’ komt er een vleugje rock bij. Zang en muziek vormen een eenheid, beide zijn langzaam. Er zijn diverse (subtiele) wendingen. In ‘A Plan You Can’t Resist’ worden lichtere elementen goed afgewisseld met rock. De “strijkinstrumenten” zorgen voor een sobere sfeer. De zang klinkt bijna optimistisch, zang en muziek blijven in harmonie. Na het melancholische ‘Winter’s End On Water’ volgt ‘Dear Mother’ waarin de vrouw een brief schrijft naar haar moeder. Voor het eerst hoor je de stem van
Roxy Furcht. Sampling van stemmen aan het eind van ‘Planned Obsolescence’ vormt de overgang naar ‘Orange Popsicle Sky’. De mooie gestapelde, woordeloze zang is een beetje zoet, maar het past bij de mooie herinneringen van de vrouw.

In ‘Shadows’, wordt de stem van Yenz intens, de zin: “Dear mother, I just lost the will to live” raakt me. Ook in ‘A Scream From The Wall’ zijn delen van de (achtergrond) zang intens gezongen. Even later klinkt er vertrouwen in de woorden “Still there”. Zang en muziek van ‘These Stairs’ zijn in eerste instantie minder diepgaand dan je zou verwachten bij de aangrijpende tekst. De hoofdpersoon klinkt best relaxed, alsof het besluit geen moeite kost. Weer zijn de cimbalen mooi zacht bespeeld. Het instrumentale stuk is gaaf. Tijdens fluisterende woorden verandert de emotie. Hoewel je in ‘The Unquiet Window’ geen angst of verdriet hoort in zang en muziek, zetten sommige delen van de tekst je wel aan het denken. Omdat je afwisselend Roxy en Yenz hoort, zou je kunnen denken dat er twee personen boven staan. De muziek wordt eerst wat chaotischer, dan integer en aangrijpend. Het bezorgt me kippenvel, vooral door de woorden van Roxy: “Just one small step…”. Dit wordt aangevuld met langaanhoudende tonen, de muziek blijft een tijdje langzaam. ‘Still There’ start langzaam, de eerste zinnen worden emotioneel gezongen. In de muziek is er weer een goed contrast tussen hoge en lage tonen. Het gitaarspel wordt meeslepend. Tot slot een kalm en dromerig instrumentaal stuk.

Het is bijna onmogelijk om de juiste emotionele balans te vinden voor dit album.
De innerlijke worsteling van de vrouw komt beperkt aan bod. Het geheel is dus niet deprimerend, daarom is het niet moeilijk om naar te luisteren. Aan de andere kant, had er af en toe wat meer diepgang in mogen zitten. Sommige teksten zijn misschien wat lastiger te begrijpen. Maar diep respect voor het concept, want zelfmoord is denk ik nog steeds een taboe.

(75/100) (Progressive Promotion Records)