The band members of the Birdmens (UK) are all well-known members of the blues scene. Together, these men are heading towards 200 years of stage experience. When Europe, and even almost the whole world, was locked by Corona, these six men founded their band. During this unpleasant episode, they launched their album ‘Lockdown Loaded’. On of one of the first spring Sundays of 2024, this (occasional) band performed at De Bosuil (Weert, The Netherlands).
The band has no less than three guitarists. These are: Ian Siegal, Jon Amor and Dave Doherty.
Lockdown Loaded
Fifteen minutes later than planned, the men entered the stage. They started with
‘Cat Drugged Up'( from ‘Lockdown Loaded’). Ian had the lead vocals. Jon grabbed the megaphone for his vocal part. After this opener, Jon spoke up:
He praised Ian and welcomed the visitors. After which the band played ‘What’s The Name’. Jonny Henderson’s piano sounds swirled nicely through the intro, later in this song he played organ. This was one of the songs where Ian did not play guitar, but tambourine. You could see the joy on Jon’s face. Not only him, but also the other band members were obviously having a good time.
The intro of ‘Holler’ is recognisable. Ian’s long vocal outbursts were rewarded with applause. During an instrumental piece, he played his guitar with a bottleneck. The musicians played energetically. Again, Jonny’s piano playing stood out positively. Bass player Rob (Tank) Barry played calmly but tightly. Drummer Mark Barrett was as always on top form: again, he played the subdued parts softly. During the minimalist part played, you could hardly hear any sound from out of the hall. After this part, tempo and volume were boosted again for a while.
The three guitarists granted each other lead parts and solos. Dave also played very well. Both instrumentally and vocally, no rivalry was apparent. There was brotherhood on sight. These men enjoyed performing, and the other’s musical and vocal ability. Moreover, they were well in tune with each other.
Cover it up
The atmosphere was already well set, but with the rousing ‘Juggernaut’, it got even better.
Ian played tambourine, which gave him every opportunity to move. Not only did he, but also Jon and Dave. Jonny played almost dancing on his organ stool. Mark had a smile from ear to ear. Even the quiet Rob loosened up. Just before the end, Rob and the guitarists stood in front of Mark. The sudden ending was well played. The accessible ‘Cover it up’ matched this just fine.
Despite being on stage for decades, Ian continues to sing and play with passion. This could be seen and heard in ‘She’s Got The Devil In Her’, among others. During the instrumental piece, he played his guitar at lightning speed. The sudden tempo and volume change was played just fine.
The Turnaround
A short while ago, the ‘Jon Amor Trio’ launched the album ‘The Turnaround’. From this, they played the title track. Apart from good guitar playing by Jon and Dave, this rousing blues song contains nice breaks and fills by Mark, nice extras on the bass. Not to mention fine organ playing. ‘Miss James’ also comes from this album. Jon and Ian split the vocals naturally. The lingering outbursts were sung by Ian. It was Jon who provided the fast-paced guitar playing. Again, the tempo and volume changes were well played. The audience remained fascinated: even at the subdued part, people were quiet.
‘Falling On Down Again’ is an oldie, and Ian has sung it many times. Yet on this afternoon, it was impressive again. Ian sang with soulfulness. Especially with the minimalist part, he managed to touch many. This was the last song.
Before the men left the stage, they thanked the audience, and De Bosuil.
Red Telephone
The encore consisted of Jon Amor’s ‘Red Telephone’. He sang this “poppy” blues song himself. The bass grooves had an important presence during the intro of ‘Diggin’ That Rut’. The bass remained as a constant element in this song. The rhythm had a pleasant flow. This gave Jonny plenty of room to showcase beautiful organ playing. Not only him, but also Jon and Dave made themselves heard again. Ian continued to be in good voice, also singing the power notes well. This afternoon’s version was quite different from the version on the ‘Lockdown Loaded’ album. This final song ended a bit “untidy”, but that was no big deal. Not everything has to be perfect. Much more important is that music and/or vocals touch you. This is only possible when it is played and sung with pleasure and/or passion. And that was what happened!
Birdmens gaf een energiek optreden in De Bosuil
De bandleden van de Birdmens (UK) zijn allemaal bekenden uit de blueswereld. Samen gaan deze mannen richting de 200 jaar podium ervaring. Toen Europa, en zelfs bijna de hele wereld op slot ging door Corona, richtten deze zes mannen hun band op. In deze nare periode lanceerden ze hun album ‘Lockdown Loaded’. Op van één van de eerste lente zondagen van 2024, trad deze (gelegenheids)band op in De Bosuil (Weert).
De band heeft maar liefst drie gitaristen. Dit zijn: Ian Siegal, Jon Amor en Dave Doherty.
