It had been six years since British blues-rock guitarist Ben Poole performed at De Bosuil (Weert). On the grey Sunday afternoon of November 6, this gentle man finally returned.
Stef Paglia became known as the guitarist of The BluesBones, based in Belgium. In 2017, he founded the Stef Paglia Trio. They play a mix of blues rock, soul, classic rhythm and Americana. Almost unnoticed, this support act entered the stage. During the first phrases of ‘Stand up’, it was already clear that Stef has a pleasant voice. This new song immediately felt good.
At the beginning of ‘Warmth Instead Of Cold’ Stef sang and played nicely subdued. Stef played quieter and quieter, drummer Sven Bloemen and bassist Geert Schurmans went along with this, even the rests were played well. Tempo and volume slowly went up, deservedly he received applause in between. The slight rough edge on his voice made this slow blues song extra beautiful.
Chasing Dreams
Stef Paglia Trio is working on a new EP, from which they played ‘Please Come Back To Me’ among others. Geert and Sven did the (rather high pitched) backing vocals. ‘Chasing Dreams’ will also be on this EP. During this impressive song Stef played his slide guitar with a lot of emotion. The vocals were not 100% perfect , but it was very believable.
Because of the different styles of music, there were several guitar changes between songs. Even within one song there was plenty of variation. Stef alternated fantastic, lightning-fast guitar playing with beautiful, subdued pieces. He did this without show elements, but with a lot of passion. For a number of people it was a first, but a very successful meeting with this trio.
Ben Poole
After a short break, it was time for Ben Poole. Even before he had played a single note, he welcomed the audience. During the first song (‘Take It No More’), you could already feel the fantastic energy on stage. It seemed as if Ben, with his gentle voice, sometimes had a little trouble rising above the music.
That wasn’t a bad thing, because the atmosphere between Ben and the audience was good as well. This was evident in songs such as ‘Start the Car’ in which people clapped along at Ben’s “command”.
Drummer Stéphane Avellaneda played with great expression, hitting his drum kit hard and tight wherever he could. But when the music called for it, he played beautifully subdued. Bassist Steve Amadeo was the most introverted, but he too played very well.
Don’t Cry For Me
With the subdued start of ‘Don’t Cry For Me’, Ben managed to move many people. Still, some people in the back of the room kept talking. As the band played more and more quietly, those conversations slowly fell silent. The minimalist part was played beautifully, this was a goose bump moment. Slowly tempo and volume were increased again, but the goose bumps remained. After a somewhat rougher piece, a sensitively sung and played part followed. This beautiful power ballad is from the latest studio album ‘Anytime You Need Me’ from 2018. Just like ‘Further On Down The Line’. The difficult transitions were played very well. This trio was clearly well in tune with each other.
Before starting the beautiful old power ballad ‘Have You Ever Loved A Woman,’ Ben said, “You’re quiet respectful audience.” Ben stood at the front edge of the stage and started playing guitar. Playing all solo, it was completely silent in the hall. Without a microphone he began to sing, this too was very convincing. The extra applause was well deserved. At the moment Stéphane and Steve played along, Ben sang through the microphone. The minimalist part touched many hearts. The build-up to more power was sublime. Ben stretched the end pleasantly long and went all out for a moment longer. Stéphane and Steven kept a keen eye on him, so they could respond to his non-verbal communication.
Anytime You Need Me
Compared to six years ago, Ben has undergone a true metamorphosis. Not only in appearance, but his music has gotten rougher. Some solos may have been a little too rough for fans of “basic blues”. Others thoroughly enjoyed the way he soloed. His fingers flew automatically on the strings. Ben and Stéphane “sometimes stirred each other up”. At times these men were quite wild. That was also the case in ‘Anytime You Need Me.’ Steve was and remained the quietest, but he drew attention with his terrific extended bass solo. Ben was drinking his “Jack,” visibly enjoying what Steve was showing off. Moments later, they treated the audience to a special interplay. Slowly it got faster, and wilder, but they kept everything under control.
As the men left the stage, “We want more” was immediately shouted. Once back on stage, Ben thanked the fans, the crew of De Bosuil, and Stéphane and Steve. After this, the trio began ‘Hanging In The Balance’, which has a wonderfully subdued start. Pace and volume went up, fans became wildly enthusiastic. The quiet played piece transitioned nonstop into a rousing solo by Stéphane. A great interaction developed with Steve, things got faster and faster. Ben stepped up on drum stage, he and Stéphane pushed each other up. The atmosphere on stage and in the hall became even more frenzied. Even after playing for almost two hours, Ben still seemed to have energy for ten. Soon after the performance, this trio walked towards the “merch”, where it was pleasant for quite some time.
Ben Poole had energie voor tien in De Bosuil
Het was zes jaar geleden dat Britse blues-rock gitarist Ben Poole optrad in De Bosuil (Weert). Op de grijze zondagmiddag 6 november kwam deze zachtaardige man eindelijk terug.
Stef Paglia werd bekend als gitarist van Belgische The BluesBones. In 2017 richtte hij het Stef Paglia Trio op. Ze spelen een mix van bluesrock, soul, classic rhythm en Americana. Bijna onopgemerkt betrad deze support act het podium. Tijdens de eerste zinnen van ‘Stand up’ werd al duidelijk dat Stef een aangename stem heeft. Dit nieuwe nummer voelde meteen goed.
