Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

Sometimes the artwork of a CD is so unique, that I can’t resist mentioning it. That certainly counts for ‘Missing Pieces’, the new CD by the Henrik Freischlader Band. The cover is openwork. There are 13 songs on the album, the lyrics are on 13 different cards. Each card has (apart from the lyrics) a beautiful picture on each side. They can be slid behind the openwork part. In this way, you can make 26 different covers, as it were.

The first song is called ‘Opening’, which is beautifully small and tenderly played on guitar. Yet it is played intensely and with plenty of emotion. Very subtly, long sustained notes on the organ are added.
The compelling guitar play slowly becomes a little louder, but the tempo is still pleasantly slow. The organ playing remains beautifully subdued. After that, Henrik shows us that even minimalist music can be really beautiful. Almost non-stop follows ‘New Beginning’, also here tempo and volume are low.
The drums go along with this atmosphere, although it could have been a bit softer at some points. Henrik sings his lyrics, almost talking, beautifully soft and subdued. The volume of the whole song increases, while the tempo is still nice and calm. Again, the emotion is conveyed. The softly played part that follows this is very good. This is a pleasantly long song.
Besides blues, there are also some funky songs, where the tempo is higher. Now and then Henrik rips through it with his guitar. But also, the organ is used a lot. Because of the solid basis of the rhythm section, everything may seem simple. But the twists and turns and the details create an interesting build-up. The whole thing has a pleasant vintage atmosphere. Even the quiet songs like ‘I Wanna Thank Yo’ have a detailed structure. The percussion could have been a bit softer in these serene songs. In combination with the repetition, it actually takes too much attention away from the rest. Despite this small flaw, I certainly enjoy all the songs. One is more bluesy, another more funky. But there are also some beautiful, sensitive soul ballads. It was recorded with vintage equipment, which suits the atmosphere perfectly.
The atmosphere in ‘One And One Is One’ is a bit more cheerful because of the keys and the horns, but the tempo is not too high. Because of this, the songs fit together perfectly.

‘We Used To Be Happy’ is a beautiful minimalistic song. The emotion in the vocals and the music is clearly audible, and even tangible. If the percussion had been a bit less frequent or softer, I would have been even more moved. The balance between guitar and keyboards is phenomenal. The build-up to the end is very good. Finally, ‘Walking In The Shadow Of The Spotlight’, here the tempo in song and music is a lot higher. Yet it fits perfectly with the previous songs. The end is wonderfully unexpected.

All 13 tracks are very well constructed, and different from most blues. Of course, you hear a lot of guitar playing, but it’s never too much or too loud. The balance between blues, funk and soul is fine.
The saxophone playing generally blends into the background. There are plenty of differences with
the previous album ‘Hands on the Puzzle’ (2018). But there are also similarities. If you like ‘Hands on the Puzzle’, then ‘Missing Pieces’ is definitely recommended. Because you’ll keep listening to it.

(80/100) (Cable Car Records)

Social Media:
Website: Henrik Freischlader Band

Henrik Freischlader Band – Missing Pieces

Soms is het artwork van een cd zo origineel, dat ik het niet onvermeld kan laten. Dat geldt zeker voor ‘Missing Pieces’ de nieuwe cd van de Henrik Freischlader Band. De cover is namelijk opengewerkt. Op het album staan 13 nummers, de songteksten staan op 13 losse kaarten. Iedere kaart heeft (behalve de songtekst) aan iedere kant een mooie foto. Ze kunnen achter het open gewerkte deel geschoven worden. Zo kun je als het ware 26 verschillende covers maken. Het eerste nummer heet ‘Opening’, dit is prachtig klein en teder gespeeld op gitaar. Toch is dit intens en met veel emotie gespeeld. Heel subtiel komen er lang aanhoudende tonen op het orgel bij. Het meeslepende gitaarspel wordt langzaam iets luider, maar het tempo is nog steeds aangenaam langzaam. Het orgelspel blijft mooi ingetogen.
Daarna laat Henrik horen dat ook minimalistisch gespeeld echt prachtig kan zijn. Zo goed al non-stop volgt ‘New Beginning’, ook hier liggen tempo en volume laag. De drums gaan mee in deze sfeer, al had het op sommige momenten nog iets zachter gemogen. Henrik brengt zijn tekst half zingend, bijna pratend, mooi zacht en ingetogen. Het volume van het geheel neemt toe, terwijl het tempo nog steeds lekker rustig is. Ook nu wordt de emotie overgebracht. Het zacht gespeelde deel wat hier op volgt is zeer goed. Dit is een aangenaam lang nummer.

Behalve blues, zijn er ook wat funky nummers, waarin het tempo hoger ligt. Zo nu en dan scheurt Henrik er met zijn gitaar heerlijk doorheen. Maar ook het orgel komt ruim aan bod. Door de solide basis van de ritmesectie lijkt alles misschien eenvoudig in elkaar te zitten. Maar de wendingen en de details zorgen voor een interessante opbouw. Het geheel heeft een aangename vintage sfeer. Ook de rustige nummers zoals
‘I Wanna Thank You’ hebben een gedetailleerde structuur. In dit soort klein gespeelde nummers had de percussie soms wat zachter gemogen. Door de combinatie met het herhalingen haalt het eigenlijk te veel aandacht weg van de rest. Ondanks dit kleine minpuntje geniet ik zeker van alle nummers. De één is meer blues, een ander meer funky. Maar er zijn ook mooie, gevoelige soul ballads. Het is opgenomen met vintage apparatuur, dit past perfect bij de sfeer. De sfeer in ‘One And One Is One’ is door de toetsen en de blazers iets vrolijker, toch is het tempo niet al te hoog. Hierdoor passen de nummers prima bij elkaar.

‘We Used To Be Happy’ is een prachtig minimalistisch nummer. De emotie in zang en muziek is duidelijk hoorbaar, en zelfs voelbaar. Als de percussie wat minder frequent of zachter was geweest, was ik nog meer ontroerd. De balans tussen gitaar en toetsen is fenomenaal. De opbouw naar het einde is zeer goed. Tot slot ‘Walking In The Shadow Of The Spotlight’, hierin ligt het tempo in zang en muziek een stuk hoger. Toch sluit het prima aan bij de voorgaande nummers. Het einde is heerlijk onverwacht. Alle 13 nummers zijn zeer goed opgebouwd, en anders dan de meeste blues. Natuurlijk hoor je lekker veel gitaarspel, maar het is nergens te veel of te luid. De balans tussen blues, funk en soul is prima. Het saxofoonspel smelt over het algemeen op de achtergrond samen met het geheel. Er zijn genoeg verschillen met het vorige album ‘Hands on the Puzzle’ (2018). Maar er zijn ook overeenkomsten. Als je ‘Hands on the Puzzle’ mooi vindt, dan is ‘Missing Pieces’ zeker een aanrader. Want je blijft ernaar luisteren.

(80/100) (Cable Car Records)