---

In its almost 30-year existence, Karibow has released quite a few (double) albums. Some of these are true one-man projects, as founder Oliver Rüsing is a singer and multi-instrumentalist. Moreover, he always wants to learn to play new instruments and likes to experiment with sounds.
Fans of prog/melodic rock and AOR, among others, had to wait a bit longer for the new double album. But ‘PanTerrania’ is out now, and one can enjoy over 100 minutes of music. On this album too, he has largely sung and played everything himself. Again he again used several ‘unusual’ instruments, including kalimba, and yangqin (this is a Chinese stringed instrument that you play with ‘sticks’.
Without perhaps knowing it, we have all heard this instrument before). Guest musicians are among others: guitarist Ian Crichton and singer Monique van der Kolk.

CD1 Worlds of Illusion:
This one opens calmly with ‘PanTerrania’. The melange of sounds, instruments and orchestral elements is extraordinary.
‘Simplify Yourself’ is a bit more poppy, but this too is clearly Karibow. The (stacked) vocals come from Oliver. Moreover, he has played all the instruments himself, the bass is pleasantly present and contrasts beautifully with the piano playing.

Oliver is an all-rounder, which can be heard in, for example, ‘Ordinary Gods’: drums and percussion, (bass) guitar and organ, everything is well played. This really is a monster job to play so much by yourself. Only the keyboard solo features Andy Tillison. The subdued part is beautiful, the unusual vocals and sounds giving a surreal atmosphere. Slowly this feeling disappears, but the twists and turns that follow remain captivating. This epic is fantastically constructed.

In ‘Tangram’, you hear not only the usual instruments, but also the lyre, Kalimba (thumb piano), and the steel tongue drum (played with sticks). The blend between these is carefully chosen; the ending is special.
There is so much to listen to from the music and the way it is sung that you might hardly get around to absorbing all the lyrics right away. Yet Oliver sings clearly enough, besides, you can read along in the lyric booklet.
Ian Crichton played the guitar solo in ‘Genes from Another World’. The sensitively sung words of ‘Behind My Eyes’ combined with the subdued music touch me. This is about self-reflection, authenticity, and the fact that Oliver cannot lie to himself.

‘In the Fragments’ starts fairly calm, tempo and volume increasing. Later, (hard) rock elements follow, but the balance is maintained.
Both instrumentally and vocally, there is a lot of variation in ‘Heaven’. For the music moves from subdued, through mid-tempo to catchy rock, and back again. The minimalist part is sensitively sung and played. ‘Albedo’ too has both, calm parts and some more heavy elements. The low, slightly raspy vocals match the heavier rock (metal) sounds of the music. So do the whispered words. At times, the music is a bit hectic, but that too fits everything. Again, Oliver’s (screaming) guitar playing stands out positively.

CD 2 ‘The Last Illusian’ is actually one track spread over 10 chapters. This is a comprehensive “statement” on what can become of your dreams. Without frustration, this is an acceptance of reality, which is not easy for a perfectionist. He/she cannot let go his/her dreams, even if they are misguided.
‘One Touch (Part I)’ starts with gentle sampled sounds, spherical music, and subdued vocals. There are no mega unexpected things, but certainly enough twists and turns. Non-stop follows the largely instrumental ‘Blossom Black (Part II)’. At one point, ‘The Leak (Part III)’ seems to end, but it’s twist. Philipp Dauenhauer (of Karibow’s live band) played the guitar solo.
Monique van der Kolk is guest vocalist in ‘Illusian (Part VI)’. You can hear her voice both in the subdued parts, and in pieces with more power.

