The lineup King King of has undergone some changes. Of course, founder Alan Nimmo is still the front man of this blues-rock band. Many visitors had already had their ticket in the pocket for one or two years. Corona was the culprit of the postponement. But September 18 was finally here: King King performed in the newly renovated hall of De Bosuil. The lights in the hall dimmed, and you could hear ‘Highway to Hell’. The audience spontaneously clapped and sang along, meanwhile the band members came on. “Is everybody happy?” asked Alan, after which they immediately began “She don’t gimme no lovin’. Of course guitarist Alan had the lead vocals; after all, it is his band. The backing vocals were not only done by Alan’s brother Stevie. But also bassist Zander Greenshields and keyboardist Johnny Dyke had backing vocals.
One World
‘Fire in my soul’ comes from the latest album ‘Maverick’ (2020). The harmony vocals were not quite perfect for a moment, despite that, people enjoyed this rousing song. It was great to see Alan on stage with Stevie again. Johnny has been playing for a number of years. Perhaps many fans had to get used to seeing Zander instead of Lindsay Coulson and drummer Andrew Scott instead of Wayne Proctor. One fan might appreciate one more. Another may have yet another preference. Whatever your preference was, the energy on stage was as ever. Alan dedicated ‘One world’ to all in attendance. He hardly seemed to believe that this gig could really go on, he seemed to enjoy it even more than before. Stevie also visibly enjoyed it, especially when the brothers were playing side by side. Then Alan took a few steps forward, and Stevie backward. At one point Alan played super fast, he went completely wild, which was fantastic to see. Audience favourites like ‘Waking up’ and ‘Rush hour’ could not be skipped.
‘Coming home’ was one of the songs in which Johnny’s Hammond playing came into its own. He was beautifully highlighted. Especially at the end the vocals formed a beautiful blend. Regularly Alan was playing almost at the front edge of the stage, like in ‘A long history of love’. He put on “guitar faces” and moved along with the music, drops of sweat were flying around. The transition to the subdued part was not quite smooth. Here Alan sang with emotion, and the music matched it seamlessly. This deservedly earned an in-between applause. The build-up back to more tempo and volume went perfectly. So did the next subdued part. The audience listened breathlessly to this beautiful, pleasantly long ballad.
Maverick
‘Whatever it takes to survive’ comes from the album ‘Maverick’. This song is about seeing another person suffering without really being able to help him/her. Again, Alan sang with emotion. It is not an easy song to play, there are quite a few transitions in it. But these were played very well. With good non-verbal communication, this impressive song ended nice and tight.
Alan thanked the audience a few times for being there and for the support. You could see he really meant it. Where he could, he played exuberantly, and was he “radiating”. Where he had to, he played and/or sang subdued. King King played a well varied set. Older songs like ‘Stopped the rain’ became a party due to the fans singing and clapping along. Not only the fans enjoyed themselves, the men on stage were visibly enjoying themselves as well. The newer ‘I will not fall’ was also very much appreciated. No wonder, because the men completely gave themselves over to the rousing music. After this, the old well-known ‘Stranger to love’ was played. Many fans moved with the flow of the music. Slowly the music got more and more quiet. The audience was completely still. When tempo and volume had increased again, Zander, Stevie and Alan were again playing side by side like three musketeers. Andrew played with a smile from ear to ear. Johnny’s joy could also be seen on his face. After a thunderous applause King King left the stage.
When my winter comes
It was clear to hear that everyone wanted an encore. Alan and Johnny appeared together for ‘When my winter comes’. Alan sang with passion, did a tear roll down his cheek, or was it sweat? Whatever it was, the fans were impressed.
For the very last song, the other band members reappeared on stage. One last time, King King built a party with ‘Let Love In’. As expected, almost everyone clapped and sang along at Alan’s “command.”
Not only King King deserves a compliment, so do the fans. Because even though it was pretty crowded in De Bosuil, there was hardly any chatter during the ballads, which made the impact even more impressive. Wherever they could, the audience responded outrageously.
After the performance, the band took plenty of time for the fans, and it remained pretty crowded in De Bosuil for quite a while. Because of all this, this cold, rainy Sunday afternoon became a very nice afternoon.
King King: een nieuwe line up, maar energiek als vanouds
De line up King King van heeft een aantal veranderingen ondergaan. Oprichter Alan Nimmo is natuurlijk nog steeds de frontman van deze blues-rockband. Veel bezoekers hadden hun ticket al één of twee jaar in “de pocket”. Corona was de boosdoener van het uitstel. Maar 18 september was het eindelijk zo ver: King King trad op in de pas verbouwde zaal van De Bosuil. De lichten in de zaal doofden, en je hoorde ‘Highway to Hell’. Het publiek klapte en zong spontaan mee, ondertussen kwamen de bandleden op. “Is everybody happy?” vroeg Alan, waarna ze meteen begonnen met ’She don’t gimme no lovin’. Natuurlijk had gitarist Alan de leadzang, het is immers zijn band. De achtergrondzang werd niet alleen gedaan door Alans broer Stevie. Maar ook bassist Zander Greenshields en toetsenist Johnny Dyke.
