Het mag wel een traditie genoemd worden dat Symfo Classics aan het eind van het jaar in De Bosuil staat. Dit was het laatste concert in De Bosuil voordat Oud en Nieuw hier gevierd gaat worden, en ook het laatste concert van deze tour van Symfo Classics. De zaal in Weert was op deze laatste zondag van december goed gevuld, met vooral veel 50+-ers. De lichten in de zaal doofden voor ‘Had a dream’, Erwin Nyhoff met zijn heldere hoge stem had hier de leadzang. Tijdens dit openingsnummer spatte plezier spatte al van de bühne af.

Crossing the Borders
Martin van der Starre heeft een andere kleur stem, met een licht ruw randje, deed hij ‘Conquistador’ een rocknummer van Procol Harum. Gitarist Rob Winter speelde een prachtig stuk. Even later deed hij een stapje opzij, zodat iedereen toetsenist Werner van Gool niet alleen kon horen, maar ook kon zien.
In ‘Don’t answer me’ miste je een echte saxofoon, toch was het een mooie versie. Hierna vertelde Martin waarom deze tour ‘Crossing the Borders’ heet. Want niet alles wat ze speelden was symfonische rock, zoals ‘Tom Sawyer’ van Rush, dat is pure prog rock. Ook ‘Mother’ van Pink Floyd valt in die categorie. Nu klonk alleen Erwin’s stem en zijn akoestische gitaar. Je zag de emotie op zijn gezicht en je hoorde die ook in zijn stem. Sjoerd Rutten pakte drumstokken met zachte uiteinde en liet zijn cimbalen heel zacht rinkelen. Toen hij zijn gewone drumstokken erbij pakte, drumde hij ingetogen, zodat de impact van deze prachtige ballad bewaard bleef.

Cindy Oudshoorn had de leadzang in ‘This town ain’t big enough for the both of us’, haar hoge uithaal was super. Ze bewoog elegant en verleidelijk, daarbij maakte ze volop oogcontact met het publiek. Ze bespeelde hen gewoon, ze betrok ook Rob in dit spel. Zo had men niet alleen veel om naar te luisteren, maar ook om naar te kijken.
Natuurlijk mocht Jethro Tull niet ontbreken, van hem werd ‘Locomotive Breath’ gespeeld, de wendingen verliepen vlekkeloos. Bassist Jan van Olffen had al die tijd in zijn hoekje gestaan, maar hier ging hij tegenover Sjoerd spelen. Erwin en Rob stonden gebroederlijk naast elkaar. Het was overduidelijk dat hier een groep vrienden stond. Iedereen genoot zichtbaar van de muziek en van elkaars performance. Er was totaal geen rivaliteit tussen de bandleden. Ook niet tussen de drie fantastische vocalisten, bovendien zongen zij alle teksten uit hun hoofd, respect!

Vrolijke uptempo nummers werden afgewisseld met gevoelige nummers. Ook liedjes met een boodschap kwamen voorbij. Zoals ‘Question’ van Moody Blues, dit was een aanklacht tegen de oorlog in Vietnam. Erwin speelde hier op de twaalfsnarige gitaar, hij had de leadzang. In de samenzang met Cindy en Martin viel nogmaals op hoe mooie blend hun stemmen vormen. Het minimalistisch stuk was prachtig gespeeld en gezongen. Fans zongen even later spontaan en respectvol mee.

‘Hocus Pocus’ werd natuurlijk door iedereen herkend. Zonder dwarsfluit werd het natuurlijk een andere versie, ook deze mega hit werd enthousiast ontvangen.

Innuendo
Na de pauze klonk het bekende intro van ‘Innuendo’, dit werd een duet met Cindy en Erwin. Rob wisselde elektrisch gitaarspel af met een akoestische gitaar, hij speelde de kenmerkende Spaanse klanken. Jan klapte hier mee in de maat. Symfo Classics had de lat voor zichzelf mega hoog gelegd om al deze bekende nummers te spelen, maar het ging ze zeer goed af. Ze namen geen ‘maniertjes’ over van de originele muzikanten, maar ze bleven zichzelf. De verschillende emoties werden in de gevarieerde set goed overgebracht. Ingetogen waar het nodig was, uitbundig en vrolijk waar het kon. Hierdoor werd men geraakt in bijvoorbeeld ‘Father of the day, father of the night’. Door ‘Pinball wizard’ uit de rockopera Tommy (The Who) werd de sfeer heel anders. Symfo Classics speelde covers, maar het zijn wel professionals, dat zag en hoorde je aan alles. Het geluid was goed van kwaliteit en prima in balans. In de bezetting zijn er enkele wisselingen geweest. Dit zorgde voor een andere energie op de planken. Het één is niet beter dan het andere, maar dit is levendiger. Wel miste er soms een echte viool, dwarsfluit of andere blaasinstrumenten. Dit had grotendeels opgevangen kunnen worden met een Aerophone, een digitaal blaasinstrument.

De meest eigen versies was ‘Running up that hill’. Cindy zong hoog en prachtig klein, de muziek was sferisch. Toen tempo en volume iets opgebouwd werden, bleef het een hele eigen, maar betoverend mooie uitvoering. Erwin droeg ‘Street spirit’ op aan een overleden vriend, dit kwam binnen! Door de diversiteit voelde je regelmatig de verandering van sfeer in de zaal. Bij ‘Don’t bring me down’ ging het dak eraf, waarna de band het podium verliet.

