Fans had to wait more than two years until the planned concert in early April 2020 could take place. Time after time it was postponed, the reason is clear. Well before the doors of the sold-out Paradox in Tilburg opened, the fans were waiting outdoors. Once inside, everyone searched for a seat. It was nice to be back in Paradox, to see familiar faces and to catch up. Many people had not been there for months or maybe even a few years. At the start of the concert, Adam sat down behind the grand piano and began to play. Damian started by walking around the venue, personally greeting some of the fans. He shook hands with one, and gave another a hug. He too was visibly happy that the tour could finally begin. The first jokes were made even before the concert began.

The last American hero
‘Seek for adventure’ was the first song they played. During the words “Sorry you’re leaving” Adam stood up and walked away. The audience as well as Damian and Adam burst into laughter. A few jokes later, this song was started again. The audience was completely silent during this opening song, and rightly so. Because as always, Damian sang every note perfectly. No matter how many times you see him live, time after time he impresses with his voice. The match with his guitar playing and Adam’s sparkling piano playing was superb. During the second song, ‘The last American hero’, Damian encouraged the crowd to sing along. They did so in a subdued way that suited the song. Although no one came close to Damian’s vocal quality, it didn’t even sound too bad. Between songs Adam and Damian made some jokes or anecdote was told, this increased the cozy atmosphere. The sound of vocals and music was balanced. Adam did the backing vocals, which was also very good. Occasionally there was subtle non verbal communication between the men. Their timing was perfect, which did the lyrics really well.

A handful of memories
In ‘Laugh in time’ Damian sang a phrase differently than he had originally written, he could laugh about it himself. Adam’s reaction was that it was his song and so he could change the lyrics himself. A few more jokes went back and forth between the two of them, this was a nice break during the song. This was not an “ordinary” acoustic concert, no, the guys made you feel like you belonged to their group of friends. The atmosphere was so easy-going that it felt like you were visiting their home with a group of friends. Speaking of home, home is important to Adam because home is where his family is. The song “Home” comes from his (instrumental) album “A Handful of Memories. Again, the audience listened breathlessly, which definitely added an extra dimension to this evening.

Limehouse to Lechlade
Once in a while Damian didn’t need his guitar, as in ‘Bring him home’. With his power voice he hardly needed the microphone. You could not only hear the emotion in his voice, you could also see it on his face. Moreover, he used his hands as a means of expression. He performed this song from the musical ‘Les Misérables’ in an impressive way. Sensitive songs and laughter alternated, as did old and new music. One of the latest was ‘Limehouse to Lechlade’ from Damian’s latest album with the same name.
After ‘I won’t blame life’, the pause came much too soon.

Arena
After the break, only Adam returned to play ‘The winter palace’. If anyone can play with sensibility and dynamics, it’s him. The people were completely silent, even a glass of beer was carefully placed back on the table to be as quiet as possible. During the applause Damian appeared on stage. The jokes between him and Adam flew back and forth. ‘When I leave this country’ and ‘Let me down slowly’ were also on the set list this evening. The latter featured a beautifully pianissimo piece of piano playing. Damian sang appropriately gentle and with emotion. Occasionally he sang a few words or phrases with more power. He can do these changes in voice volume like the best of them. Not to mention, in the meantime he also played the guitar. Until the last note it was touching. That jokes were made again after this was no problem, not at all, it suited the setting of this evening. It wasn’t just “nonsense” that was being told. Damian brought attention to the fall tour of Arena (of which he is now lead singer).

Jazz Sabbath
A jazz song could not be forgotten, Adam chose ‘ Iron man’ from the album ‘Jazz Sabbath’.
The atmosphere was and remained pleasant, it was a nice alternation of serious/controversial moments and humor. Because of this, the time flew by during the second set. The encore consisted of three songs. The last song ‘Thank you’ is an ode to his (former) houseboat.
After the concert, Adam and Damian came into the venue pretty quickly. It was a weekday, but they enjoyed, together with many fans, the cosiness in Paradox for a while.

For tourdates:
Wilson and Wakeman:

For the concerts of Arena

Adam is touring with Jazz Sabbath and others

Photography: Sian Van de Meerendonk

---

Wilson and Wakeman zorgden voor een hele gemoedelijke avond in Paradox

Meer dan twee jaar moesten de fans wachten totdat het geplande concert van begin april 2020 door kon gaan. Keer op keer werd het uitgesteld, de reden is bekend. Ruim voordat de deuren van het uitverkochte Paradox in Tilburg opengingen, stonden de fans buiten te wachten. Eenmaal binnen gekomen zocht iedereen een plaatsje. Het was fijn om weer terug te zijn in Paradox, bekenden te zien en bij te praten. Veel mensen waren er maanden of misschien zelfs een paar jaar niet meer geweest. Bij aanvang van het concert ging Adam achter de vleugel zitten en begon te spelen. Damian liep eerst een rondje door de zaal, waarbij hij enkele fans persoonlijk begroette. Hij gaf de één een hand, en een ander een knuffel. Ook hij was zichtbaar blij dat de tour eindelijk kon beginnen. De eerste grapjes werden al gemaakt nog voor het concert begon.

