Monochrome is the debut album by the German band Sammary. Multi-instrumentalist Sammy Wahlandt founded this art rock/indie project. He started with electronic, musical experiments. ‘Monochrome’ is a concept album and is about the gloomy versus the happy side of man, and hate versus love.
‘Black And White’ has a special, mysterious start, the sound is bright. Slowly volume and intensity increase, and sound becomes slightly dingy. The transition to ‘Soft’ is a bit sloppy. You hear piano sounds and (tightly played) rock/metal, in the background lighter elements are added. In the background the vocals are sometimes used as instruments, the voices form a nice combination. There is a lot of (bass) guitar, the contrast between lighter and heavier music is good. So is the ratio of rock and poppy influences. Although not all twists and turns go well, the build-up is interesting. At the beginning of ‘218’ you hear a mix of piano and electronic sounds. This is followed by a more heavy section that has a rousing effect. Several twists and turns follow (high-pitched) vocals are mostly in the slightly calmer parts. The lighter elements have a bit of the atmosphere of string instruments, in general this sounds a bit chilly. But it is perfectly balanced with the heavier music. Electronic sounds are interspersed with guitar playing in a special way, sometimes mixed with piano sounds. Very briefly you can hear beautiful frivolous tones. The vocals go against each other, the balance remains. The poppy build up to the end is not super but the fading ending is cool.
The start of ‘A Kiss Without A Meaning’ is very mellow. The vocals are bright and clearly understandable. Suddenly there is a cracking/rustling sound, this takes too much attention away from vocals and music. Just as suddenly as it started this stops again. Later this sound comes back, it overpowers the beautiful (combined) vocals. This track ends with sampled sounds.
‘Open’ is one of the songs where I miss intonation in the vocals. The words, “Help me” sound about the same as the rest. The whole thing almost sounds sweet instead of desperate. Also, the line, “Save me, I think I’m drowning” is not convincing enough. The desperation that is being sung about is not reflected in vocals and music, but vocals and music are balanced. The first part of ‘Killing Another Person’ is tightly played and has some rests. Here and there are pop influences in vocals and music. The turn to a small played piece goes well, the high pitched vocals are a bit soft. The poppy influences return, a little later the song ends tight. ‘Monochrome’ has a quiet beginning, with some small crackles in the background. A beat is added, the vocals are almost spoken. Several twists and turns follow, the variety of styles is fine, and there are nice details to be heard. The title track ends with added sounds and spoken sampling. The sound of the classical music in ‘Epilogue’ is good, but it is cut off too suddenly.
The concept is beautiful, but if you didn’t understand English, you wouldn’t notice that this is a concept. Because the emotions are not tangible, also not everything can be fully understood. Fortunately, the lyrics are clearly readable, the layout of the art work is simple. This suits the whole because ‘Monochrome’ is the use of one color in several shades. Several twists and turns are messy, which sometimes gives you the feeling that individual pieces have been taped together. The songs don’t consistently form a whole. Still, for the most part, most of the tracks have pretty good structure.
(69/100) (Progressive Promotion Records)
Social media:
Facebook: Sammary
Tracklist:
01 – Black And White – 01:55
02 – Soft – 04:25
03 – 218 – 04:47
04 – A Kiss Without A Meaning – 04:55
05 – 219 – 05:18
06 – Sweet Affliction – 04:53
07 – Open – 04:19
08 – 220 – 03:29
09 – Killing Another Person – 03:44
10 – Monochrome – 04:37
11 – Epilogue – 00:37
Line up:
Sammy Wahlandt – all music
Stella Inderwiesen, Larissa Pipertzis and Marie Stenger – vocals
Guest musician:
Elena Pitsikaki – Kanun
Sammary – Monochrome
Monochrome is het debuutalbum van de Duitse band Sammary. Multi-instrumentalist Sammy Wahlandt richtte deze art rock/ indie project op. Hij begon met elektronische, muzikale experimenten. ‘Monochrome‘ is een conceptalbum en gaat over de sombere versus de blije kant van de mens, en haat versus liefde.