The subdued ‘A Little While (Part VII)’ includes beautiful saxophone playing. This short track continues into ‘Cupid Calling (Part VIII)’. Here, a sunny reggae atmosphere is interspersed with rocking elements. John Jagger’s voice colours beautifully with Oliver’s voice. There are several twists and turns including minimalist sections. For a moment there is a kind of drop out, the sound seems to come from a bit further away. After subdued vocals, the seamless transition follows with ‘Lords of the Big Shame (Part IX)’. Nic Koray’s voice melts together with the (calm) sounds of the instruments. There is a lot of diversity of tempo and volume. Moreover, there is a delightful melange between Western in Chinese instruments, and… there is choral singing. Yet it all remains in harmony with each other.
Also the final track ‘Nothing Shall Remain (Part X)’ has numerous twists and turns. The melange between the three vocalists themselves, and with the music, is fine. The sampled sounds are related to the first track. This calm section is clearly the build-up to the end.

It is impressive what Oliver manages to accomplish. He continues to develop and with that, he has delivered another very good album for Karibow. Is there actually a nomination list for best multi-instrumentalist? Because Oliver Rüsing definitely belongs on this one.

(92/100) (Own Management)

Social media:
Facebook: KariBow
Website: KariBow

Oliver Rüsing / lead & backing vocals, electric & acoustic guitars, drums & percussion, bass, keyboards, organ, piano, lyre, kalimba, yangqin, steel tongue drums



guest musicians:

Ian Crichton – guitars

Philipp Dauenhauer – guitars

Andy Tillison – keyboards

John Jagger – vocals

Monique van der Kolk – vocals

Charlie Bramald – vocals

Nic Koray – vocals
Andy Pendant – saxofoon, dizi, erhu


And The Peaceful Choir:
Nic Koray, Oliver Rüsing, Chrissy, Elijah-Torden, Taya-Nyima

---

KariBow – PanTerrania

In zijn bijna 30-jarige bestaan heeft Karibow al heel wat (dubbel)albums uitgebracht. Een aantal hiervan zijn echte one-man projecten, want oprichter Oliver Rüsing is zanger en multi-instrumentalist. Bovendien wil hij steeds nieuwe instrumenten leren bespelen en experimenteert hij graag met geluiden.
Liefhebbers van o.a. prog/melodic rock en AOR hebben wat langer moeten wachten op het nieuwe dubbelalbum. Maar nu is ‘PanTerrania’ uit, en kan men genieten van meer van 100 minuten muziek. Ook op dit album heeft hij grotendeels alles zelf gezongen en gespeeld. Daarbij maakt hij weer gebruik van allerlei “ongewone” instrumenten, waaronder kalimba, en yangqin (dit is een Chinees snaarinstrument dat je met “stokken” bespeelt. Zonder dat we het misschien weten, hebben we dit instrument allemaal wel eens gehoord). Gastmuzikanten zijn onder andere: gitarist Ian Crichton en zangeres Monique van der Kolk.

CD1 Worlds of Illusion:
Deze opent kalm met ‘PanTerrania’. De melange van geluiden, instrumenten en orkestrale elementen is bijzonder.
‘Simplify Yourself’ is wat meer poppy, maar ook dit is duidelijk Karibow. De (gestapelde) zang komt van Oliver. Bovendien heeft alle instrumenten zelf ingespeeld, de bas is aangenaam aanwezig en vormt een mooi contrast met het pianospel.

Oliver is een alleskunner, dat hoor je onder andere in ‘Ordinary Gods’: drum en percussie, (bas) gitaar en orgel, alles is goed gespeeld. Dit is echt een monsterklus om zoveel zelf in te spelen. Alleen de keyboard solo is van Andy Tillison. Het ingetogen deel is prachtig, de bijzondere zang en geluiden geven een surrealistische sfeer. Langzaam verdwijnt dit gevoel, maar de wendingen die volgen blijven boeiend. Deze epic is fantastisch opgebouwd.

