Tom de Wit is a well-known name in the prog metal circuit. He is the man behind the band ‘Dreamwalkers Inc’. Occasionally he releases a solo album under the name of TDW. Early this year, there was the physical release of his personal album ‘The Days The Clock Stopped’. Also with his new album ‘Fountains’ is the release in two phases. The digital release was on 26 November. The physical copies will be released next year. ‘Fountains’ is a special album, as Tom wrote it partly based on the ideas fans gave after they placed a pre-order.

‘Fountains’ is about the difficulties a musician faces, for example the pressure to perform. After a rather gentle start, the metal comes in fairly quickly. The drumheads are a bit tightly strung, which makes the sound quite chilly. When Tom starts singing, the music becomes a bit calmer. Fans recognize his voice, and later also the way the multiple voices are stacked up. The raw vocals are those of Linn Liv, she sings in high tempo. The balance between metal and the symphonic parts is good. The choir singing is and remains, as always with TDW, a very good addition. The delicious guitar solo is by Bryan Ramge. This is a good opening track until the last note.

‘Inner Enemy’ has a completely different start, there’s more hectic in the music, this fits the words Ron ‘Brew’ Brouwer sings. This is about cluster headaches, at first he is a bit hard to understand. But all the lyrics are clearly printed in the accompanying booklet. The beautiful drawings are by Janneke Stam. There is not only hectic in this song, there are also some quieter parts in it.

To thank his fans, Tom wrote ‘Gratitude Song’, in which he sings the names of the people who pre-ordered his album ‘The Days The Clock Stopped’. He managed to make it a good, solid song. So this song is also well constructed with nice tempo and volume changes. ‘Anthracite’ is a song about depression. Hence the soft, rather monotonous and sombre start. The percussion has a sober but beautiful sound. Whispering words form an intriguing combination with the compelling music. The turn to a heavier part is cool. When the tempo in the music is really high, the sound of the drums is a bit too plain. Some of the sentences have a grim sound. The build-up to the end is good again.

If there is one song that is exceptional, it is ‘Graveyard Boogie’. In short, it is about a witch dancing in a graveyard. Piano sounds provide the upbeat atmosphere of a boogie. Heavier sound of bass and guitar make it a bit macabre. You may have to like this humour, but it is a cool, spooky song with a touch of humour. The whole thing is played and sung in such a way that you can (in your mind) see a cartoon-like scene. There are plenty of nice details, which you don’t always hear the first time. There are fun, short classical elements sprinkled throughout. Michael (Mike) Mills has the guitar solo here, of course this fits in very well. Tom saved the longest song, ‘Hope Song II’, for last. Again, there’s a fine balance and/or alternation between the metal and the symphonic/light elements. You can hear Tom’s style in the beautiful, subdued piano notes with a touch of violin.

‘Fountains’ is a varied album where Tom took some risks. But it has turned out well, yet the whole thing needs some time to grow.

(82/100) (Layered Reality Productions)

Social media:
Website: TDW
Facebook: TDW

---

TDW – Fountains

Tom de Wit is een bekende naam in het prog metal circuit. Hij is de man achter de band ‘Dreamwalkers Inc’. Af en toe brengt hij onder de naam TDW een solo album uit. Begin dit jaar was de fysieke release van zijn persoonlijke album ’The Days The Clock Stopped’. Ook met zijn nieuwe album ‘Fountains’ is de release in twee etappes. De digitale release was op 26 november. De fysieke exemplaren komen volgend jaar. ‘Fountains’ is een bijzonder album, want Tom schreef dit mede op basis van de ideeën die fans gaven nadat ze een pre-order hadden geplaatst.

‘Fountains’ gaat over de moeilijkheden die een muzikant kent, bijvoorbeeld over de druk om te presteren. Na een vrij zachte start komt de metal er redelijk snel bij. De drumvellen zijn best strak gespannen, hierdoor is het geluid vrij kil. Als Tom begint te zingen, wordt de muziek iets rustiger. Fans herkennen zijn stem, en later ook de manier waarop de meerdere stemmen gestapeld zijn. De grimmige zang is van Linn Liv, zij zingt in hoog tempo. De balans tussen metal en de symfonische delen is goed. De koorzang is en blijft, zoals altijd bij TDW een zeer goede toevoeging. De heerlijke gitaarsolo is van Bryan Ramge. Dit is tot en met de laatste noot een goed openingsnummer.

‘Inner Enemy’ heeft een hele andere start, er is meer hectiek in de muziek, dit past bij de woorden die Ron ‘Brew’ Brouwer zingt. Dit gaat over cluster hoofdpijn, in eerste instantie is hij wat moeilijk te verstaan. Maar alle teksten staat duidelijk afgedrukt in het boekje wat er bij zit. De mooie tekeningen hierin zijn gemaakt door Janneke Stam. Er is niet alleen maar hectiek in dt nummer, er zijn ook wat rustigere delen in verwerkt.

Om zijn fans te bedanken schreef Tom ‘Gratitude Song’, waarin hij de namen zingt van de personen die zijn album ‘The Days The Clock Stopped’ als pre-order hadden besteld. Hij heeft het voor elkaar gekregen om er een goed, volwaardig nummer van te maken. Dus ook dit nummer is goed opgebouwd met mooie tempo-en volume wisselingen. ‘Anthracite’ is een nummer over depressie. Vandaar de zachte, vrij monotone en sombere start. De percussie heeft een sobere, maar mooie klank. Fluisterende woorden vormen een intrigerende combinatie met de meeslepende muziek. De wending naar een wat zwaarder stuk is gaaf. Als het tempo in de muziek echt hoog is, is de klank van de drums iets te vlak. Enkele zinnen hebben een grimmige klank. De opbouw naar het einde is weer goed.

Als er één nummer bijzonder is, dan is het ‘Graveyard Boogie’ wel. Kort gezegd gaat het over een heks die op een begraafplaats danst. Pianoklanken zorgen voor de vrolijke sfeer van een boogie. Zwaarder bespeelde snaren maken het passend een beetje macaber. Je moet misschien wel van deze humor houden, maar het is een gaaf, spooky nummer met een vleugje humor. Het geheel is zo gespeeld en gezongen dat je (in gedachte) een cartoon achtige scene kunt zien. Er zijn volop leuke details, die je niet altijd de eerste keer hoort. Er zijn leuke, korte klassieke elementen doorheen gestrooid. Michael (Mike) Mills heeft hier de gitaar solo, natuurlijk past dit prima in het geheel. Het langste nummer ‘Hope Song II’ heeft Tom voor het laatst bewaard. Ook nu is er een prima balans en/of afwisseling tussen de metal en de symfonische/lichtere elementen. Je hoort Tom’s stijl ook in de mooie, ingetogen pianoklanken met het vleugje vioolspel.

‘Fountains’ is een gevarieerd album waarbij Tom best wel risico’s heeft genomen. Maar het heeft goed uitgepakt, toch moet het geheel wel even groeien.

(82/100) (Layered Reality Productions)