---

The Enigma Division was formed by guitarist Conor McGouran (ex-Xerath) and Ronan Burns (bassist/keyboardist). Drummer Ben Wanders (also ex-Xerath) completes the lineup. The debut album is called ‘The Enigma Division’, on which you will hear a mix of ’80s synthesizers, prog rock and technical metal. The guest musicians are: William Alex Young (Defences), Derek Sherinian (Sons Of Apollo/Planet X/Dream Theater), and Sam Bell (Mask of Judas/Solo).

The quiet start of ‘1977’ is intriguing, this makes you listen intensely right away. Pace and volume are very slowly ramped up a bit. The turns are smooth, yet the tempo goes up quite a bit. Light classical elements are added, they sound quite “clinical”. A little later, metal emerges, lighter tones continue to be heard throughout. The music slowly dies away, but the ending is cut off quite early. ‘The Escapist’ is about dissatisfaction with where one is in life. Creativity is the only thing that helps overcome this feeling of unease/panic. Both the merging and alternation between electronic sounds and the metal is very good. The harmony between vocals and music is also fine. This applies not only to the clean vocals, but also to the grunt/grim vocals. Furthermore, the vocals are stacked at times. In addition, there are other good ingredients, such as wonderful guitar playing, fat bass and dynamic drumming.

‘Echoes In The Deep’ also has a captivating intro. The transition to metal is not spectacular. But the good melange between keyboards and (bass) guitar remains. There are several variations in vocals and music, “chaotic” parts are interspersed with quieter pieces. There are several extended instrumental pieces, some details in these you only hear after a few listens. In the more quietly played part, the vocals join in. The intensely played part ends with a fade out. Every song has its own beautiful things. In ‘Afterglow’, the fantastic guitar playing stands out in particular. During a cool instrumental part in ‘Kaleidoscope’ you hear a beautiful scream. ‘Clarity’ remains subdued in terms of music and vocals for a while, but the sound is not clear here either. It is absolutely meant to be, but you might miss some warmth. The nice build-up to more pace and volume is gradual. If the subdued section that follows had sounded clear, the intense (wordless) vocals at the end would have touched me deeply.

The soft, slow start of ‘1977 – Ad Infinitum’ incorporates long-lasting tones. As the tempo increases, the sound of everything remains electronic. A moment later, the metal again forms a good balance with the keys. In the background, “choral singing” seems to be added for a moment. There are more details that you might not hear the first time. A tightly played section is followed by a nice turn to a lighter played part. This includes spoken sampling and guitar playing along. There are numerous twists and turns in this nearly 20-minute epic. This final track ends spherically.

In general, there is some kind of “added static” that makes the sound a bit dingy. As a result, the lighter/higher notes don’t sound as sparkling. Because the volume differences are generally not very large, everything comes across as a little too flat. While the balance between (bass) guitar and keyboards is good. The percussion is also fine. Many intros draw your attention, triggering you to listen attentively. Moreover, the sound is well spread over the headphones. ‘The Enigma Division’ is a fine debut

(78/100)

Social media:
Facebook: The Enigma Division

---

The Enigma Division – The Enigma Division

The Enigma Division werd opgericht door gitarist Conor McGouran (ex-Xerath) en Ronan Burns (bassist/toetsenist). Drummer Ben Wanders (ook ex-Xerath) maakt de line up compleet. Het debuutalbum heet ‘The Enigma Division’, hierop hoor je een mix van de jaren ’80 synthesizers, prog rock en technical metal. De gastmuzikanten zijn: William Alex Young (Defences), Derek Sherinian (Sons Of Apollo/Planet X/Dream Theater), en Sam Bell (Mask of Judas/Solo).

De rustige start van ‘1977’ is intrigerend, dit zorgt er voor dat je meteen intens luistert. Tempo en volume worden heel langzaam een beetje opgevoerd. De wendingen verlopen vloeiend, toch gaat het tempo best wel even omhoog. Licht klassieke elementen worden toegevoegd, ze klinken vrij klinisch. Even later komt de metal naar voren, er blijven lichtere tonen doorheen klinken. De muziek sterf langzaam weg, maar het einde is vrij vroeg afgekapt.

‘The Escapist’ gaat over de ontevredenheid over waar men in het leven staat. Creativiteit is het enige dat helpt om dit gevoel van onbehagen/paniek te overwinnen. Zowel het samengaan als de afwisseling tussen elektronische klanken en de metal is zeer goed. Ook de harmonie tussen zang en muziek is in orde. Dat geldt niet alleen voor de cleane zang, maar ook voor de grunts/grimmige zang. Bovendien is de zang soms gestapeld. Daarnaast zijn er nog meer goede ingrediënten, zoals heerlijk gitaarspel, vette bastonen en dynamisch drumwerk.

Ook ‘Echoes In The Deep’ heeft een boeiend intro. De overgang naar metal is niet spectaculair. Maar de goede melange tussen toetsen en (bas) gitaar blijft bestaan. Er zijn diverse variaties in zang en muziek, “chaotische” delen worden afgewisseld met rustigere stukjes. Er zijn verschillende uitgebreide instrumentale stukken, sommige details hierin hoor je pas na een paar keer luisteren. In het rustiger gespeeld deel gaat de zang hierin mee. Het intens gespeelde stuk eindigt met een fade out. Ieder nummer heeft zijn eigen mooi dingen. In ‘Afterglow’ valt vooral het fantastische gitaarspel op. Tijdens een gaaf instrumentaal deel in ‘Kaleidoscope’ hoor je een mooie schreeuw. ‘Clarity’ blijft qua muziek en zang een tijd ingetogen, maar het geluid is ook hier niet helder. Dat is absoluut zo bedoeld, maar je mist misschien wat warmte. De mooie opbouw naar meer tempo en volume verloopt geleidelijk. Als het ingetogen deel wat hierop volgt, helder had geklonken, had de intense (woordeloze) zang me op het eind diep geraakt.

In de zachte, langzame start van ‘1977 – Ad Infinitum’ zijn langaanhoudende tonen verwerkt. Als het tempo omhoog gaat, blijft de klank van het geheel elektronisch. Even later vormt de metal weer een goede balans met de toetsen. Op de achtergrond lijkt er even “koorzang” te zijn toegevoegd. Er zijn wel meer details die je misschien de eerste keer niet hoort. Na een strak gespeeld deel volgt een mooie wending naar een lichter gespeeld stuk. Hier zit onder andere gesproken sampling en meespelend gitaarspel in. Er zijn talloze wendingen in deze epic van bijna 20 minuten. Dit laatste nummer eindigt sferisch.

Over het algemeen is er een soort “toegevoegde ruis” waardoor het geluid wat groezelig is. Hierdoor klinken de lichtere/hogere tonen niet zo sprankelend. Doordat de volumeverschillen over het algemeen niet heel groot zijn, komt het geheel iets te vlak over. Terwijl de balans dan wel afwisseling tussen (bas)gitaar en toetsen goed is. Ook de percussie is prima. Veel intro’s trekken de aandacht, waardoor je wordt getriggerd om aandachtig te luisteren. Bovendien is het geluid goed verdeeld over de koptelefoon. ‘The Enigma Division’ is een prima debuut.

(78/100) (Eigen Beheer)