Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

Before ex Styx frontman Dennis DeYoung wanted to retire, he wanted to make one more album: ’26 East’. The title is similar to the address where Dennis grew up in Roseland (on the south side of Chicago). Across the street lived the Panozzo twins, John and Chuck; they, along with Dennis, formed the core of Styx. There was so much material for this farewell album, it was spread over two albums. Last year, volume 1 was released. Now volume 2 of this melodic rock album is out, the cover has (unlike volume 1), the style of decades back. It looks like an LP from the 70s, and the cover could have come right out of my parents’ cabinet.

The backing vocals, added sounds, horns and hand clapping create a retro feel to ‘Hello Goodbye’. Because of the structure, you quickly hum along with the upbeat melody. There are some light rocking elements in there, but the poppy sound prevails in this feel good song. ‘Land Of The Living’ rocks a bit more, but the upbeat melody remains. There are enjoyable elements in both the verses and chorus, but they do become a bit predictable. This makes the whole thing seem a bit simpler than it really is. ‘The Last Guitar Hero’ consists blues related rock. The backing vocals are used somewhat predictably, but still have a rousing effect. The light screaming guitar playing is cool, there is fun played with the distribution over the headphones. The small played and sung part is surprising, and the humming in the background is a nice addition. Again you hear cool guitar playing, after this there is a nice, slow fade out.

The intro to ‘Your Saving Grace’ is sensitively sung and played. The background vocals are subtle, but nicely added. The sung words of the gospel choir are a bit predictable at times, but it suits the sweet mood of the song. The whole remains quite small, and so this song is also balanced. The same goes for the songs that follow. The instruments among themselves are balanced, the vocalists are given enough space. The whole thing may be a little too ‘sugary’ for some rock fans, but it is accessible to a wide audience. Some pieces are not really surprising, but nice details and twists make sure it stays interesting. Sometimes there are quite a few ‘unnoticed’ layers in the vocals and/or music, and it is also more complicated than it seems at first. Every song has unexpected elements: the somewhat sugary ‘Made For Each Other’ not only has very good (rocking) guitar playing, but also a surprisingly small played piano solo at the end. ‘There’s No Turning Back Time’ has both acoustically played parts and rousing pieces with rocking and “electronic” sounds.

At the start of ‘The Isle Of Misanthrope’, sounds of waves, among other things, can be heard. The quiet music suddenly transitions to tightly played rock with multiple vocals and wordless choral singing. This fascinatingly constructed track, with its cool twists and turns, seems to be about to end in a fade out. But the sampling returns, then another small sung and played piece follows. The words ‘Sail away’ in the lyrics of ‘Grand Finale’, are appropriate (on several fronts). Because of the title, you expect an imposing piece, but this short, final number is modest in structure.

The music ranges from slightly sugary and poppy to mild rocking, the melody is always good. A few songs end with a bit of a boring fade out. There are a number of recurring elements in the vocals and/or the music. This makes some details a little less noticeable, the album needs to grow. Dennis DeYoung gives us a dignified farewell: ’26 East, Vol. 2′ is a timeless album in which the Styx roots can be heard. The words ‘Sail away’ appear in several songs. Last but not least: Dennis’ vocals still sound very good.

(79/100) (Frontiers Music s.r.l.)

Social Media:
Website: Dennis DeYoung
Facebook: Dennis DeYoung

Dennis DeYoung – 26 East, Vol. 2

Voordat ex Styx-frontman Dennis DeYoung met pensioen wilde gaan, wilde hij nog een album maken: ’26 East’. De titel is gelijk aan het adres waar Dennis opgroeide in Roseland (aan de zuidkant van Chicago). Tegenover hem woonde de Panozzo tweeling, John en Chuck, zij vormde samen met Dennis de kern van Styx. Er was zo veel materiaal voor dit afscheidsalbum, dat dit over twee albums is verdeeld. Vorig jaar kwam volume 1 uit. Nu is volume 2 van dit melodic rock album uit, de cover heeft (in tegenstelling tot volume 1), de stijl van decennia terug. Het lijkt wel op een LP uit de jaren ’70, en de hoes zou zo uit de kast van mijn ouders kunnen komen.

