Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

About three years ago the French symphonic prog band Eye 2 Eye released ‘The Light Bearer’. This was the first part of a concept serie. The story is about an uninspiring musician, he tries to find his inspiration in the whisky. After countless glasses he falls into a coma, this leads him to part two ‘Nowhere Highway’.
He is trapped in his own struggle: the incessant battle between his old ‘ghosts’ and his ‘Muse’, named after the Greek goddesses of art and science. The word muse is still used in the sense of inspiration.

There are sampled sounds, flute playing, spherical music, and a sombre monologue. You’re pulled into the song right away. After more than two minutes Jack Daly starts singing. Although his words are quite depressing, they remain captivating. The gloomy sound of string instruments underlines the sober atmosphere. The music is suitably slow, and yet quite a lot happens in the music. The whole is very special, you feel that the main character is in an inner struggle. The changes in the music may not all be equally accessible, but they are fascinating! This flows non-stop to ‘The Hidden Muse (Ghosts – Pt.3’). The first piece is minimalistic and beautifully detailed. The atmosphere is gloomy, yet compelling. The music changes, somberness gives way to a kind of restlessness. Electronic sounds and guitar play alternate and/or are nicely mixed. The details of the string instruments and the sounds of acoustic guitar are fascinating.

The Choice (Ghosts – Pt.4) is an epic of almost 17 minutes and consists of 6 parts. But the display sees the chapters as separate songs. That is why in the beginning it is a bit of a search in the lyrics. The gloominess and depressive feelings keep popping up, but there also seems to be fear, then music is ‘chaotic’. Music and singing constantly form a unity. ‘Ghost’s Creepy Voice’ is a calmer part. The details are almost spooky. There are many transitions and mixes of instruments and styles. The sound of strumming on a violin in ‘The Fight’ is one of the beautiful details of this epic. The ‘choral singing’ of ‘The Silent Shroud’ is partly without words and merges nicely with the music. Also, in ‘Moons ago’ there are all kinds of special twists and turns, the sounds of a ‘church organ’ come completely unexpected, but it’s cool! Quietly played parts are alternated with delicious (prog)rock.

There is another epic, this is ‘Nowhere Highway (Ghosts – Part 6), it takes no less than 20 minutes. The well stacked vocals stand out here as well.The repetitive percussion sounds too tinny and becomes almost annoying in the long run. But balance between vocals and music is good, and this epic is fantastic. In ‘The Muse’s Caress’ the high clear vocals are beautifully combined with the music, the guitar playing is compelling. In one movement the vocals have a bitter sound, at other moments Jack sings fragile. At a certain point you notice in the spherical music that the build-up to the end is set in motion. This album ends with a soft sound of waves. In quite a few twists there is a small glitch. Really a shame, because you notice from the rest that it is made with care. There is a good balance between prog and symphonic elements. Some twists and turns are wonderfully unexpected, the tracks are pleasantly complex. It is easy to feel that this is a concept album. Besides ‘Nowhere Highway’, there is also a re-release of the sold-out album ‘The Wish’ from 2011.

(79/100) (Progressive Promotion Records)

Social media:
Website: Eye 2 Eye
Facebook: Eye 2 Eye

Eye 2 Eye – Nowhere Highway

Zo’n drie jaar geleden bracht de Franse symfonische prog band Eye 2 Eye ‘The Light Bearer’ uit. Dit was het eerste deel van een conceptserie. Het verhaal gaat over een inspiratieloze muzikant, hij probeert zijn inspiratie terug te vinden in de whisky. Na ontelbare glazen raakt hij in een coma, dit leidt hem naar deel twee ‘Nowhere Highway’.
Hij zit gevangen in zijn eigen strijd: het onophoudelijke gevecht tussen zijn oude ‘geesten’ en zijn ‘Muse’, genoemd naar de Griekse godinnen van de kunst en wetenschap. Het woord muze wordt nog steeds gebruikt in de betekenis van inspiratiebron.

Er klinken gesampelde geluiden, fluitspel, sferische muziek, en een sombere monoloog. Je wordt meteen het nummer ingetrokken. Na ruim twee minuten begint Jack Daly te zingen. Hoewel zijn woorden vrij depri zijn, blijft het boeien. De sombere klank van strijkinstrumenten onderstrepen de sobere sfeer. De muziek is passend langzaam, en toch gebeurt er best veel in de muziek. Het geheel is bijzonder van opzet, je voelt dat de hoofdpersoon in een innerlijk worsteling zit. De veranderingen in de muziek zijn misschien niet allemaal even toegankelijk, maar wel boeiend! Dit vloeit non-stop over naar ‘The Hidden Muse (Ghosts – Pt.3’). Het eerste stuk is minimalistisch en mooi gedetailleerd. De sfeer is somber, maar toch meeslepend. De muziek verandert, somberheid maakt plaats voor een soort onrust. Elektronische geluiden en gitaarspel wisselen elkaar af en/of worden mooi gemixt. De details van de strijkinstrumenten en de klanken van akoestisch gitaar zijn fascinerend.

‘The Choice (Ghosts – Pt.4) is een epic van bijna 17 minuten en bestaat uit 6 delen. Maar de display ziet de hoofdstukken als losse nummers. Daarom is het in het begin even zoeken in het tekstboekje. De somberheid en depressieve gevoelens blijven de kop opsteken, maar er lijkt ook angst te zijn, dan is muziek ‘chaotisch. Muziek en zang vormen constant een eenheid. ‘Ghost’s Creepy Voice’ is een rustiger deel. De details zijn bijna spookachtig. Er zijn veel overgangen en mixen van instrumenten en stijlen.
Het geluid van tokkelen op een viool in ‘The Fight’ is één van de mooie details van deze epic. De ‘koorzang’ van The Silent Shroud’ is deels zonder woorden en smelt mooi samen met de muziek. Ook in ‘Moons ago’ zijn er allerlei bijzondere wendingen, de klanken van een ‘kerkorgel’ komen compleet onverwacht, maar is wel gaaf! Rustig gespeelde delen worden afgewisseld met heerlijke (prog)rock.

Er is nòg een epic, dit is ‘Nowhere Highway (Ghosts – Part 6), deze duurt maar liefst 20 minuten. De goede gestapelde zang valt ook hier weer op. De herhalende percussie klinkt te blikkerig en wordt op den duur bijna hinderijk. Maar balans tussen zang en muziek goed, en deze epic is fantastisch opgebouwd. In ‘The Muse’s Caress’ combineert de hoge heldere zang prachtig met de muziek, het gitaarspel is meeslepend. In het ene deel heeft de zang een verbeten klank, op andere momenten zingt Jack breekbaar. Je merkt op een gegeven moment aan de sferische muziek dat de opbouw nar het eind ingezet wordt. Met zachte geluid van golven eindigt dit album. In best een aantal wendingen zit een kleine hapering. Echt zonde, want je merkt aan de rest dat het met zorg gemaakt is. Er is een goede balans tussen prog en symfonische elementen. Een aantal wendingen heerlijk onverwacht is, de tracks zijn aangenaam complex. Het is goed voelbaar dat dit een conceptalbum is. Naast ‘Nowhere Highway’, is er ook een re release van het uitverkochte album ‘The Wish’ uit 2011.

(79/100) (Progressive Promotion Records)