Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

The Swedish rock band Greenleaf has been around for about twenty years. Their inspiration comes from prog and psychedelic rock. They add (heavy) stoner, southern desert and a touch of blues. The voice of frontman Arvid Hällagård suits the music. It contains fuzzy guitar play, haunting bass and thundering, dynamic drumming.

Tides’ has a nice melodic intro. After about half a minute, the rhythm becomes exhilarating, forming a nice blend with the backing vocals. When the drums fall silent again, Arvid starts singing. He is easy to understand and after a few listens you can already sing along. The distribution over the headphones is enjoyable. After a few turns, an unexpected minimalist piece is inserted. After a rousing piece, this strong opening track slowly dies away. The sound of bass and guitar are nice and dingy in ‘Good God I Better Run Away’. Again the wordless backing vocals stand out positively. When the rhythm is exciting, and Arvid sings, he cannot be fully understood. But when the music is quieter, he can be understood well. Moreover, the colour of his voice stands out even more.

Just like in the previous songs, in ‘Needle in My Eye’ there is a fine balance between (bass) guitar and the drums. Vocal parts are alternated with extensive instrumental pieces. The blues related ‘Bury Me My Son’, with its cool bass solo, is (for the most part) calmer. For the rest, the songs are generally exhilarating. There is enough variation between the exhilarating and the slightly quieter pieces. Moreover, the songs differ enough from each other. Although the build-up is sometimes a bit predictable. Because of this, the songs are easy to listen to, but the lyrics don’t grab you as much. But every song has its ‘ear-catchers’. In ‘Hang On’ for instance, it is the catchy vocals. This will come out even better when played live. Because you just feel that the audience will be encouraged to interact here. And at home or on the road, the volume will probably be turned up here.

What Have We Become’ starts very calm with a bit of guitar play and vocals. This last track gets a bit heavier, but it remains in a pleasant mid-pace. Arvid sings convincingly. There is a nice mix or alternation between the heavier, vegetal sound and lighter, almost sweet music. Repeating vocal sounds are wrapped up in a pleasant melody. This will also be a mood enhancer when played live. This compelling track has a nice outro.

The ten tracks on ‘Echoes From A Mass’ have both a good intro and a fine outro. The vocals are often distorted, but always in balance with the catchy music. Because of this setup, the music draws more attention to itself than the (sensitive) lyrics. The dynamic drumming is very well applied. The bass is also very present, add the guitar work with all its effects and you have a good portion of music.

(77/100) (Napalm Records)

Social media:
Facebook: Greenleaf
Bandcamp: Greenleaf

Greenleaf – Echoes From A Mass

De Zweedse rockband Greenleaf bestaat alweer zo’n twintig jaar. Hun inspiratie komt uit de prog en psychedelische rock. Daar voegen ze (heavy) stoner, southern desert en een vleugje blues aan toe. De stem van frontman Arvid Hällagård past bij de muziek. Deze bevat fuzzy gitaarspel, spookachtige bas en donderend, dynamisch drumwerk.

‘Tides’ heeft een mooi melodieus intro. Na ongeveer een halve minuut wordt het ritme opzwepend, dit vormt mooie melange met de achtergrondzang. Als de drums zich weer stilhouden begint Arvid te zingen. Hier is hij goed te verstaan, en zing je na een paar keer luisteren al mee. Er is leuk gespeeld met de verdeling over de koptelefoon. Na een aantal wendingen is er een onverwacht minimalistisch stukje ingevoegd. Na een opzwepend stuk sterft deze sterke openingstrack langzaam weg. Het geluid van bas en gitaar zijn lekker groezelig in ‘Good God I Better Run Away’. Weer valt de woordeloze achtergrondzang positief op. Op de momenten dat het ritme opzwepend is, en Arvid zingt, is hij niet volledig te verstaan. Maar als de muziek rustiger is hij wel goed te verstaan. Bovendien komt de kleur van zijn stem extra mooi naar voren.

Net als in de voorgaande nummers is er ook in ‘Needle in My Eye’ een prima balans tussen (bas)gitaar en de drums. Vocale delen worden afgewisseld uitgebreide instrumentale stukken. Het blues gerelateerde ‘Bury Me My Son’, met zijn gave bas solo, is (grotendeels) rustiger. Verder zijn de nummers over het algemeen opzwepend. Er is voldoende variatie tussen de opzwepende en de iets rustigere stukken. Bovendien verschillen de nummers onderling ook genoeg. Al is de opbouw soms iets voorspelbaar. Hierdoor luisteren de nummers lekker weg, maar word je minder gegrepen door de teksten. Maar ieder nummer heeft zijn ‘ear-catchers’. In bijvoorbeeld ‘Hang On’ is dat de pakkende zang. Dit zal live gespeeld nog beter tot zijn recht komen. Want je voelt gewoon dat het publiek hier aangespoord zal worden tot interactie. En thuis of onderweg gaat het volume hier waarschijnlijk wel harder.

‘What Have We Become’ start heel kalm met een beetje gitaarspel en zang. Deze laatste track wordt wel iets zwaarder, maar het blijft in een aangenaam mid tempo. Arvid zingt overtuigend. Er is een mooie mix dan wel afwisseling van de zwaardere groezige sound en lichtere, bijna lieflijke muziek. Herhalende vocale klanken worden verpakt in een aangename melodie. Ook dit zal live gespeeld een sfeermaker zijn. Deze meeslepende track heeft een mooi outro.

De tien nummers op ‘Echoes From A Mass’ hebben zowel een goed intro, als een prima outro. De zang klinkt regelmatig vervormd, maar is altijd in balans met pakkende muziek. Door deze opzet trekt de muziek wat meer aandacht naar zich toe dan de (gevoelige) teksten. Het dynamische drumwerk is zeer goed is toegepast. Ook de bas is heerlijk aanwezig, tel het gitaarwerk met al zijn effecten erbij op en je hebt een goed portie muziek.

(77/100) (Napalm Records)