British guitarist Nick Fletcher (a.k.a. John Hackett Band) has been active in music for over forty years. His new album is based on Dante’s Inferno, the contrasts between “light” and “dark” are much greater here than on his previous album (Cycles of Behaviour from 2021). Nick says of ‘The Cloud of Unknowing’: “Perhaps because of the lockdown, I have a very personal inner journey that I have been on. I felt more freedom to pick up the guitar to express my pain and fear.”

The first few seconds of ‘Out of the Maelstrom’ are spherical. You feel that there will be an increase in tempo and volume, yet it comes sooner than expected. Soon there is another turn, now the music sounds more friendly. Nick’s guitar playing can be heard well, but he certainly hasn’t put himself in the foreground. For you can hear pleasantly many keys and delicious bass grooves. The drumming is dynamic, but the sound of the cymbals is too flaky/tinny. Most of the changes are quite gradual. Unnoticed, the whole is quite complex. At times, especially the guitar playing is quite fast. The change to a quieter part forms the build up to the end of the first song.

During the quiet beginning of ‘The Eyes of Persephone’ the cymbals are played gently, now the sound is beautifully clear. Sparkling piano sounds and compelling guitar play form a nice melange with the whole. Just before the end there is a beautiful transition into a minimalist piece, this gets under my skin. Actually, this is an epic of over 23 minutes, which consists of several scenes. These can be seen as “separate tracks” on the display. In ‘We Need to Leave This Place…Right Now!’ there are sampled sounds of a siren, among others. The sound of screeching brakes seems to be cut off a little too early. After this song of about 20 seconds follows ‘Pandemonium’. Due to the prog metal, this is quite different, but recurring elements from previous songs create unity. Sometimes parts of the music go against each other, as it were. Then Nick plays faster and more heavy than the other musicians, but the harmony remains. This is also true when all the musicians turn to prog metal. The end is beautifully tight.

‘The Cloud of Unknowing’ starts with various sounds including the striking of a (church) bell. The mysterious music contains nice details, the whispered phrases fit in nicely. In the background there seems to be wordless singing.
After a turn, the music sounds very different. Stuart Barbour has a beautiful voice and a clear pronunciation. During an instrumental piece, tempo and volume go up. These drop when the Stuart sings again, this keeps vocals and music in balance. Parts of this stay in your head pretty quickly. After a turn, there is beautiful compelling guitar playing, again I am touched. This flows into a very softly played ending with whispering words.

Special soundscapes and subdued music give the brief ‘Awakening the Hydra’ a mysterious atmosphere. You can clearly hear the transition to ‘Dance of the Hydra’. The prog metal is nicely interwoven with quieter elements. The end extinguishes nicely slowly.
‘Arcadia’ consists mainly of acoustic guitar sounds and a touch of spherical music. You might have to get used to the vocal start of ‘The Paradox’. Stuart sings his lyrics in a storytelling way, later you can hear that he has found “inner peace”. Again the guitar playing is varied, during the extended instrumental pieces there are several gradual transitions. In a calming section there are beautiful warm sounds. The minimalist piece contains subtle details. With a beautiful slow fade out this album ends.

Vocals and music form a unity, the vocals are mainly in the less heavy pieces. I am secretly curious how a potential next album would sound if there would be a metal singer for the heavy parts. The songs are well constructed, the variety on this (mainly instrumental ) album clearly shows Nick’s versatility.

(86/100) (Own Management)

Social media:
Website: Nick Fletcher
Facebook: Nick Fletcher

---

Nick Fletcher – The Cloud of Unknowing.

De Britse gitarist Nick Fletcher (o.a John Hackett Band) is al meer dan veertig jaar actief in de muziek. Zijn nieuwe album is gebaseerd op Dante’s Inferno, de contrasten tussen “licht” en “donker” zijn hier veel groter dan op zijn vorige album (Cycles of Behaviour uit 2021). Nick vertelt over ‘The Cloud of Unknowing’: “Wellicht door de lockdown heb ik een zeer persoonlijke innerlijke reis die ik heb gemaakt. Ik voelde meer vrijheid om de gitaar te pakken om mijn pijn en angst uit te drukken.”