Thank you
De eerste tonen van de toegift ‘Thank you’ klonken. Bewondering om juist dit nummer van Led Zeppelin te spelen. Erwin zong ieder woord geloofwaardig. Het klein gespeelde deel raakte menigeen, men luisterde ademloos toe, een enkeling was tot tranen toe geroerd. Terecht volgde er een daverend applaus. Als laatste werd ‘Incommunicado’ (Marillion) gespeeld, dit werd een feestje. Bijna de hele band stond om Werner heen, ze straalden allemaal. Martin wenste ons een gelukkig nieuwjaar en zei “Tot volgend jaar”. Hopelijk staat Symfo Classics in december 2020 weer in De Bosuil in Weert.

Fotografie: © Patrick Strouken

This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl

Fizzy Symfo Classics closed a fantastic musical year in De Bosuil.

It may be called a tradition that Symfo Classics performs at the end of the year in De Bosuil. This was the last concert in De Bosuil before New Year’s Eve will be celebrated here, and also the last concert of this tour of Symfo Classics. The venue in Weert was well filled on this last Sunday of December, with a lot of people over 50. The lights in the hall dimmed for ‘Had a dream‘, Erwin Nyhoff with his bright high-pitched voice had the lead vocals here. During this opening song enjoyment already splashed off the stage.

Crossing the Borders
Martin van der Starre has a different voice colour, with a slightly rough edge, he did ‘Conquistador‘ a rock song by Procol Harum. Guitarist Rob Winter played a beautiful piece. Moments later he stepped aside, so everyone could not only hear but also see keyboardist Werner van Gool.
In ‘Don’t answer me‘ you missed a real saxophone, yet it was a beautiful version. After this Martin told why this tour is called ‘Crossing the Borders‘. Because not everything they played was symphonic rock, like ‘Tom Sawyer’ by Rush, that’s pure prog rock. Also ‘Mother‘ of Pink Floyd belongs to that category. Now only Erwin’s voice and his acoustic guitar sounded. You saw the emotion on his face and you heard it in his voice as well. Sjoerd Rutten grabbed drumsticks with soft tops and he made his cymbals jingle very gently. When he grabbed his regular drumsticks, he drummed modestly, so the impact of this beautiful ballad was preserved.

Cindy Oudshoorn had the lead vocals in ‘This town ain’t big enough for both of us‘, her high pitch was super. She moved elegantly and seductively, making a lot of eye contact with the audience. She just ‘played a game‘, she also involved Rob in this. Thus people not only had a lot to listen to, but also to watch.
Of course Jethro Tull was not to be missed, they played ‘Locomotive Breath‘, the twists and turns went flawlessly. Bass player Jan van Olffen had been standing in his corner all this time, but here he went to play in front of Sjoerd. Erwin and Rob stood fraternally next to each other. It was obvious that there was a bunch of friends performing here. Everyone visibly enjoyed the music and each other’s performance. There was absolutely no rivalry between the band members. Not even between the three fantastic vocalists, on top of that they sang all the lyrics by heart, respect!

Cheerful uptempo songs were interspersed with sensitive songs. Also songs with a message came by. Like ‘Question‘ by Moody Blues, this was an indictment of the war in Vietnam. Erwin played here on the twelve-string guitar, he had the lead vocals. In the harmony vocals with Cindy and Martin it was once again obvious how beautiful their voices blend. The minimalist piece was beautifully played and sung. Fans sang along spontaneously and respectfully a little later.

‘Hocus Pocus‘ was of course recognized by everyone. Without flute it was of course a different version, this mega hit was also enthusiastically welcomed.

Innuendo
After the break the familiar intro of ‘Innuendo‘ sounded, this became a duet with Cindy and Erwin. Rob alternated electric guitar playing with an acoustic guitar, he played the characteristic Spanish sounds. Jan clapped in rhythm with this. Symfo Classics had set the bar mega high for themselves to play all these well-known songs, but they did very well. They didn’t copy styles of performing of the original musicians, but they stayed true to themselves. The different emotions were well expressed in the varied set. Subdued where necessary, excited and cheerful where possible. This touched the audience for example in ‘Father of the day, father of the night‘. The atmosphere became very different due to ‘Pinball wizard‘ from the rock opera Tommy (The Who). Symfo Classics played covers, but they are professionals, you could see and hear that in everything. The sound was good quality and well balanced. There were some changes in the line-up. This caused a different energy on stage. One is not better than the other, but this is more lively. Sometimes a real violin, flute or other wind instruments were missing. This could largely have been solved with an Aerophone, a digital wind instrument.

The most unique version was ‘Running up that hill‘. Cindy sang high and beautifully quietly. When tempo and volume were built up a bit, it remained a very special, but magical performance. Erwin dedicated ‘Street spirit‘ to a passed away friend, this touched our hearts! Because of the diversity you regularly felt the change of atmosphere in the hall. The roof went off at ‘Don’t bring me down‘, after which the band left the stage.

Thank you
The first tones of the encore ‘Thank you‘ sounded. Admiration for playing especially this song by Led Zeppelin. Erwin sang every word convincingly. The small played part touched many people, they listened breathlessly, a few were moved to tears. Rightly a thunderous applause followed. Finally ‘Incommunicado‘ (Marillion) was played, this turned out to be a party. Almost the whole band stood around Werner, they all were shining. Martin wished us a happy new year and said “See you next year”. Hopefully Symfo Classics will be back in De Bosuil in Weert in December 2020.

Photography: © Patrick Strouken