The last American hero
‘Seek for adventure’ was het eerste nummer dat ze speelden. Tijdens de woorden “Sorry you’re leaving” stond Adam op en liep weg. Zowel publiek als Damian en Adam schoten in de lach. Enkele grappen later werd dit nummer opnieuw ingezet. Het publiek was muisstil tijdens dit openingsnummer, en terecht. Want zoals altijd zong Damian iedere noot zuiver. Hoe vaak je hem ook live ziet, keer op keer maakt hij indruk met zijn stem. De match met zijn gitaarspel en het sprankelende pianospel van Adam was super. Bij het tweede nummer ‘The last American hero’ moedigde Damian de mensen aan om mee te zingen. Dat deed men op een ingetogen manier die bij het nummer paste. Hoewel niemand in de buurt kwam van Damians zangkwaliteit, klonk het niet eens heel verkeerd. Tussen de nummers door maakten Adam en Damian wat grappen of er werd een anekdote verteld, dit vergrootte de gezellige sfeer. Het geluid van zang en muziek was in balans. Adam deed de achtergrondzang, ook dat was zeer goed. Af en toe was er subtiele non verbale communicatie tussen de mannen. Hun timing was perfect, waardoor de teksten zeer goed tot hun recht kwamen.

A handful of memories
In ‘Laugh in time’ zong Damian een zin anders dan hij oorspronkelijk geschreven had, hij kon er zelf om lachen. Adam’s reactie was dat het zijn song was en dus zelf de tekst mocht veranderen. Er gingen nog een paar grappen heen en weer tussen dit tweetal, dit was een leuke break tijdens het nummer. Dit was geen “gewoon” akoestisch concert, nee, de mannen gaven je het gevoel dat je deel uit maakte van hun vriendengroep. De sfeer was zo gemoedelijk dat het voelde alsof je met een groep vrienden bij hen thuis op bezoek was. Over thuis gesproken: thuis is belangrijk voor Adam, want thuis is daar waar zijn familie is. Het nummer ‘Home’ komt van zijn (instrumentale) album ‘A handful of memories’. Weer luisterde het publiek ademloos toe, dat gaf absoluut een extra dimensie aan deze avond.

Limehouse to Lechlade
Een enkele keer had Damian zijn gitaar niet nodig, zo ook in ‘Bring him home’. Met zijn power stem had hij de microfoon nauwelijks nodig. Niet alleen in zijn stem was de emotie te horen, je zag het ook op zijn gezicht. Bovendien gebruikte hij zijn handen als expressie middel. Hij vertolkte dit nummer uit de musical ‘Les Misérables op indrukwekkende manier. Gevoelig gezongen nummers en lachsalvo’s wisselden elkaar af, net als oude en nieuwe muziek. Één van de nieuwste was ‘Limehouse to Lechlade’ van het gelijknamige nieuwste album van Damian.
Na ‘I won’t blame life’ was het gevoelsmatig veel te snel tijd voor een pauze.

Arena
Na de pauze kwam alleen Adam terug om ‘The winter palace’ te spelen. Als er iemand met gevoel en dynamiek kan spelen, dan is hij het. De mensen waren muisstil, zelfs een glas bier werd met zorg op het tafeltje terug gezet om maar zo stil mogelijk te zijn. Tijdens het applaus verscheen Damian op het podium. De grappen tussen hem en Adam vlogen heen en weer. ‘When I leave this land en ‘Let me down slowly’ stonden ook deze avond op de setlist. Bij deze laatste was er een prachtig pianissimo gespeeld stukje pianospel. Damian zong passend zacht en met emotie. Af en toe zong hij enkele woorden of zinnen met meer power. Deze wisselingen in stemvolume kan hij als de beste. En niet te vergeten, ondertussen speelde hij ook gitaar. Tot en met de laatste noot was het ontroerend. Dat er hierna weer grapjes werden gemaakt was geen probleem, dat paste in de setting van deze avond. Het was niet alleen maar “onzin” wat er verteld werd. Damian bracht de najaarstour van de Arena (waar hij nu leadzanger van is) onder de aandacht.

Jazz Sabbath
Een jazz nummer mocht niet ontbreken, Adam koos voor Iron man’ van het album ‘Jazz Sabbath’.
De sfeer was en bleef gezellig, het was een mooie afwisseling van serieuze/ontroerende momenten en humor. Hierdoor vloog de tijd ook tijdens de tweede set om. De toegift bestond uit drie nummers. Het laatste nummer ‘Thank you’ is een ode aan zijn (voormalige) woonboot.
Na het concert kwamen Adam en Damian vrij snel de zaal in. Het was een doordeweekse dag, maar ze genoten, samen met veel fans, nog een tijd van de gezelligheid in Paradox.

Momenteel touren Wilson en Wakeman door Nederland. Check hun site voor de data:

Voor de concerten van Arena

Adam tourt met onder andere Jazz Sabbath

Fotografie: Sian Van de Meerendonk