Canadian multi-instrumentalist Rick Miller has been active in prog rock for some time now. For his latest album ‘Old Souls’, he took inspiration from bands like Genesis, The Moody Blues and Pink Floyd. As a result, the ten songs are soft, dark and melodic.

During the quiet intro in ‘Time’s Way’ you immediately notice that the sound is clear. You hear a special mix of various instruments. The opening track remains subdued, yet there are quite a few layers in the music at times. The slow, dreamy vocals fit into the whole. Occasionally the background vocals are used as instruments. The cymbals are appropriately gently played. The turn is surprising: tempo and volume go up for a moment. The build up to the end is brief.

‘Guinevere’ starts with the sound of string instruments, a galloping horse and birds, among other things. You sometimes hear fingers gliding across the strings of the acoustic guitar. The guitar playing is beautiful, but sometimes takes just a little too much attention away from the sound of the cello. This song quietly flows on without a clear build up to the end, it doesn’t touch me as much as I hoped.

In ‘Haunt Me’ the beautiful mix of acoustic and electric guitar play is striking. The sober sounds of the strings touch me during the intro of ‘Virgin Rebirth’. Because of the electronic sounds the sequel is different than expected. There is a fine mix or alternation of electronic sounds and light rocking guitar play. With the sound of a storm, this instrumental track runs over to ‘The Red Sky’. Again it is the sombre sounds of the string instruments touch me. The quiet flute playing fits in well with this. The lyrics are quite sad, but the sound of Rick’s voice doesn’t go along with that, he keeps his dreamy sound. In terms of vocals, there are few differences in emotion to be heard. These are present in the music, which by the way is very extraordinary in its composition. That’s why the regular outro is a bit disappointing.

The sound quality is good, so the details in the music come into their own. This also applies to the special sounds of both music and sampling in ‘Ixtlan Awaits’. This piece is special and experimental. ‘A Stitch in Time’, with its intriguing intro also has a special texture. This is partly due to the touch of Arabic influences.

‘Don Quixote’ is divided into several chapters, the first being largely instrumental. There are many beautiful details in the music, you keep hearing new things. Spanish influences give the turn to the second chapter. A single phrase is spoken.
After a vocal section, there is a slight restlessness in the music. Then you hear (in the third section) the whooshing sound of windmill sails. The unusual (Theremin like) sounds form a great combination with the wonderful touch of rock. When the sound of the windmill wings is extinguished, the music becomes melancholic. Again, the balance between the instruments is very good. In the last part, some details in the percussion are repeated quite often. The end of this cool epic is quite abrupt.

The twists and turns in the instrumental ‘Time’s Way Reprise’ flow nicely into each other. The flow of this last song is pleasantly calm.

There is quite little variation in the vocals. This applies to pitch as well as tempo and volume. Moreover, there is hardly any emphasis on certain words. As a result, a number of sentences lack the emotion that does exist in the lyrics. As a because of this, the longer vocal pieces are somewhat less fascinating. But Rick knows what he can handle, and he stays safely within that.
All the intros are nice to very nice, the outros are a bit disappointing at times.
In several songs there are quite a lot of repetitions in the percussion. Certain instrumental parts are definitely proggy, but not bombastic. These experimental pieces are very engaging and a joy to listen to.

(72/100) (Progressive Promotion Records)

Social media:
Facebook: Rick Miller
Bandcamp: Rick MIller

---

Rick Miller – Old Souls 

De Canadese multi- instrumentalist Rick Miller is al een tijd actief in de prog rock. Voor zijn nieuwste album ‘Old Souls’, heeft hij zich laten inspireren door bijvoorbeeld Genesis, The Moody Blues en Pink Floyd. De tien nummers zijn hierdoor zacht, donker en melodisch.

