The band members of the blues band Vendetta Drive previously played in other bands. Sometimes bands break up, and a new one is formed. Just like this band from Horst, Limburg (The Netherlands).

‘Move’ is the opening track, but it starts the way a song could have ended, which is already the first surprise. After the instrumental intro, the vocals of Joep Hoebers (also guitarist) sound distorted, as you often hear in the blues. Ray Groothuis’ Hammond is pleasantly present. When the vocals are not distorted anymore, you can hear a pleasant light rough edge on Joep’s voice now and then. On the whole the sound is a bit too dull. The dingy sound of ‘Sugar Honey’ does suit the song.The long vocal runs sound wonderfully rough. The background vocals are subtle but beautifully added. During the instrumental piece, the guitar and organ come to the fore. Just before the end of this exhilarating song, Luc Verdellen adds a nice bass groove.

‘My Blues Begins’ has a laidback start, in which drummer Rens Coenen keeps his sticks quiet for a while. Ray plays his Hammond suitably slow. Vocals and music are in balance. Because in the parts with more tempo, Joep sings more powerfully, while in the smaller parts he sings modestly and with emotion. In ‘Renegade’ you can hear that Joep can also handle the high notes well. If the vocals and music had been a bit slower and softer at some points, the contrasts would have been a bit bigger. Probably the emotion would have come over even better then. The ending is very good. The backing vocals in the catchy ‘Give It Time’ are sometimes a bit predictable.
But the number of repetitions is limited so it is not dominating. This song is a bit simpler than the rest. The emotion that was not quite there in ‘Renegade’, but is there in ‘Father Time’. Because in the parts with more tempo, Joep sings more powerfully, while in the smaller parts he sings modestly and with emotion. In ‘Renegade’ you can hear that Joep can also handle the high notes well. If the singing and music had been a bit slower and softer in places, the contrasts would have been a bit bigger. Probably the emotion would have come over even better then. The ending is very good. The backing vocals in the catchy ‘Give It Time’ are sometimes a bit predictable.
But the number of repetitions is limited so it is not overpowering. This song is a bit simpler than the rest. The emotion that was not quite there in ‘Renegade’, is there in ‘Father Time’. Tempo and volume are pushed up nicely, now and then there is a touch of backing vocals. The sound of the whole is a bit retro, one will appreciate it, another one might not like it. Whatever your preference, this is a cool song.

The instrumental intro of ‘Hit ’n Run’ is beautifully subdued. This is a duet with Joan Jacobs, she has a very unique voice, it might be not everyone’s cup of tea. The power vocals of both are fine. The instrumental part is very good. The build-up to the end is a bit predictable. ‘Pearls Before Swine’ has more pace and volume. The moments of the backing vocals are not very surprising. Otherwise, there are some nice, unexpected things in this song. ‘Till We Meet Again’ is surprisingly small played and sung. This shows the versatility of the band. The songs differ enough from each other. There is also a good division between the (power) ballads and the more uptempo songs. Hopefully the Covid situation will improve so that ‘Vendetta Drive’ will start to book live performances, which will develop the songs further.

(74/100) (Captain Organ Records)

Social media:
Website: Vendetta Drive
Facebook: Vendetta Drive

---

Vendetta Drive – Vendetta Drive

De bandleden van de bluesband Vendetta Drive speelden eerder in andere bands. Soms houden bands op te bestaan, en wordt er een nieuwe gevormd. Zo ook met deze band uit het Limburgse Horst.

‘Move’ is het openingsnummer, maar het begint zoals een nummer ook had kunnen eindigen. Dat is alvast de eerste verrassing. Na het instrumentale intro klinkt de zang van Joep Hoebers (tevens gitarist) vervormd, zoals je wel vaker hoort in de blues. De Hammond van Ray Groothuis is aangenaam aanwezig. Als de zang niet meer vervormd is, hoor je af en toe een aangenaam licht ruw randje op de stem van Joep. Over het geheel is het geluid iets te flets. De groezelige sound van ‘Sugar Honey’ past wel bij het nummer. De lange vocale uithalen zijn heerlijk ruw. De achtergrondzang is subtiel maar mooi toegevoegd. Tijdens het instrumentale stuk komen vooral de gitaar en het orgel naar voren. Vlak voor het einde van dit opzwepende nummer laat Luc Verdellen een leuk basloopje horen.

‘My Blues Begins’ heeft een laidback start, waarin drummer Rens Coenen zijn stokken even stil houdt. Ray bespeelt zijn Hammond passend langzaam. Zang en muziek zijn in balans. Want in de delen met meer tempo zingt Joep krachtiger, terwijl hij in de kleiner gespeelde delen ingetogen en met emotie zingt. In ‘Renegade’ hoor je dat Joep ook de hoge noten goed aan kan. Als zang en muziek op bepaalde plaatsen nog iets langzamer en zachter waren geweest, dan waren de contrasten wat groter. Waarschijnlijk was de emotie dan nog beter overgekomen. Het einde is zeer goed. De achtergrondzang in het pakkende ‘Give It Time’ is soms een beetje voorspelbaar.
Maar het aantal herhalingen is beperkt zodat het niet overheersend is. Dit nummer is wat eenvoudiger van opzet dan de rest. De emotie die er in ‘Renegade’ niet helemaal was, is er in ‘Father Time’ wel. Tempo en volume worden mooi omhoog gestuwd, af en toe is er een vleugje achtergrondzang. Het geluid van het geheel is wat retro, de één zal het waarderen, een ander houdt er misschien wat minder van. Wat je voorkeur ook heeft, dit is wel een gaaf nummer.

Het instrumentale intro van ‘Hit ’n Run’ is mooi ingetogen. Dit is een duet met Joan Jacobs, zij heeft een heel eigen stemgeluid, die misschien niet bij iedereen echt fijn in het gehoor ligt. De power zang van beiden is prima. Het instrumentale deel is zeer goed. De opbouw naar het einde is iets voorspelbaar. ‘Pearls Before Swine’ heeft meer tempo en volume. De momenten van de achtergrondzang is niet heel verrassend. Verder zitten er leuke, onverwachte dingen in dit nummer. ’Till We Meet Again’ is verrassend klein gespeeld en gezongen. Dit toont de veelzijdigheid van de band aan. De nummers verschillen genoeg van elkaar. Daarnaast is er een prima verdeling tussen de (power) ballads en de meer uptempo nummers. Hopelijk verbetert de Covid situatie zodat ‘Vendetta Drive’ live optredens kan gaan boeken, waardoor de nummers zich verder kunnen ontwikkelen.

(74/100) (Captain Organ Records)