Niet iedereen zal gitarist/componist Yuval Ron kennen. Maar gastdrummer Marco Minneman is natuurlijk een grote bekende. Omdat Marco meespeelt op ‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum’ zullen veel prog-lovers meteen nieuwsgierig worden.

‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum’ start met rustige muziek, de zang bestaat uit enkele klanken. De muziek neemt wat toe in volume, de zang is nog steeds zonder woorden, maar ook hier is er een verandering, vooral in de hoogte.
Ritme en melodie vormen een leuk contrast, het drumwerk is strak en heeft een beetje mars achtig tempo. De melodie is veel losser. Na een gave wending hoor je allerlei geluidjes. Het is misschien een beetje merkwaardig, maar wel boeiend. Ergens tussendoor hoor je gaaf, snel gitaarspel. Daarna komen er elektronische klanken voorbij, het tempo blijft vrij hoog. De veranderingen in ritme, volume en in geluidjes blijven verrassend.

Ook in ‘Gravitational Lensing’ speelt de ritmesectie een belangrijke rol, de melodie wordt niet vergeten. Net als openingsnummer zijn er ook hier raakvlakken met jazz/fusion. Door de verrassende wendingen en bijzondere manier van spelen komt het heerlijk ‘proggy’ over.

Yuval maakt gebruik van cross overs van onder andere moderne jazz-rock. De ritmes zijn soms excentriek, bovendien lijken ze soms tegen elkaar in te gaan. De opbouw van de melodieën is ook bijzonder. Daarnaast zitten er talloze wendingen in de tracks. Sommige veranderingen lopen geleidelijk in elkaar over, andere zijn totaal onverwacht. Bovendien zitten er veel details in verwerkt. ‘Kuiper Belt’ heeft heerlijke dromerige delen.
Terwijl ‘WiFi in Emerald City’ steeds chaotischer verloopt.
Door dit alles voelt de muziek soms experimenteel aan. Het geheel is moeilijk te doorgronden, maar wel fascinerend. Door deze aparte opbouw, heb je geen idee hoe ‘The Discovery of Phoebe’ zal verlopen. Het eerste gedeelte is vrij rustig, toch gebeurt er hier ook genoeg. De veranderingen vloeien in elkaar over. Het gitaarspel is fenomenaal.
Deze track lijkt te eindigen, maar ineens is er zang. De hoge stemmen vormen een gaaf contrast met de lage bastonen. Plotseling is er een twist met rockende elementen, tot slot hoor je de wat meer experimentele kant van Yuval.

‘Space-achtige’ geluiden horen bij het intro van ‘I Believe in Astronauts’. De sfeer is tegelijkertijd mysterieus. Als de drums erbij komen, krijgt deze laatste track een ander verloop. Toch worden er deels dezelfde bouwstenen gebruikt als in de voorgaande tracks.
Het geluid van wat lijkt op een xylofoon en het ritmisch klappen van handen zijn opvallend.
Meer naar het eind toe wordt er afgeteld zoals bij lancering van raket/ruimtevaartuig.
Als de muziek even later stilhoudt, loopt de teller op de display nog zo’n 20 seconden door, zonder dat er nog een ‘verrassing’ er achteraankomt.

De jazzinvloeden lopen als een rode draad door het album heen. Er zijn talloze cross overs, zoals rock en korte filmische aspecten. Door de manier waarop het allemaal toegepast is, zal ‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum’ vast ook in de smaak vallen bij de liefhebber van complexe prog.rock.

(82/100) (Wrong Notes Music- Private Label)

Website: Yuval Ron
Facebook: Yuval Ron
Bandcamp: Yuval Ron

Tracklist:
01 – Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum (07:35)
02 – Gravitational Lensing (07:07)
03 – Kuiper Belt (08:51)
04 – WiFi in Emerald City (10:07)
05 – The Discovery of Phoebe (10:21)
06 – I Believe in Astronauts (10:14)

Line-Up:
Yuval Ron – elektrisch gitaar, zang
Matt Paull – keyboards
Roberto Badoglio – bas
Marco Minnemann – drum
Dorin Mandelbaum – zang (The Discovery of Phoebe)

This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl

Yuval Ron – Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum (ft. Marco Minnemann)

Not everyone will know guitarist/composer Yuval Ron. But guest drummer Marco Minneman is of course a well-known one. Because Marco plays along on ‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum‘ many prog-lovers will immediately get curious.

‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum‘ starts with quiet music, the vocals consist of some sounds. The music increases a bit in volume, the vocals are still without words, but also here there is a change, especially in height.
Rhythm and melody form a nice contrast, the drumming is tight and has a somewhat march-like tempo. The melody is much freer. After a cool twist you hear all kinds of sounds. It may be a bit strange, but it’s fascinating. Somewhere in between you hear cool, fast guitar playing. Then electronic sounds come along, the tempo remains quite high. The changes in rhythm, volume and sounds remain surprising.

Also, in ‘Gravitational Lensing‘ the rhythm section plays an important role, the melody is not forgotten. Just like the opening track, there are similarities with jazz/fusion. Because of the surprising twists and turns and the special way of playing it comes across as wonderfully ‘proggy’.

Yuval uses cross overs of modern jazz-rock, among other things. The rhythms are sometimes eccentric and sometimes seem to go against each other. The structure of the melodies is also special. Besides that, there are countless twists and turns in the tracks. Some changes gradually merge into each other, others are totally unexpected. On top of that, there are a lot of details. Kuiper Belt‘ has lovely dreamy parts.
While ‘WiFi in Emerald City‘ is becoming increasingly chaotic. Because of all this, the music sometimes feels experimental. The whole thing is difficult to fathom, but fascinating. Because of this unusual structure, you have no idea how ‘The Discovery of Phoebe‘ will develop. The first part is quite quiet, yet there is enough happening here. The changes flow into each other. The guitar playing is phenomenal.
This track seems to end, but suddenly there is singing. The high voices form a nice contrast with the low bass tones. Suddenly there is a twist with rocking elements, finally you hear the more experimental side of Yuval.

‘Space-like’ sounds are part of the intro of ‘I Believe in Astronauts‘. The atmosphere is mysterious at the same time. When the drums join in, this last track takes a different course. Yet partly the same building blocks are used as in the previous tracks.
The sound of what looks like a xylophone and the rhythmic clapping of hands are remarkable.
More towards the end the countdown is like launching a rocket/spacecraft.
When the music stops a bit later, the counter on the display continues for another 20 seconds, without any ‘surprise’.

The jazz influences are a ’theme’ throughout the album. There are countless cross overs, like rock and short cinematic aspects. Because of the way it is all applied, ‘Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum‘ will surely appeal to the lover of complex prog.rock as well.

(82/100) (Wrong Notes Music- Private Label)

Website: Yuval Ron
Facebook: Yuval Ron
Bandcamp: Yuval Ron

Tracklist:
01 – Somewhere in This Universe, Somebody Hits a Drum (07:35)
02 – Gravitational Lensing (07:07)
03 – Kuiper Belt (08:51)
04 – WiFi in Emerald City (10:07)
05 – The Discovery of Phoebe (10:21)
06 – I Believe in Astronauts (10:14)

Line-Up:
Yuval Ron – electric guitar, vocals
Matt Paull – keyboards
Roberto Badoglio – bass
Marco Minnemann – drums
Dorin Mandelbaum – vocals (The Discovery of Phoebe)