Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

At the end of February the album Ωmega was released, a release tour is of course not yet possible. Still, Epica wanted to play these songs for their Epicans (that’s how Epica fans are called). That’s why keyboardist Coen Janssen came up with ‘Ωmega Alive’. This online audiovisual spectacle is Epica’s grandest show ever. This livestream took place on June 12. The show started with a countdown, a ticking clock and mysterious sounds. During a real liveshow, you can feel the tension building up in the venue or on the field. But at home, alone or with a small group, these fifteen minutes lasted too long. When the last minute was ticking away, a video started with “Alpha – Anteludium”. Right at the switch to the rousing ‘Abyss of Time – Countdown to Singularity’ Epica came into the picture, they were playing on a gigantic stage. Drummer Ariën Van Weesenbeek, bassist Rob Van Der Loo and Coen played on a heightened platform. Guitarist Mark Jansen played cool grunts. The volume was of course less than during a concert, but many Epicans will have turned up the volume. That was possible because the sound (provided by Joost van den Broek) was very good. Therefore Simone Simons’ beautiful, clear vocals came into their own. Not only the sound was good, the quality of the visuals was also excellent. Show elements such as fire and dancers created a dazzling opening.

Fire breathing dancer
At the start of ‘The Skeleton Key’ you saw ladies with a German wheel rolling across the stage, this fits perfectly with the lyrics. Despite not being physically present, you needed an extra pair of eyes. Because of the drone images you occasionally got a nice overview from above. The children’s choir was really present. Of course Isaac Delahaye also played some cool guitar work.
Everything was pre-recorded, which could not be otherwise with such a grand show. The element of fire came back in several songs. Dancers dancing with fire and a fire breathing dancer provided even more spectacle. At a real liveshow, of course, you see every now and then a “half” band member onscreen, which was also the case here. Sometimes it was unavoidable, at other times it was a shame because the rest was so perfect. Between songs there were cinematic images of a girl (Zoey Bracke) and/or Simone. Everything was in harmony with the dazzling show. Still, you probably missed the “vibe” of a real live show, like the warm words from Simone to the audience. The band members played full of energy. Coen was not standing still at all, his keyboard was on a rotating base, so he could “show”. That showing he did, of course, also with his wireless curveboard.
‘Kingdom of Heaven Part 1 and Part 3’ were impressive, with added choral singing. During ‘Rivers’ there was a real choir, this a cappella version really came in. ‘Once Upon A Nightmare’ tied in nicely with this.

Rain of fire
After this, Epica went back to the album Ωmega for a moment with the rousing ‘Freedom The Wolves Within’. For the first time, the way of dancing perhaps fit a little less, especially with the music video in mind. Images of past and present ran together nicely in ‘Cry For The Moon’, a song from their early days, and still loved by the audience. For the first time Simone was talking to the fans, she said “We love you, for ever and ever”, this matched the lyrics perfectly. The transition to “Beyond The Matrix” did not go well. Again there were plenty of show elements. Among others by Coen was ‘running around’ with his keyboard console on wheels. There were flag throwers, and there were “shots of fire”. The song ended overwhelmingly in “a rain of fire”.

Omega- Sovereign Of The Sun Spheres
This was a great contrast to the subdued start of ‘Omega- Sovereign Of The Sun Spheres’. When the metal joined in, the air acrobats continued their elegant, slow movements. The cool grunts and the other metal elements were a nice contrast to the symphonic elements and the choir. The dancers came back with fire, fireworks were added. You could feel the build-up to the end of the concert was coming. But suddenly, far too suddenly, it was over. Without a word of goodbye, not even an blowing kiss or wave of goodbye , the credits appeared. This felt a bit wry, but otherwise this was definitely a very swirling “live” stream. Certain show or stunt elements happened so fast that you barely saw them, these could have been a little more prominent on screen. There were a few minor imperfections in the flashy montage, still, it would be great if this mega production would appear on DVD.

