---

The John Hackett Band plays a variety of styles, such as classical, jazz, rock, etc. This can also be heard on their latest album, ‘Red Institution’.
Jeremy Richardson’s gentle voice fits well with the pleasant flow of ‘Stella’. The melody quickly sticks in your head. The instrumental ‘Theme & Rondo’ is faster than the opening track. The flute playing creates a cheerful atmosphere. The contrast between the high and low notes comes out beautifully. Most of the transitions flow into each other, almost imperceptibly complex. At times, the guitar playing is quite rocking. The rather sudden ending is beautiful.

The soft instrumental intro to “Who Let The Rain In?” gives the feeling of a gentle spring shower. Yet this is not about the weather, but about social media. The chorus sounds quite cheerful, and when played live, it will certainly be sung along. Most of the twists and turns are in the instrumental parts. The contrast in volume is quite large, which contributes to a beautiful structure. At times, the bass is pleasantly present. It is always surprising how the song continues. This also applies to “Clare’s Tango”, among others. This instrumental song starts with a few long-lasting notes. Slowly, the number of instruments increases, and with it the tempo and volume. The blend of rhythm and melody is special, as is the mix of guitar and keyboards, among other instruments. Gradually, the music changes, yet everything remains a whole. The drumming contains beautiful fills and breaks and is always at the service of the music.

Instrumentally, the atmosphere of a centuries-old war in “MDLXXXIX” (1589) does not really come to the fore. The lyrics are clearer. The singing style is “light-hearted” and without “drama”, as if the story of the English-Spanish war is being told. After a vocal section, the music becomes mysterious. As the tempo and volume increase, the vocals return. Later, the (layered) vocals become a little s
ugary. The King Crimson cover “I Talk To The Wind” is a tender duet between guest vocalist Amy Birks and Jeremy. Their voices blend beautifully and also form a unity with the subdued music. John Hackett has the lead vocals in “Too Easy”. The lyrics are not too complicated, so you can sing along to the chorus fairly quickly. There is a surprising transition to a faster section, which includes beautiful guitar playing. After a beautiful ending, the compelling start of “The Committee” follows. Vocal parts are interspersed with (extensive) instrumental sections, in which various styles and instruments come to the fore. The beautiful twists and turns create a surprising track.

You can feel the passion with which the instrumental ‘Brotherhood’ is played, although the ending is somewhat predictable. The soft sampled sounds of ‘Butterfly Banshee’ seem to come from afar, which sounds mysterious. The first transition is not smooth, but the changes that follow are fine. The backing vocals are well added. This track ends with flute playing and children’s voices.

The beautiful instrumental ‘A Country Gentleman’ is partly classically oriented. Lastly, the title track. You may start to think about the deeper meaning of the lyrics. Again, there is a fine balance between rhythm and melody. This also applies to the instruments themselves. The ending is (at first) somewhat unexpected.

There is a lot of diversity to be heard on this album, both between the songs and within a single track. Some tracks are (or seem to be) a bit “easier”, while others are wonderfully complex. The variety between them is good, but most prog fans will probably appreciate the more complex songs even more.

(79/100) (Hacktrax).

Social Media:
Facebook: John Hackett Band

---

John Hackett Band – Red Institution

The John Hackett Band speelt uiteenlopende stijlen, zoals klassiek, jazz, rock e.d. Dit is ook te horen op nieuwste album ‘Red Institution’
De zachtaardige stem van Jeremy Richardson past zowel bij de aangename flow van ‘Stella’. De melodie blijft al vrij snel in je hoofd kleven. Het instrumentale ‘Theme & Rondo’ is sneller dan het openingsnummer. Het fluitspel zorgt voor een vrolijke sfeer. Het contrast tussen de hoge en lage tonen komt mooi naar voren. De meeste wendingen vloeien in elkaar over, bijna ongemerkt is het toch complex. Met vlagen is het gitaarspel best rockend. Het vrij plotselinge einde is mooi.

Het zachte instrumentale intro van ‘Who Let The Rain In?’ geeft het gevoel van een “mals” voorjaarsbuitje. Toch gaat dit niet over het weer, maar over social media. Het refrein klinkt vrij vrolijk, life gespeeld gaat dit zeker meegezongen worden. De meeste wendingen zitten in de instrumentale stukken. Het contrast in volume is vrij groot, dit zorgt mede voor een mooie opbouw. Met vlagen is de bas aangenaam aanwezig. Steeds is het verrassend hoe het nummer verder gaat. Dat geldt ook voor onder andere ‘Clare’s Tango’. Dit instrumentale nummer start met een paar langaanhoudende tonen. Langzaam neemt het aantal instrumenten toe, en daarmee ook tempo en volume. De blend van ritme en melodie is bijzonder, dat geldt ook voor de melange van onder andere gitaar en toetsen. Geleidelijk wordt de muziek anders, toch blijft alles een heel vormen. Het drumspel bevat mooie fills en breaks en is overal in dienst van de muziek.

Instrumentaal komt de sfeer van een eeuwen oude oorlog in ‘MDLXXXIX’ (1589) niet echt naar voren. De tekst is duidelijker. De manier van zingen “luchtig” en zonder “drama”, alsof er het verhaal van de Engels-Spaanse oorlog verteld wordt. Na een vocaal deel wordt de muziek mysterieus. Als tempo en volume hoger liggen komt de zang er weer bij. Later wordt de (gestapelde) zang een beetje zoet.
De King Crimson cover ‘I Talk To The Wind’ is een teder duet tussen gast vocalist Amy Birks en Jeremy. Hun stemmen smelten mooi samen en vormen bovendien een eenheid met de ingetogen muziek. John Hackett heeft de leadzang in ‘Too Easy’. De tekst is niet al te moeilijk, zodat je het refrein vrij snel mee kan zingen. Er is een verrassende wending naar een sneller gespeeld stuk, dit bevat onder andere mooi gitaarspel. Na een mooi einde volgt de meeslepende start van ‘The Committee’. Vocale delen worden afgewisseld met (uitgebreide) instrumentale stukken, waarin diverse stijlen en instrumenten naar voren komen. De mooie wendingen zorgen voor een verrassende track.

Je voelt de passie waarmee het instrumentale ‘Brotherhood’ gespeeld is, het einde is wat voorspelbaar. De zachte gesampelde geluiden van ‘Butterfly Banshee’ lijken van ver te komen, dit klinkt mysterieus. De eerste overgang verloopt niet vloeiend, de veranderingen die volgen zijn prima. De backing vocals zijn goed toegevoegd. Met fluitspel en kinderstemmen eindigt deze track.

Het mooie instrumentale ‘A Country Gentleman’ is deels klassiek georiënteerd. Tot slot de titeltrack. Je zal misschien gaan nadenken over de diepere betekenis van de tekst. Weer is er een prima balans tussen ritme en melodie. Dat geldt ook voor de instrumenten onderling. Het einde is (in eerste instantie) iets onverwacht.

Er is veel diversiteit te horen op dit album, zowel tussen de nummers onderling, als binnen één track. Enkele tracks zijn (lijken) wat een eenvoudiger, andere tracks zijn heerlijk complex. De afwisseling hiertussen is goed, maar de meeste prog liefhebbers zullen de complexere nummer vast nog meer waarderen.

(79/100) (Hacktrax)