Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

The English symphonic prog band The Emerald Dawn was founded by the multi-instrumentalists Tree Stewart and Ally Carter. Tree plays Seaboard, flute and acoustic guitar, among other things, and also sings. Ally plays guitar synthesiser, saxophone and guitar, among other things, and also does some of the vocals. On 20 March, their fourth album, ‘To touch the sky’ was released. The music is often mysterious. The listener can interpret the lyrics as spiritual, psychological, and true, or a combination of these. There are only three songs on this album, all epics, which I will discuss.

The first song, ‘The Awakening’, starts off beautifully. The quiet, experimental music immediately makes you listen intensely. The sound of the percussion is a bit dull now and then, but that is allowed here. The cymbals are sometimes played softly and in a very detailed way. Slowly, slightly classical elements are added. The wordless, dreamy vocals fit the experimental music. All kinds of twists and turns flow into one another, slowly rocking elements are added, while the music remains mysterious.
The compelling, extended build-up to the end is very good. In ‘And I Stood Transfixed’, spherical music and sampling is mixed with multiple layers of guitar play. Then saxophone with jazzy influences is added. This flows over to spherical again, where the slow vocals fit in well. Unrest is created by a cool piece of free jazz, which is combined with music that would also fit in an exciting scene of a film. A lot happens in the mostly instrumental songs. After countless transitions, the music, together with the sound of a slowly beating heart, dies away very slowly.

‘The Ascent’ is the longest epic and consists of no less than 14 parts, some of which are very short. Sometimes you can hear the transition from one part to the other. But in general, the parts flow into each other. The first parts are instrumental. When the vocals are added, the own colour of the voice forms a beautiful melange with the music. Regularly light classical elements are added, everything is well distributed over the headphones.
During the instrumental pieces, The Emerald Dawn creates atmospheric images. The pause that the (fictional) main characters take during their journey is reflected in the music.
But there is also a climb, which is why the music speeds up later on. The struggle with during the blizzard could have been brought forward a bit more in the music and/or sampling.
The listener can give his/her own interpretation of the lyrics. The storm can be fictitious, just like the getting lost. The transition to the twelfth part is very clear, in this vocal part, the calm has returned. This is followed by two instrumental pieces. The build-up to the end is beautiful.

The sound is good, but it could have been better. These exceptionally composed tracks deserve an almost perfect sound quality. There are many excellent details, often classically oriented. The drumming, especially on the cymbals is very detailed. You can hear that a jazz drummer is at work here. The jazz influences can be heard more often. The music is versatile, but the spherical elements have the leading role. The Emerald Dawn’ takes you on a wonderful musical journey with ‘To Touch the Sky’.

(81/100) (World’s End Records)

Social media:
Website: The Emerald Dawn
Facebook: The Emerald Dawn

The Emerald Dawn – To Touch the Sky

De Engelse symfonische prog band The Emerald Dawn is opgericht door de multi-instrumentalisten Tree Stewart en Ally Carter. Tree speelt onder andere Seaboard, fluit en akoestisch gitaar, bovendien zingt ze. Ally bespeelt onder andere gitaar synthesizer, saxofoon en gitaar, en neemt daarnaast ook een deel van de zang op zich. Op 20 maart kwam hun vierde album, ‘To touch the sky’ uit. De muziek is regelmatig mysterieus.
De luisteraar kan de teksten zowel als spiritueel, psychologisch, en als waar gebeurd interpreteren, of een combinatie van hiervan. Er staan slechts drie nummers op, stuk voor stuk epics, die ik allemaal bespreek.

Het eerste nummer, ‘The Awakening’, begint prachtig. De rustige, experimentele muziek zet je meteen aan tot intens luisteren. Het geluid van de percussie is af en toe wat dof, maar dat mag hier. De cimbalen worden soms zacht en zeer gedetailleerd bespeeld. Langzaam komen er licht klassieke elementen bij. De woordeloze, dromerige zang past bij de experimentele muziek. Allerlei wendingen vloeien in elkaar over, langzaam worden er rockende elementen toegevoegd, terwijl de muziek toch mysterieus blijft aanvoelen. De meeslepende, uitgebreide opbouw naar het einde is zeer goed. In ‘And I Stood Transfixed’ wordt sferiche muziek en sampling vermengd met meerdere laagjes gitaarspel. Vervolgens wordt er saxofoon met jazzy invloeden aan toegevoegd. Dit vloeit weer over naar sferisch, waar de langzame zang goed bij aansluit. Er ontstaat onrust door een gaaf stukje free jazz, dit wordt gecombineerd met muziek die ook in een spannende scene van een film zou passen.
Er gebeurt dus veel in de grotendeel instrumentale nummers. Na ontelbare transities sterft de muziek, samen met het geluid van een langzaam kloppend hart, heel langzaam weg.

‘The Ascent’ is de langste epic en bestaan uit maar liefst 14 delen, sommige hiervan zijn maar heel kort. Soms hoor je de overgang van het ene deel naar het andere. Maar over het algemeen vloeien de delen in elkaar over. De eerste delen zijn instrumentaal. Als de zang erbij komt, vormt de eigen kleur stem weer een mooie melange met de muziek. Regelmatig zijn er licht klassieke elementen aan toegevoegd, alles is goed verdeeld over de koptelefoon.
Tijdens de instrumentale stukken creëert The Emerald Dawn sfeerbeelden. De pauze die de (fictieve) hoofdpersonen nemen tijden hun tocht, komt in de muziek tot uiting. Maar er is ook een klim, daarom versnelt de muziek later weer. De worsteling met tijdens de sneeuwstorm had in de muziek en/of sampling iets meer naar voren mogen komen.
De luisteraar kan zijn/haar eigen interpretatie aan de teksten geven. De storm kan fictief zijn, net als het verdwalen. De overgang naar het twaalfde deel is heel duidelijk, in dit vocale deel is de rust teruggekeerd. Hierna volgen nog twee instrumentale stukken. De opbouw naar het einde is prachtig.

Het geluid is goed, maar het had wat beter gekund. Deze bijzonder gecomponeerde tracks verdienen een bijna perfecte geluidskwaliteit. Er zijn veel gave details, vaak klassiek georiënteerd. Het drumwerk, met name op de cimbalen is zeer gedetailleerd. Je hoort dat hier een jazz drummer aan het werk is. De jazzinvloeden zijn wel vaker terug te horen. De muziek is veelzijdig, maar de sferische elementen hebben de hoofdrol. ‘The Emerald Dawn’ neemt je met ‘To Touch the Sky’ mee op een heerlijke muzikale reis.

(81/100) (World’s End Records)