De eerste paar seconden van ‘Out of the Maelstrom’ zijn sferisch. Je voelt dat er een toename in tempo en volume gaat komen, toch komt deze eerder dan verwacht. Al snel is er weer een wending, de muziek klinkt nu vriendelijker. Het gitaarspel van Nick is goed te horen, maar hij heeft zich zeker niet op de voorgrond geplaatst. Want je hoort aangenaam veel toetsen en lekkere bas grooves. Het drumwerk is dynamisch, maar het geluid van de cimbalen is te flets/blikkerig. De meeste veranderingen verlopen vrij geleidelijk. Ongemerkt zit het geheel best complex in elkaar. Met vlagen is vooral het gitaarspel behoorlijk snel. De verandering naar een rustiger deel vormt de opbouw naar het einde van het eerste nummer.

Tijdens het rustige begin van ‘The Eyes of Persephone’ worden de cimbalen zacht bespeeld, nu is de klank mooi helder. Sprankelende pianoklanken en meeslepend gitaarspel vormen een mooie melange met het geheel. Vlak voor het einde is er een prachtige overgang naar een minimalistisch stuk, dit kruipt onder mijn huid. Eigenlijk is dit een epic van ruim 23 minuten, die uit verschillende scenes bestaat. Deze zijn als “losse nummers” te zien zien op de display. In ‘We Need to Leave This Place…Right Now!’ zijn er gesamplede geluiden van onder andere een sirene. Het geluid van piepende remmen lijkt iets te vroeg afgekapt. Na dit nummer van ongeveer 20 seconden volgt ‘Pandemonium’. Door de prog metal is dit heel anders, maar terugkerende elementen uit vorige nummers zorgen voor eenheid. Soms gaan delen van de muziek als het ware tegen elkaar in. Dan speelt Nick sneller en meer heavy dan de overige muzikanten, maar de harmonie blijft bestaan. Dat geldt ook als alle muzikanten de prog metal opzoeken. Het einde is mooi strak.

‘The Cloud of Unknowing’ start met diverse geluiden waaronder het slaan van een (kerk)klok. De mysterieuze muziek bevat mooie details, de gefluisterde zinnen sluiten hier mooi bij aan. Op de achtergrond lijkt er woordeloze zang te zitten.
Na een wending klinkt de muziek heel anders. Stuart Barbour heeft een mooie stem en een duidelijke uitspraak. Tijdens een instrumentaal stuk gaan tempo en volume omhoog. Deze dalen als de Stuart weer zingt, hierdoor blijven zang en muziek in balans. Delen hiervan blijven vrij snel in je hoofd zitten. Na een wending is er prachtig meeslepend gitaarspel, weer word ik geraakt. Dit vloeit uit naar een heel zacht gespeeld einde met fluisterende woorden.

Bijzondere soundscapes en ingetogen muziek geven het korte ‘Awakening the Hydra’ een mysterieuze sfeer. Je hoort duidelijk de overgang naar ‘Dance of the Hydra’. De prog metal is mooi verweven met rustigere elementen. Het einde dooft mooi langzaam uit.
‘Arcadia’ bestaat voornamelijk uit akoestische gitaarklanken en een vleugje sferische muziek. Misschien moet je even wennen aan de vocale start van ‘The Paradox’. Stuart zingt zijn teksten op een verhalende manier, later hoor je dat hij “innerlijke rust” heeft gevonden. Weer is het gitaarspel gevarieerd, tijdens de uitgebreide instrumentale stukken zijn diverse geleidelijke transities. In een rustgevend deel zijn er mooie warme klanken. Het minimalistische stukje bevat subtiele details. Met een prachtige langzame fade out eindigt dit album.

Zang en muziek vormen een eenheid, de zang zit voornamelijk in de minder heavy stukken. Stiekem ben ik nieuwsgierig hoe een eventueel volgend album zou klinken als er een metalzanger(es) zou zijn voor de heavy stukken. De nummers zijn goed opgebouwd. Door de variatie op dit (grotendeels instrumentale) album komt de veelzijdigheid van Nick duidelijk naar voren.

(86/100) (Eigen Beheer)