Drifting Sun is a studio band from England. Their prog rock contains both atmospheric elements and heavier pieces. Formerly Peter Falconer was the regular singer, he has a remarkable voice, which not everyone appreciated. On their album ‘Planet Junkie’ (2019), there were three guest vocalists. On the latest album ‘Forsaken Innocence’, the Greek Jargon is the singer, we know him from his solo album ‘The Fading Thought’ (2020) and from his band Verbal Delirium. ‘Forsaken Innocence’ was released digitally at the end of October, the physical album followed a bit later.

‘King of the Country’ has a nice, gentle start. The dreamy vocals fit in nicely. After a turn, the music becomes a bit heavier. There are quite a few layers in the music without it being bombastic. Also in the vocals you can hear several layers. There is a good division or alternation between (bass) guitar and the keys.
The twists and turns keep coming, at one point there is a short bombastic part. The violin play by Eric Bouillette is a beautiful addition to the complex music.
Because of all this, I am listening so intensely to the music that the sung words at first largely pass me by. What is noticeable right away, is the nice balance between vocals and music, and the good distribution through the headphones. In the spoken words you can hear several layers, which are blended together for a while. This cool opening epic ends with minimalistic piano sounds.

Also in ‘Dementium’ the vocals stand out in a positive way. The keyboard work is very varied because apart from piano sounds you also hear the electronic side of the keys and organ sounds.
Jimmy Pallagrosi keeps his drumsticks quiet at times, so the drumming is in service of the whole. But that goes for all the instruments: everything is composed and played with care. The track seems to end, but it is a turn to a sensitive sung and played fragment.Parts of the lyrics return a few times, the album title is woven into the text.

‘Forsaken Innocence Part I’ has, partly due to the flute, a rather cheerful start. There is a cool bass groove in it. Just before Jargon starts to sing, the music gets a bit calmer, which makes the violin play come into its own. A number of sentences are sung at a fairly high tempo, which makes them a little harder to understand. If you have good eyes, you can read the words in the lyric booklet. The singing and music remain in balance and there is a good contrast between high and low tones. There is a pleasant amount to listen to. For example, you can hear the electronic sounds of the keyboards and beautiful guitar play. This cool epic is followed by ‘Forsaken Innocence Part II’. This instrumental, complex epic is sometimes a bit hectic and needs to grow. After these complex epics, the ‘Time to Go’ is the last song on the album. Vocals and music are quite sober, but the balance remains. Yet this short song touches me less than I would like.

The keyboard work is, as always with Drifting Sun, very varied, the electronic sounds can be heard regularly. There is also organ playing and beautiful piano sounds. All instruments get all the space they need, with Mathieu Spaeter’s beautiful guitar playing coming to the fore. The rhythm section also deserves a compliment. Add to that the guest musicians, and ‘Forsaken Innocence’ is definitely a good prog album.

(85/100) (Oskar Records)

Social media:
Website: Drifting Sun
Facebook: Drifting Sun
Bandcamp: Drifting Sun

---

Drifting Sun – Forsaken Innocence

Drifting Sun is een studioband uit Engeland. Hun prog rock bevat zowel sferisch elementen als stevigere stukken. Vroeger was Peter Falconer de vaste zanger, hij heeft een markante stem, waar niet iedereen van hield. Op hun album ‘Planet Junkie’ (2019), waren er drie gastzangers. Op het nieuwste album ‘Forsaken Innocence’ is de Griek Jargon de zanger, hem kennen we van zijn soloalbum ‘The Fading Thought’ (2020) en van zijn band Verbal Delirium. ‘Forsaken Innocence’ kwam eind oktober digitaal uit, het fysieke album volgde iets later.

‘King of the Country’ heeft een mooie, zachte start. De dromerige zang sluit hier mooi bij aan. Na een wending wordt de muziek iets steviger. Er zitten best veel laagjes in muziek zonder dat het bombastisch is. Ook in de zang hoor je verschillende laagjes. Er is een goede verdeling dan wel afwisseling tussen (bas)gitaar en de toetsinstrumenten.
De wendingen blijven komen, op een gegeven moment is er een kort bombastisch stukje. Het vioolspel van Eric Bouillette is een prachtige toevoeging in de complexe muziek.
Door dit alles ben ik zo intens naar de muziek aan het luisteren dat de gezongen woorden in eerste instantie grotendeels langs mij heen gaan. Wat wel meteen opvalt is de mooie balans tussen zang en muziek, en de goede verdeling over de koptelefoon. In de gesproken woorden hoor je meerdere laagjes, deze lopen even door elkaar. Deze gave openings-epic eindigt met minimalistische pianoklanken.

Ook in ‘Dementium’ valt de zang positief op. Het toetsenwerk is zeer gevarieerd want behalve piano klanken hoor je ook de elektronische kant van de toetsen en orgelklanken.
Jimmy Pallagrosi houdt zijn drumstokken met vlagen stil, het drumwerk is dus in dienst van het geheel. Maar dat geldt voor alle instrumenten: alles is met zorg gecomponeerd en gespeeld. De track lijkt te eindigen, maar het is een wending naar een gevoelig gezongen en gespeeld stukje. Delen van de tekst keren een paar keer terug, de albumtitel wordt in de tekst verweven.

‘Forsaken Innocence Part I’ heeft, deels door het fluitspel een vrij vrolijke start. Hier zit een gaaf basloopje door heen. Vlak voordat Jargon begint te zingen wordt de muziek wat rustiger, waardoor het vioolspel mooi tot zijn recht komt. Een aantal zinnen worden in een vrij hoog tempo gezongen, en zijn daardoor iets lastiger te verstaan. Als je goede ogen hebt, kun je de woorden meelezen in het tekstboekje. Zang en muziek blijven in balans, bovendien is er een goed contrast tussen hoge en lage tonen. Er is aangenaam veel om naar te luisteren. Je hoort bijvoorbeeld de elektronische klanken van de toetsen en mooi gitaarspel. Na deze gave epic volgt ‘Forsaken Innocence Part II’. Deze instrumentale, complexe epic is soms een beetje hectisch en moet daardoor wel even groeien. Na deze complexe epics is Time to Go’ het laatste nummer op de cd. Zang en muziek zijn vrij sober, maar de balans blijft. Toch raakt dit korte nummer mij minder dan ik zou willen.

Het toetsenwerk is, net zoals altijd bij Drifting Sun, zeer gevarieerd, de elektronische klanken zijn regelmatig te horen. Daarnaast is er ook orgelspel en mooie pianoklanken. Alle instrumenten krijgen alle ruimte, waarbij het mooie gitaarspel van Mathieu Spaeter zeer goed tot uiting komt. Ook de ritmesectie verdient een compliment. Tel daar de gastmuzikanten nog bij op, en ‘Forsaken Innocence’ is absoluut een goed prog album.

(85/100) (Oskar Records)