One World
‘Fire in my soul’ komt van het nieuwste album ‘Maverick’ (2020). De samenzang was heel even niet helemaal zuiver. ondanks dat genoot men van dit opzwepende nummer. Het was super om Alan weer samen met Stevie op het podium te zien. Johnny speelt al een aantal jaren mee. Maar voor veel fans was het misschien wennen om Zander te zien in plaats van Lindsay Coulson en drummer Andrew Scott in plaats van Wayne Proctor. De ene fan zal misschien de ene meer waarderen. Een ander heeft misschien weer een andere voorkeur. Wat je voorkeur ook was, de energie op het podium was als vanouds. Alan droeg ‘One world’ op aan alle aanwezigen. Hij leek nog maar nauwelijks te geloven dat dit optreden echt door kon gaan, hij leek nòg meer genieten dan voorheen. Ook Stevie genoot zichtbaar, zeker toen de broers zij aan zij stonden te spelen. Daarna deed Alan een paar stappen naar voren, en Stevie naar achteren. Op een gegeven moment speelde Alan super snel, hij ging helemaal los, dat was fantastisch om te zien. Publieks lievelingen als ‘Waking up en ‘Rush hour’ mochten natuurlijk niet ontbreken.
‘Coming home’ was één van de nummers waarin het Hammond spel van Johnny extra goed tot zijn recht kwam. Hij werd hierbij mooi in het licht gezet. Vooral op het laatst vormde de samenzang een prachtige blend. Regelmatig stond Alan vrijwel aan de voorrand van het podium te spelen, zo ook in ‘A long history of love’. Hij trok “guitar faces” en bewoog mee met de muziek, de zweetdruppels vlogen in het rond. De overgang naar het ingetogen deel verliep niet helmaal vloeiend. Hier zong Alan met emotie, de muziek sloot daar naadloos bij aan. Dit leverde terecht een tussentijds applaus op. De opbouw terug naar meer tempo en volume verliep perfect. Dat gold ook voor het volgende ingetogen deel. Het publiek luisterde ademloos toe naar deze prachtige, aangenaam lange ballad.
Maverick
‘Whatever it takes to survive’ komt van het album ‘Maverick’. Dit nummer gaat over het zien lijden van een ander, zonder dat je hem of haar echt kunt helpen. Ook hier zong Alan met emotie. Het is geen gemakkelijk nummer om te spelen, er zitten nogal wat overgangen in. Maar deze werden zeer goed gespeeld. Door de goede non-verbale communicatie eindige dit indrukwekkende nummer mooi strak.
Alan bedankte de aanwezigen een paar keer voor het komen en voor de support. Je zag dat hij het echt meende. Daar waar het kon speelde hij uitbundig, en straalde hij. Daar waar het moest speelde en/of zong hij ingetogen. King King speelde een goed gevarieerde set. Oudere nummers zoals ‘Stopped the rain’ werden door het meezingen en klappen van de fans een feestje. Niet alleen de fans genoten, ook de mannen op het podium hadden het zichtbaar naar hun zin. Ook het nieuwere ‘I will not fall’ viel in de smaak. Geen wonder, want de mannen gaven zich helemaal over aan de opzwepende muziek. Hierna werd de oude bekende ‘Stranger to love’ gespeeld. Veel fans bewogen mee met de flow van de muziek. Langzaam werd de muziek zachter en zachter. Het publiek was werkelijk muisstil. Toen tempo en volume weer toe waren genomen stonden Zander, Stevie en Alan weer als drie musketiers naast elkaar te spelen. Andrew speelde met een smile van oor tot oor. Ook bij Johnny was het plezier van zijn gezicht af te lezen. Na een daverend applaus verliet King King het podium.
When my winter comes
Het was duidelijk te horen dat iedereen een toegift wilde. Alan en Johnny kwamen samen op voor ‘When my winter comes’. Alan zong met bezieling, rolde er een traan over zijn wang, of was het zweet? Wat het ook was, de fans waren onder de indruk.
Voor het allerlaatste nummer verschenen de overige bandleden weer op de bühne. Nog één keer bouwde King King met ‘Let love in’ een feestje. Zoals verwacht klapte en zong bijna iedereen op “commando” van Alan mee.
Niet alleen King King verdient een compliment, ook de fans. Want ondanks dat het behoorlijk druk was in De Bosuil, werd er nauwelijks gekletst tijdens de ballads, hierdoor was de impact nog groter. Daar waar het kon, reageerde het publiek uitzinnig.
Na het optreden nam de band alle tijd voor de fans, en bleef het nog lang gezellig druk in De Bosuil. Door dit alles werd deze koude, regenachtige zondagmiddag een hele mooie middag.