Lifesigns is a symphonic/prog band from England. Their eponymous debut album from 2013 received rave reviews. Their third album ‘Altitude’ was released a year ago.Because of the hits the music world took by Corona, I’m bringing the album to your attention briefly. So it is not a late or “official” review.

The album opens with the title track, the atmospheric instrumental start captivates immediately. Keyboardist John Young sings clearly, but still it’s pleasant to read along in the lyric booklet. Vocal parts are interspersed with extended instrumental pieces. The sound is beautifully clear, and well distributed on the headphones. This does justice to the good balance between the high and low tones. Moreover, you can hear numerous details, such as the sounds of gentle played cymbals. At times, the bass is played funky and/or there is light rocking guitar playing. The keyboards are very varied, regularly you can hear several layers at the same time. The strings add a touch of emotion. Vocals and music are in a constant harmony, this also applies to the vocals that are used as instruments. The drums are very well played, tender where necessary, stronger where possible. Often there are many layers in the music, but it is never bombastic. Because of the complex structure, it takes a while before you get to know this epic.

‘Gregarious’ follows non-stop. The atmosphere is different, yet it fits together. The construction is very accessible, vocals and melody stick in your head pretty quickly. Secretly is more complicated than it seems at first. The build-up to the end is a bit predictable. But the end of ‘Ivory Tower’ is nicely unexpected. The good balance between high and low tones and the cool twists can also be heard in ‘Shoreline’, which sometimes has a slightly sweeter sound. The “sugarly” background vocals can also be heard in ‘Fortitude’. Moreover, it is sometimes applied at predictable moments. There are many details, both in the beautiful instrumental parts and in the vocal parts.

The short ‘Arkhangelsk’ has a quiet, beautiful melody. The lyrics of ‘Last One Home’ are sung with emotion. During an instrumental piece, the guitar play gets under my skin. A little later, this melts beautifully with the organ sounds. The build-up towards the end is beautiful, the sound of the seagulls makes it complete. ‘Altitude (reprise)’ is a short, but beautiful closing track. Everything on this album is in service of the whole. It is nicely “proggy”, but not bombastic. If ‘Altitude’ is still on your to do list to listen or buy, then I hope I have given you the little nudge you needed. Because this album easily connects with last year’s toppers.
 

Social media:
Website: Lifesigns
Facebook: Lifesigns

---

Lifesigns – Altitude

Lifesigns is een symfo/progband uit Engeland. Het gelijknamige debuutalbum uit 2013 kreeg lovende reacties. Hun derde album ‘Altitude’ kwam een jaar geleden uit. Vanwege de klappen die de muziekwereld door Corona kreeg, breng ik het album even kort onder de aandacht. Het is dus geen verlate of “officiële” recensie.

Het album opent met de titeltrack, de sferische instrumentale start boeit meteen. Toetsenist John Young zingt duidelijk, maar toch is het fijn om mee te lezen in het tekstboekje. Vocale delen worden afgewisseld met uitgebreide instrumentale stukken. Het geluid is prachtig helder, en goed verdeeld over de koptelefoon. Hierdoor komt de goede balans tussen de hoge en de lage tonen goed tot zijn recht. Bovendien hoor je talloze details, zoals de klanken van zacht bespeelde cimbalen. Met vlagen is de bas funky bespeeld en/of is er licht rockend gitaarspel. Het toetsenwerk is zeer gevarieerd, regelmatig hoor je meerdere laagjes tegelijk. De strijkinstrumenten zorgen voor een vleugje ontroering. Zang en muziek zijn constant in harmonie, dat geldt ook voor de zang die als instrument is in gezet. De drums zijn zeer goed bespeeld, teder waar het moet, sterker waar het kan. Vaak zijn er best veel laagjes in de muziek, maar het is nergens bombastisch. Door de complexe opzet duurt het wel even voordat je deze epic goed kent.

Non stop volgt ‘Gregarious’. De sfeer is anders, toch past het bij elkaar. De opbouw is heel toegankelijk, zang en melodie blijven vrij snel in je hoofd kleven. Stiekem zit ingewikkelder in elkaar dan in eerste instantie lijkt. De opbouw naar einde beetje is voorspelbaar. Maar het einde van ‘Ivory Tower’ is leuk onverwacht. De goede balans tussen hoge en lage tonen, en de gave wendingen zijn ook terug te horen in ‘Shoreline’, dat soms iets zoeter van klank is. De zoete achtergrondzang hoor je ook in ‘Fortitude’. Bovendien is deze soms op voorspelbare momenten toegepast. Er zijn veel details, zowel in de prachtige instrumentale delen, als in de vocale stukken.

Het korte ‘Arkhangelsk’ heeft een rustige, mooie melodie. De tekst van ‘Last One Home’ is met emotie gezongen. Tijdens een instrumentaal stuk kruipt het gitaarspel onder mijn huid. Dit smelt even later mooi samen met de orgelklanken. De opbouw naar het einde toe is mooi, het geluid van de meeuwen maakt het compleet. ‘Altitude (reprise)’ is een korte, maar mooie afsluitende track. Alles op dit album is in dienst van het geheel. Het is lekker proggy, maar niet bombastisch. Als ‘Altitude’ nog steeds op je to do list staat om te luisteren of te kopen, dan hoop ik dat ik je het zetje hebt gegeven dat je nodig had. Want dit album sluit met gemak aan bij de toppers van vorig jaar.