In ‘Time’s Way’ merk je tijdens het rustige intro meteen dat het geluid helder is. Je hoort een bijzondere mix van diverse instrumenten. Het openingsnummer blijft ingetogen, toch zijn er soms best heel wat laagjes in de muziek. De langzame, dromerige zang past in het geheel. Af en toe is de achtergrondzang ingezet als instrument. De cimbalen zijn passend zacht bespeeld. De wending is verrassend: tempo en volume gaan even omhoog. De opbouw naar het einde is kort.

‘Guinevere’ start met het geluid van onder andere strijkinstrumenten, een galopperend paard en vogels. Je hoort soms de vingers over de snaren van de akoestische gitaar glijden. Het gitaarspel is mooi, maar haalt soms net iets te veel aandacht weg van de cello. Dit nummer kabbelt rustig verder zonder duidelijke opbouw naar het einde, het raakt me minder dan gehoopt
In ’Haunt Me’ valt vooral de mooie mix van akoestisch en elektrisch gitaarspel op. De sobere klanken van de strijkers raken me tijdens het intro van ‘Virgin Rebirth’. Door de elektronische klanken is het vervolg anders van verwacht. Er is een prima mix dan wel afwisseling van elektronische klanken met licht rockend gitaarspel. Met het geluid van storm loopt deze instrumentale track over naar ‘The Red Sky’. Weer zijn het de sombere klanken van de strijkinstrumenten die me raken. Het rustige fluitspel sluit hier goed bij aan.
De tekst is best treurig, maar de klank van Rick’s stem gaat daar niet helemaal in mee, hij blijft zijn dromerige klank houden. Qua zang zijn er weinig verschillen in emotie te horen. Deze zitten er wel in de muziek, die trouwens heel bijzonder in elkaar zit. Daarom valt het gewone outro een beetje tegen.

De geluidskwalitiet is goed, hierdoor komen de details in de muziek goed tot zijn recht. Dat geldt ook voor de bijzondere geluiden van zowel muziek als sampling in ‘Ixtlan Awaits’. Dit stuk is bijzonder en experimenteel van opzet. Ook ‘A Stitch in Time’, met zijn intrigerende intro heeft een bijzonder compositie. Dit komt mede door het vleugje Arabische invloeden.

‘Don Quixote’ is verdeeld in diverse hoofdstukken, het eerste is grotendeels instrumentaal. Er zijn veel mooie details in de muziek, je hoort steeds weer nieuwe dingen. Spaanse invloeden geven de wending aan naar het tweede hoofdstuk. Een enkele zin is gesproken.
Na een vocaal deel komt er lichte onrust in de muziek. Dan hoor je (in het derde deel) het zoevende geluid van molenwieken. De bijzondere (Theremin achtige) geluiden vormen een prima combinatie met het heerlijke vleugje rock. Als het geluid van de molenwieken gedoofd is, wordt de muziek melancholisch. Ook nu is de balans tussen de instrumenten zeer goed. In het laatste deel worden een aantal details in de percussie best vaak herhaald. Het einde van deze gave epic is vrij abrupt.

De wendingen in het instrumentale ‘Time’s Way Reprise’ vloeien mooi in elkaar over. De flow van dit laatste nummer is aangenaam rustig.

Er is vrij weinig variatie in de zang. Dit geldt voor zowel de toonhoogte als in de tempo en volume. Bovendien wordt er nauwelijks nadruk op bepaalde woorden gelegd. Daardoor missen een aantal zinnen de emotie die wel in de tekst zit. Hierdoor zijn de langere vocale stukken wat minder boeiend. Maar Rick weet wel wat hij kan, en daar blijft hij veilig binnen.
Alle intro’s zijn mooi tot zeer mooi, de outro’s vallen soms een beetje tegen.
In diverse nummers zijn er best veel herhalingen in de percussie. Bepaalde instrumentale delen zijn zeker proggy, maar niet bombastisch. Deze experimentele stukken zijn heel boeiend en een genot om naar te luisteren.

(72/100) (Progressive Promotion Records)