Photo credit Tim Tronckoe

‘Ωmega Alive’ was een spectaculaire en wervelende “live”stream show van Epica

Eind februari kwam het album Ωmega uit, een release tour is natuurlijk nog niet mogelijk.
Toch wilde Epica deze nummers spelen voor hun Epicans (zo heten de Epica fans). Daarom bedacht toetsenist Coen Janssen ‘Ωmega Alive’. Dit online audiovisuele spektakel is Epica’s grootste show ooit. Deze livestream vond plaats op 12 juni. De show startte met aftellende, tikkende klok en mysterieuze geluiden. Bij een echte liveshow voel je dat de spanning in de zaal of op het veld wordt opgebouwd. Maar thuis, alleen of met een klein groepje duurde deze vijftien minuten te lang. Toen de laatste minuut weggetikt was, werd er met een video gestart met ‘Alpha – Anteludium’. Precies bij de overgang naar het opzwepende ‘Abyss of Time – Countdown to Singularity’ kwam Epica in beeld, ze speelden op een gigantisch podium. Drummer Ariën Van Weesenbeek, bassist Rob Van Der Loo en Coen speelden op een verhoogd podium. Gitarist Mark Jansen liet gave grunts horen. Het volume was natuurlijk minder hard dan tijdens een concert, maar de volumeknop zal bij veel Epicans vast flink opengedraaid zijn.
Dat kon want het geluid (verzorgd door Joost van den Broek) was zeer goed. Daardoor kwam ook de prachtige heldere zang van Simone Simons goed tot zijn recht. Niet alleen het geluid was goed, ook de kwaliteit van het beeld was prima. Showelementen zoals vuur en danseressen zorgen voor een wervelende opening.

Vuurspugende danser
Bij aanvang van ‘The Skeleton Key’ zag je dames met een Rhönrad over het podium rollen, dit past perfect bij de tekst. Ondanks dat je er niet fysiek bij aanwezig was, kwam je ogen te kort. Door de drone beelden kreeg je af en toe een mooi overzicht van bovenaf. Het kinderkoor was echt aanwezig. Natuurlijk liet ook Isaac Delahaye gaaf gitaarwerk horen.
Alles was pre-recorded, dat kon ook niet anders met zo’n groots opgezette show. Het element vuur kwam in diverse nummers terug. Danseressen die met vuur dansten, en een vuurspugende danser zorgde voor nog meer spektakel. Bij een echte liveshow heb je natuurlijk af en toe een “half” bandlid in beeld, dat was hier ook. Soms was het onvermijdelijk, op andere momenten was het jammer omdat de rest zo perfect was. Tussen de nummers door waren er filmische beelden van een meisje (Zoey Bracke) en/of Simone te zien. Alles was in harmonie met de wervelende show. Toch miste je waarschijnlijk de ‘vibe’ van een echte liveshow, zoals de warme woorden van Simone naar het publiek. De bandleden speelden vol energie. Ook Coen stond niet bepaald stil, zijn keyboard stond op draaiende sokkel, zo kon hij “showen”. Dat showen deed hij natuurlijk ook met zijn draadloze curveboard.
‘Kingdom Of Heaven Part 1 en Part 3’ waren imponerend, ook hier klonk er toegevoegde koorzang. Tijdens ‘Rivers’ was er een echt koor, deze a capella versie kwam binnen. ‘Once Upon A Nightmare’ sloot hier mooi op aan.

Regen van vuur
Hierna ging Epica met het opzwepende ‘Freedom The Wolves Within’ even terug naar het album Ωmega. Voor het eerst paste de manier van dansen misschien iets minder bij het geheel, zeker met de videoclip in gedachten. Beelden van heden en verleden liepen mooi door elkaar in ‘Cry For The Moon’, een nummer uit hun beginperiode, en nog altijd geliefd bij het publiek. Voor het eerst praatte Simone tegen de fans, ze zei “We love you, for ever and ever”, dit sloot naadloos aan bij de songtekst. De overgang naar ‘Beyond The Matrix’ verliep niet goed. Weer waren er volop showelementen. Onder andere van Coen die met zijn keyboard console op wielen aan de wandel ging. Er waren vendeliers, en er werd met vuur ‘geschoten’. Het nummer eindigde overweldigend in “een regen van vuur”.

Omega- Sovereign Of The Sun Spheres
Dit vormde een grote tegenstelling met de ingetogen start van ‘Omega- Sovereign Of The Sun Spheres’. Toen de metal erbij kwam, bleven de lucht acrobaten hun elegante, langzame bewegingen maken. De gave grunts en de overige metal elementen vormden een mooi contrast met de symfonische elementen en het koor. De dansers/essen kwamen terug met vuur, er kwam vuurwerk bij. Je voelde de opbouw naar het einde van het concert komen. Maar ineens was het, veel te plotseling, afgelopen. Zonder een woord van afscheid, zelfs zonder een luchtzoen of zwaai verscheen de aftiteling. Dit voelde een beetje wrang, maar verder was dit absoluut een hele wervelede “live” stream. Bepaalde show of stuntelementen gingen zo snel dat je ze nauwelijks zag, deze hadden iets prominenter in beeld mogen zijn. Er waren een paar kleine imperfecties in de flitsende beeldmontage, toch zou het fantastisch zijn als deze megaproductie op DVD zou verschijnen.

Photo credit Tim Tronckoe