De achtergrondzang, de toegevoegde geluidjes, de blazers en de hand clapping zorgen voor een retro gevoel in ‘Hello Goodbye’. Door de structuur neurie je al snel mee met de vrolijke melodie. Er zitten wat lichte rockende elementen in, maar de poppy sound heeft de overhand in deze feel good song. ‘Land Of The Living’ rockt wat meer, maar de vrolijke melodie blijft bestaan. Zowel in de coupletten als het refrein zitten leuke elementen, maar die worden wel wat voorspelbaar. Hierdoor lijkt het geheel wat eenvoudiger in elkaar te zitten, dan het in werkelijkheid is. ‘The Last Guitar Hero’ bestaat uit blues gerelateerde rock. De achtergrondzang is beetje voorspelbaar ingezet, maar heeft toch opzwepend effect. Het licht gillend gitaarspel is tof, er is leuk gespeeld met de verdeling over de koptelefoon. Het klein gespeeld en gezongen deel is verrassend, en het neuriën op achtergrond is leuke toevoeging. Nogmaals hoor je gaaf gitaarspel, hierna is er een mooie, langzame fade out.

Het intro van ‘Your Saving Grace’ is gevoelig gezongen en gespeeld. De achtergrondzang is subtiel, maar mooi toegevoegd. De gezongen woorden van het gospelkoor zijn soms wat voorspelbaar, maar het past bij de lieve sfeer van het nummer. Het geheel blijft vrij klein, en zo is ook dit nummer in balans. Dat geldt ook voor de nummers die hierop volgen. De instrumenten onderling zijn in evenwicht, de vocalisten krijgen genoeg ruimte. Het geheel is misschien iets te zoet voor een aantal rockliefhebbers, zo het is toegankelijk voor een breed publiek. Sommige stukjes zijn niet echt verrassend, maar leuke details en wendingen zorgen ervoor dat het blijft boeien. Soms zijn er ongemerkt best heel wat laagjes in zang en/of muziek, bovendien zit het ingewikkelder in elkaar dan in eerste instantie lijkt. Ieder nummer heeft onverwachte elementen: het iets zoete ‘Made For Each Other’ heeft niet alleen zeer goed (rockend) gitaarspel, maar ook een verrassend klein gespeelde pianosolo op het laatst. ‘There’s No Turning Back Time’ heeft zowel akoestisch gespeelde delen als opzwepende stukken met rockende en “elektronische” klanken.

Aan de start van ‘The Isle Of Misanthrope’ zijn geluiden van onder andere golven te horen. De rustige muziek gaat plotseling over naar strak gespeelde rock met meerdere vocalen en woordeloze koorzang. Deze boeiend opgebouwde track, met zijn gave wendingen, lijkt te gaan eindigen in een fade out. Maar de sampling keert terug, dan volgt er nog een klein gezongen en gespeeld stukje. De woorden ‘Sail away’ in de tekst van ‘Grand Finale’, zijn (op meerdere fronten) toepasselijk. Door de titel verwacht je een imposant stuk, maar dit korte, laatste nummer is bescheiden van opzet.

De muziek varieert van licht zoet en poppy tot licht rockend, de melodie is altijd goed. Enkele nummers eindigen met een beetje saaie fade out. In zang en/of muziek hoor een aantal terug kerende elementen. Daardoor vallen sommige details wat minder op, het album moet groeien. Dennis DeYoung neemt waardig afscheid: ‘26 East, Vol. 2’ is een tijdloos album waarin de Styx roots hoorbaar zijn. De woorden ‘Sail away’ komt in meerdere nummers voor. Last but not least: De zang van Dennis klinkt nog steeds zeer goed.

(79/100) (Frontiers Music s.r.l.)