Aan het begin van ‘Warmth Instead Of Cold’ zong en speelde Stef mooi ingetogen. Stef speelde steeds zachter, drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans gingen hier prima in mee, zelfs de rusten werden goed gespeeld. Tempo en volume gingen langzaam omhoog, terecht kreeg hij tussentijds applaus. Het lichte ruwe randje op zijn stem maakte dit slow blues nummer extra mooi.
Chasing Dreams
Stef Paglia Trio werkt aan een nieuwe EP, hiervan speelden ze onder andere ‘Please Come Back To Me’. Geert en Sven deden de (vrij hoge) backing vocals. Ook ‘Chasing Dreams’ zal op deze EP komen. Tijdens dit indrukwekkende nummer speelde Stef met veel emotie op zijn slide gitaar. De zang was niet overal 100% zuiver, maar het was wel zeer geloofwaardig.
Door de verschillende muziekstijlen waren er tussen de nummers door diverse gitaar- wissels. Ook binnen één nummer zat er volop variatie. Stef wisselde fantastisch, vliegensvlug gitaarspel af met prachtige, ingetogen stukken. Dit deed hij zonder showelementen, maar met veel passie. Voor een aantal mensen was het een eerste, maar zeer geslaagde kennismaking met dit trio.
Ben Poole
Na een korte pauze was het tijd voor Ben Poole. Nog voordat hij één noot had gespeeld, begroette hij het publiek. Tijdens het eerste nummer (‘Take It No More’), voelde je al de fantastische energie op de bühne. Het leek of Ben met zijn zachtaardige stem soms een beetje moeite had om boven de muziek uit te komen.
Erg was dat niet, want ook de sfeer tussen Ben en het publiek was goed. Dat bleek wel uit nummers zoals ‘Start the Car’ waarin men op “commando” van Ben mee klapte.
Drummer Stéphane Avellaneda speelde met veel expressie, daar waar het kon raakte hij zijn drumkit hard en strak. Maar als de muziek erom vroeg, speelde hij mooi ingetogen. Bassist Steve Amadeo was de meest introverte, maar ook hij speelde zeer goed.
Don’t Cry For Me
Met de ingetogen start van ’Don’t Cry For Me’ wist Ben menigeen te raken. Toch bleven er nog wat mensen achter in de zaal praten. Toen de band steeds zachter speelde, vielen die gesprekken langzaam stil. Het minimalistisch gespeelde deel was prachtig, dit was een kippenvel moment. Langzaam werden tempo en volume weer opgestuwd, maar het kippenvel bleef. Na een wat ruiger stuk volgende een gevoelig gezongen en gespeeld stukje. Deze prachtige power ballad komt van het laatste studio album ‘Anytime You Need Me’ uit 2018. Net als ‘Further On Down The Line’. De moeilijke overgangen werden zeer goed gespeeld. Dit trio was duidelijk goed op elkaar ingespeeld.
Voor aanvang van de prachtige oude power ballad ‘Have You Ever Loved A Woman’ zei Ben: “You’re quiet respectful audience”. Ben stond aan de voorrand van het podium en startte met gitaarspel. Hij speelde helemaal solo, het was muisstil in de zaal. Zonder microfoon begon hij te zingen, ook dit was zeer overtuigend. Het extra applaus was dik verdiend. Op het moment dat Stéphane en Steve meespeelden, zong Ben door de microfoon. Het minimalistische deel raakte menig hart. De opbouw naar meer power was subliem. Ben rekte het einde aangenaam lang en ging nog even helemaal los. Stéphane en Steven hielden hem goed in de gaten, zodat ze op zijn non-verbale communicatie konden inspelen.
Anytime You Need Me
In vergelijking met zes jaar geleden heeft Ben een ware metamorfose ondergaan. Niet alleen qua uiterlijk, maar ook zijn muziek is ruiger geworden. Sommige solo’s waren misschien iets te ruig voor de liefhebber van “basic-blues”. Anderen genoten volop van de manier waarop hij soleerde. Als vanzelf vlogen zijn vingers over de snaren. Ben en Stéphane “jutte elkaar soms flink op”. Met vlagen waren deze mannen best wild. Dat was ook het geval in ‘Anytime You Need Me’. Steve was en bleef de rustigste, maar hij trok wel de aandacht met zijn gave, uitgebreide bassolo. Ben dronk zijn “Jack”, en genoot zichtbaar van wat Steve liet horen. Even later trakteerde ze de aanwezigen op een bijzonder samenspel. Langzaam maar zeker werd het sneller, en wilder, maar ze bleven alles onder controle houden.
Toen de mannen het podium verlieten, werd er meteen “We want more” geroepen. Eenmaal terug op het podium bedankte Ben de fans, de crew van De Bosuil, en Stéphane en Steve. Hierna begon dit drietal aan ‘Hanging In The Balance‘, dat een prachtige ingetogen start heeft. Tempo en volume gingen omhoog, fans werden dol enthousiast. Het klein gespeelde stuk ging non stop over in een opzwepende solo van Stéphane. Er ontstond een leuke interactie met Steve, het ging steeds sneller. Ben ging op drumpodium staan, hij en Stéphane zweepten elkaar op. De sfeer op het podium en in de zaal werd nòg uitzinniger. Zelfs na bijna twee uur gespeeld te hebben, leek Ben nog energie voor tien te hebben. Dit drietal liep na het optreden al snel richting de “merch”, waar het nog een hele tijd gezellig was.