Lockdown Loaded
Een kwartiertje later dan gepland betraden de mannen het podium. Ze begonnen met
‘Cat Drugged Up’( van ’Lockdown Loaded’). Ian had de leadzang. Jon pakte voor zijn vocale aandeel de megafoon erbij. Na dit openingsnummer nam Jon het woord:
hij prees Ian en heette de bezoekers welkom. Waarna de band ‘What’s The Name’ speelde. De pianoklanken van Jonny Henderson dwarrelde leuk door het intro, later in dit nummer speelde hij orgel. Dit was één van de nummers waar Ian geen gitaar, maar tamboerijn speelde. Je zag het plezier op Jon’s gezicht. Niet alleen hij, maar ook de andere bandleden hadden het duidelijk naar hun zin.
Het intro van ‘Holler’ is herkenbaar. De lange vocale uithalen van Ian werden met applaus beloond. Tijdens een instrumentaal stuk bespeelde hij zijn gitaar met een bottleneck. De muzikanten speelden energiek. Weer viel het pianospel van Jonny positief op. Bassist Rob (Tank) Barry speelde rustig maar strak. Drummer Mark Barrett was zoals altijd in vorm: de ingetogen delen hij ook nu passend zacht. Tijdens het minimalistisch gespeelde deel hoorde je nauwelijks geluid van uit de zaal. Na dit deel werden tempo en volume weer even omhoog gestuwd.
De drie gitaristen gunden elkaar de lead partijen en de solo’s. Ook Dave speelde zeer goed. Zowel instrumentaal als vocaal was er geen rivaliteit te merken. Er was broederschap te zien. Deze mannen genoten van het performen, en van het muzikale en vocale kunnen van de ander. Bovendien waren ze goed op elkaar ingespeeld.
Cover it up
De sfeer zat er al goed in, maar bij het opzwepende ‘Juggernaut’ werd het nog beter.
Ian speelde tamboerijn, hierdoor had hij alle mogelijkheid om te bewegen. Dat deed niet alleen hij, naar ook Jon en Dave. Jonny speelde bijna dansend op zijn orgelkruk. Mark had een smile van oor tot oor. Zelfs de rustige Rob kwam los. Vlak voor het einde gingen Rob en de gitaristen voor Mark staan. Het plotselinge einde werd goed gespeeld. Het toegankelijke ‘Cover it up’ sloot hier prima bij aan.
Ondanks dat Ian al decennia lang op het podium staat, blijft hij met passie zingen en spelen. Dat was onder andere te zien en te horen in ‘She’s Got The Devil In Her’. Tijdens het instrumentale stuk bespeelde hij zijn gitaar vliegensvlug. De plotselinge tempo-en volumewisseling werd prima gespeeld.
The Turnaround
Kort geleden lanceerde het ‘Jon Amor Trio’ het album ‘The Turnaround’. Hiervan speelden ze de titeltrack. Behalve goed gitaarspel van Jon en Dave bevat dit opzwepende blues nummer leuke breaks en fills van Mark, leuke extras op de bas. En niet te vergeten prima orgelspel. Ook ‘Miss James’ komt van dit album. Jon en Ian verdeelden de zang op een natuurlijke manier. De langaanhoudende uithalen werden gezongen door Ian. Het was Jon die voor het snelle gitaarspel zorgde. Weer werden de tempo- en volumewisselingen goed gespeeld. Het publiek bleef geboeid: ook bij het ingetogen deel was men stil.
‘Falling On Down Again’ is al een oudje, en Ian heeft het al vaak gezongen. Toch was het op deze middag weer indrukwekkend. Ian zong met bezieling. Vooral met het minimalistische deel wist hij menigeen wist te raken. Dit was het laatste nummer.
Voordat de mannen het podium het podium verlieten, bedankten ze de aanwezigen, en De Bosuil.
Red Telephone
De toegift bestond uit ‘Red Telephone’ van Jon Amor. Hij zong dit “poppy” blues nummer zelf. De bas grooves hadden een belangrijk aandeel tijdens het intro van ‘Diggin’ That Rut’. De bas bleef als een rode draad door dit nummer lopen. Het ritme had een aangename flow. Jonny kreeg hierdoor alle ruimte om mooi orgelspel te laten horen. Niet alleen hij, maar ook Jon en Dave lieten nog een keer van zich horen. Ian was en bleef goed bij stem, ook de power uithalen zong hij goed. De versie van deze middag is best wel anders dan de versie op het album ‘Lockdown Loaded’. Dit laatste nummer eindigde een beetje “rommelig”, maar dat was niet erg. Niet alles hoeft perfect te zijn. Veel belangrijker is dat muziek en/of zang je raakt. Dat kan alleen als er met plezier en/of passie gespeeld en gezongen wordt. En dat werd er!