‘Black And White’ heeft een bijzondere, mysterieuze start, het geluid is helder. Langzaam nemen volume en intensiteit toe, en geluid wordt iets groezelig. De overgang naar ‘Soft’ is een beetje slordig. Je hoort pianoklanken en (strak gespeelde) rock/metal, op de achtergrond komen er lichtere elementen bij. Op de achtergrond is de zang soms ingezet als instrument, de stemmen vormen een mooie combinatie. Er is lekker veel (bas)gitaar, de contrasten tussen lichtere en zwaardere muziek is goed. Dat geldt ook voor de verhouding van rock en poppy invloeden. Hoewel niet alle wendingen goed verlopen, is de opbouw wel interessant. Aan het begin van ‘218’ hoor je een mix van piano-en elektronische klanken. Dit wordt gevolgd door een meer heavy deel dat een opzwepende werking heeft. Er volgen diverse wendingen de (hoge)zang zit meestal in de iets kalmere stukken. De lichtere elementen hebben een beetje de sfeer van strijkinstrumenten, over het algemeen klinkt dit wat kil. Maar het is prima in balans met de zwaardere muziek. Elektronische klanken worden op een bijzonder manier afgewisseld met gitaarspel, al dan niet vermengd met pianoklanken. Heel even hoor je mooie frivole klanken. De zang gaat tegen elkaar in, de balans blijft. De poppy opbouw naar het eind verloopt niet super maar het wegstervend einde is gaaf.
De start van ‘A Kiss Without A Meaning’ is heel zacht. De zang is helder en duidelijk verstaanbaar. Ineens is er een krakend/ruisend geluid, dit haalt te veel aandacht weg van zang en muziek. Net zo plotseling als het begon houdt dit weer op. Later komt dit geluid weer terug, het overheerst de mooie (samen)zang. Deze track eindigt met gesampelde geluiden. Open’ is één van de nummers waar ik intonatie mis in de zang. De woorden: “Help me” klinken ongeveer hetzelfde als de rest. Het geheel klinkt bijna lief in plaats van wanhopig. Ook de zin: “Save me, I think I’m drowning” is niet overtuigend genoeg. De wanhoop waarover gezongen wordt is niet terug te horen in zang en muziek, maar zang en muziek zijn wel in balans. Het eerste stuk van ‘Killing Another Person’ is strak gespeeld en heeft enkele rusten. Her en der zijn er pop invloeden in zang en muziek. De wending naar een klein gespeeld stukje verloopt goed, de hoge zang is een beetje zacht. De poppy invloeden komen terug, even later eindigt het nummer strak. ‘Monochrome’ heeft een rustig begin, met wat kleine kraakjes op de achtergrond. Er wordt een beat aan toegevoegd, de zang is bijna gesproken. Er volgen diverse wendingen, de afwisseling van stijlen is prima, en er zijn leuke details te horen. De titeltrack eindigt met toegevoegde geluiden en gesproken sampling. Het geluid van de klassieke muziek in ‘Epilogue’ is goed, maar het is te plotseling afgekapt.
Het concept is mooi, maar als je geen Engels zou verstaan, merk je niet dat dit een concept is. Want de emoties zijn niet voelbaar, ook is niet alles volledig te verstaan. Gelukkig zijn de songteksten duidelijk leesbaar, de opzet van het art work is eenvoudig. Dit past bij het geheel want ’Monochrome’ is het gebruik van één kleur in meerdere tinten. Diverse wendingen verlopen rommelig, hierdoor krijg je soms het gevoel dat er losse stukjes aan elkaar geplakt zijn. De nummers vormen niet altijd één geheel. Toch zijn de meeste tracks grotendeels best goed van opzet.
(69/100) (Progressive Promotion Records)