Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

The Swedish prog metal band Loch Vostok has been around for 21 years. Teddy Möller nowadays focuses entirely on guitar playing and grunts. The new lead vocalist is Jonas Radehorn and Patrik Janson is the new bass player. ‘Opus Ferox – The Great Escape’, is the eighth album of the band. The instrumental intro of ‘The Freedom Paradox’ has a mix of light and heavier elements. Jonas’ pleasant, powerful voice is slightly different from Teddy’s, but the change is not too great. The (stacked) vocals and music are in balance. In between, you hear some grunted phrases from Teddy. This opening track is exhilarating.

In ‘Enter the Resistance’, the vocal outbursts are a nice switch with the grunts. In this battle song, the brotherhood is clearly noticeable. The fiery harmony vocals can be heard several times, this works as a motivating factor to ‘roar’ along at home. There are several changes in tempo and volume. Before the metal in ‘The Glorious Clusterfuck’ begins, you first hear electronic sounds. The metal is tightly played, but lighter elements are interwoven in the background. The rest is nicely added. This track has a nice build up to the end.

The bass grooves stood out before, but in ‘Disillusion’ they are really cool. Jonas has a nice voice and fantastic vocal breakdowns. Some parts of the vocals sound distorted, one can wonder if this really adds value. ‘Galacticide’ has a wonderful compelling start. The build up to metal is quite fast, but the instrumental piece remains beautiful. Slightly chaotic and/or metal parts are interspersed with smaller played parts. Different elements recur, which makes for better accessibility. Despite being well played, it is less surprising. Some will appreciate that, others will miss some diversity. The choruses are catchy, and quickly stick in your head, this also applies to ‘When the Wolves Have Eaten Everything’. The small played part is nice, but Jonas doesn’t manage to touch me deeply. All the songs have enough twists and turns, even if they are sometimes a bit predictable. The division between grunts and clean vocals is fine, and the stacked/background vocals also add value.

The nice, mellow start of “Seize the Night” is complemented by a poppy rhythm.
The turn to more power feels a bit unnatural; there are a few turns like this. The poppy influences can be heard regularly, in addition there is slight chaos at times. So the song has a number of contrasts, which may take some time to get used to. Outside of the choruses, this is perhaps a bit more inaccessible, but more interesting. The bass and drums add much more than “just” rhythm section. The men’s guitar playing is also marvelous. Vocal parts are seamlessly interspersed with instrumental parts, the same goes for ‘The Great Escape’. The two songs that come after this fit in perfectly.

Some parts of ‘Opus Ferox – The Great Escape’ are slightly chaotic in atmosphere, but it is never over the top. The mix of metal and slightly ‘lighter’ music is fine. The sound quality is good, but the contrast between light and heavy could have been brought out a bit better. This could have made the listening experience more intense. The division between clean vocals of Jonas and the good grunts of Teddy is fine. Loch Vostok still plays heavy riffs, of course, with melodic, exhilarating parts. For some prog metal fans, the build-up might not be quite surprising enough. But the catchy structure makes the tracks accessible.

(79/100) (ViciSolum Records)

Social media:
Website: Loch Vostok
Facebook: Loch Vostok

Loch Vostok – Opus Ferox, The Great Escape

De Zweede prog metal band Loch Vostok bestaat zo’n 21 jaar. Teddy Möller richt zich tegenwoordig helemaal op het gitaarspel en de grunts. De nieuwe leadzanger is Jonas Radehorn, daarnaast is Patrik Janson de nieuwe bassist. ‘Opus Ferox – The Great Escape’, is het achtste album van de band. Het instrumentale intro van ‘The Freedom Paradox’ heeft een mix van lichte en zwaardere elementen. De prettige, krachtige stem van Jonas is iets anders dan die van Teddy, maar de verandering is niet al te groot. De (gestapelde) zang en muziek zijn in balans. Tussendoor hoor je enkele gegrunte zinnen van Teddy. Deze openingstrack is opzwepend. In ‘Enter the Resistance’ vormen de vocale uithalen een mooie afwisseling met de grunts. In dit strijdlied is de broederschap duidelijk hoorbaar. De vurige samenzang is een aantal keer te horen, dit werkt motiverend om thuis volop mee te ‘brullen’. Er zijn verschillende veranderingen in tempo en volume. Voordat de metal in ‘The Glorious Clusterfuck’ begint, hoor je eerst elektronische geluiden. De metal is strak gespeeld, maar op de achtergrond zijn er lichtere elementen in verweven. De rust is leuk toegevoegd. Deze track heeft een leuke opbouw naar het einde.

De bas grooves vielen al eerder op, maar in ‘Disillusion’ zijn ze echt vet. Jonas heeft een mooie stem en fantastische vocale uithalen. Sommige stukken van de zang klinken vervormd, men kan zich afvragen of dit echt een toegevoegde waarde heeft. ‘Galacticide’ heeft een prachtige meeslepende start. De opbouw naar de metal is vrij snel, maar het instrumentale stuk blijft mooi. Licht chaotische en/of metal delen worden afgewisseld met kleiner gespeelde delen. Verschillende elementen komen terug, dat zorgt voor een betere toegankelijkheid. Ondanks dat ze goed gespeeld zijn, is het wel minder verrassend. De één zal dat waarderen, de ander mist wat diversiteit. De refreinen zijn pakkend, en blijven al snel in je hoofd kleven, dat geldt ook voor ‘When the Wolves Have Eaten Everything’. Het klein gespeelde deel is mooi, maar Jonas weet mij niet volledig te raken. Alle nummers hebben voldoende wendingen, al zijn ze soms wat voorspelbaar. De verdeling tussen grunts en cleane zang is prima, en ook de gestapelde/achtergrondzang geeft een meerwaarde.

De mooie, zachte start van ‘Seize the Night’ wordt aangevuld met een poppy ritme.
De wending naar meer power voelt een beetje onnatuurlijk aan, dit soort wendingen zijn er een paar keer. De poppy invloeden zijn regelmatig te horen, daarnaast is er soms ook lichte chaos. Het nummer heeft dus een aantal contrasten, waar je misschien even aan moet wennen. Buiten de refreinen om is dit misschien wat ontoegankelijker, maar wel interessanter. De bas en drums voegen veel meer toe dan ‘alleen maar’ ritmesectie. Het gitaarspel van de mannen is ook heerlijk. Vocale stukken worden naadloos afgewisseld met instrumentale delen, dat geldt ook voor ‘The Great Escape’. De twee nummers die hierna komen passen hier prima bij. Sommige delen van ‘Opus Ferox – The Great Escape‘ zijn licht chaotisch van sfeer, maar het is nergens over de top. De mix van metal en iets ‘lichtere’ muziek is prima. De geluidskwaliteit is goed, maar had het contrast tussen licht en zwaar had wat beter naar voren mogen komen. Dit had voor een intensere luister beleving kunnen zorgen. De verdeling tussen cleane zang van Jonas en de goede grunts van Teddy is prima. Loch Vostok speelt nog steeds heavy riffs, natuurlijk met melodieuze, opzwepende stukken. Voor een aantal prog metal liefhebbers is de opbouw misschien niet helemaal verrassend genoeg. Maar door de pakkende structuur zijn de tracks wel toegankelijk.

(79/100) (ViciSolum Records)