In ‘Tangram’ hoor je niet alleen de gangbare instrumenten, maar ook de lier, Kalimba (duimpiano), en de stalen tongdrum (die met stokjes bespeeld wordt). De melange hier tussen is zorgvuldig gekozen, het einde is bijzonder.
Er is zoveel te luisteren aan de muziek en de manier van zingen, dat je er misschien nauwelijks aan toe komt om alle teksten meteen in je op te nemen. Toch zingt Oliver duidelijk genoeg, bovendien kun je meelezen in het tekstboekje.
Ian Crichton heeft de gitaarsolo in ‘Genes from Another World’ gespeeld. De gevoelig gezongen woorden van ‘Behind My Eyes’ in combinatie met de ingetogen muziek raken me. Dit gaat over zelfreflectie, authenticiteit, en over het feit dat Oliver niet tegen zichzelf kan liegen.

‘In the Fragments’ start vrij kalm, tempo en volume nemen toe. Later volgen er (hard) rock elementen, maar de balans blijft bewaard.
Zowel instrumentaal als vocaal is er veel variatie in ‘Heaven’. Want de muziek gaat van ingetogen, via mid-tempo naar pakkende rock, en weer terug. Het minimalistische deel is gevoelig gezongen en gespeeld. Ook ‘Albedo’ heeft zowel kalme delen als wat meer heavy elementen. De lage, licht schorre zang past bij de zwaardere rock (metal) klanken van de muziek. Dat geldt ook voor de gefluisterde woorden. Met vlagen is de muziek een beetje hectisch, maar ook dat past in het geheel. Weer valt het (gillend) gitaarspel van Oliver positief op.


CD 2 ‘The Last Illusian’ is eigenlijk één track verdeeld over 10 hoofdstukken. Dit is een uitgebreide uiteenzetting over wat er van je dromen terecht kan komen. Zonder frustratie is dit een acceptatie van de realiteit, wat voor een perfectionist niet makkelijk is. Hij/zij kan zijn/haar dromen niet loslaten, zelfs niet als ze misleidend zijn.
‘One Touch (Part I)’ start met zachte gesampelde geluiden, sferische muziek, en ingetogen zang. Er zijn geen mega onverwachte dingen, maar zeker voldoende twists en turns. Non stop volgt het grotendeels instrumentale ‘Blossom Black (Part II)’. Op een gegeven moment lijkt ‘The Leak (Part III)’ te eindigen, maar het is wending. Philipp Dauenhauer (van de live band van Karibow) heeft de gitaarsolo gespeeld.
Monique van der Kolk is gastzangeres in ‘Illusian (Part VI)’. Je hoort haar stem zowel in de ingetogen delen, als in stukken met meer power.

Het ingetogen ‘A Little While (Part VII)’ bevat onder andere mooi saxofoonspel. Dit korte nummer gaat non-stop verder naar ‘Cupid Calling (Part VIII)’. Hier wordt een zonnige reggae sfeer afgewisseld met rockende elementen. De stem van John Jagger kleurt mooi bij Oliver’s stem. Er zijn diverse wendingen met onder andere minimalistische stukjes. Even is er een soort drop out, het geluid lijkt van wat verder te komen. Na ingetogen zang volgt de naadloze overgang met ‘Lords of the Big Shame (Part IX)’. De stem van Nic Koray smelt samen met de (kalme) klanken van de instrumenten. Er is veel diversiteit aan tempo en volume. Bovendien is er een mooie melange tussen Westerse in Chinese instrumenten, en.. er is koorzang. Toch blijft het allemaal in harmonie met elkaar.
Ook het laatste nummer ‘Nothing Shall Remain (Part X)’ heeft talloze wendingen. De melange tussen de drie vocalisten onderling, en met de muziek is prima. De gesampelde geluiden staan in verband met de eerste track. Dit kalme deel is duidelijk de opbouw naar het einde.

Het is indrukwekkend wat Oliver allemaal voor elkaar krijgt. Hij blijft zich ontwikkelen en daarmee heeft hij voor Karibow weer een zeer goed album afgeleverd. Is er eigenlijk wel een nominatielijst voor beste multi-instrumentalist? Want Oliver Rüsing hoort hier zeker op thuis.

(92/100) (Eigen Beheer)