Als je deze recensie liever in het Nederlands leest, kun je hier klikken

Eyesberg is a neo progressive project. The drummer is a big name in the prog world. It is Jimmy Keegan (Seeking Animals and ex-Spock’s Beard). The previous album ‘Masquerade’ received rave reviews.
And now, about five years later, ‘Claustrophobia’ is out. The CD itself features sunflowers, which gives away the concept a bit. This album is about the life of painter Vincent van Gogh. From his youth, until his self-chosen death.

The album starts with the title track, to which mysterious sounds are added. Vincent’s mother had a destructive influence on his youth. For example, she asks in Dutch, “Vincent. Are you crazy?”, after which she laughs strangely. The music remains quite calm, even when Malcolm Shuttleworth starts singing. Vocals and music form a good harmony, and there is a good balance between vocal and instrumental parts. There are fine twist and turns in the music. The lyrics give a glimpse into the feelings/thoughts Vincent might have had. The background vocals form a nice combination with lead vocals. If you don’t listen carefully to the lyrics of ‘Strange Boy’, at first you won’t notice that this is a concept album.
For the whole thing is much more accessible than you might expect.
In a minimalistic, mysterious part, you hear the voice of the mother again. Then, partly due to the way of singing, it becomes clear again that this is a concept.

Vincent seeks his peace outside, preferably in stormy weather. ‘Walking In Storms’ has more pace and volume. There are a number of twists, not only in tempo and volume, but also in instruments. One moment the keys are more in the foreground, the next you hear low, deep basses. The cymbals have a nice clear sound, and the tonal differences of the drums are clearly audible. The drumming is mainly subdued, but it is perfectly dosed. In a cool instrumental piece, there are some short rests.
‘Sacrifice’ describes why Vincent cut off his ear. The psychological problems Vincent had been not reflected in the colour of the vocals and music. The lyrics are the key to that. The sampling provides a surprising, yet fitting ending. Non-stop follows ‘We Want You Out’. People want the psychotic painter to leave Arles, there is a petition and protests. Here I miss some conviction in song and music. The differences between the opinion of the people and the thoughts of Vincent do not come forward enough. At the end the mother talks again about the madhouse.

The possible thoughts of Vincent are sung in a quiet way in ‘Into The Asylum’. Vocals and music become a little more optimistic. An instrumental part dies away, after which a beautiful but bizarre piece follows. Non-stop and up-tempo it goes on to ‘Final Ride’. Especially here, the lyrics are impressive, because it is about the peace that Vincent will find in death. In another life, the sunflowers will bloom. At the end, the music becomes much slower and quieter. This is a beautiful ending, goosebumps….

The lyrics of ‘Claustrophobia’ are not something you just sing along to. They are clearly printed in the booklet, so you can read along. If the artwork had been printed on matt paper/cardboard, you would have had more of a ‘van Gogh’ atmosphere. That would certainly have increased the experience of Vincent’s life. The concept becomes clear through the lyrics, and somewhat less so through the color of the voice and the atmosphere of the music. Eyesberg’ has made an accessible but detailed album, which has to grow on you.

(79/100) (Progressive Promotion Records)

Social media:
Facebook: Eyesberg

Eyesberg – Claustrophobia

Eyesberg is een neo progressief project. De drummer is een grote bekende in de prog wereld. Het is Jimmy Keegan (Seeking Animals en ex-Spock’s Beard). Het vorige album ‘Masquerade’ kreeg lovende recensies. En nu, zo’n vijf jaar later, is ‘Claustrophobia’ uit. Op de cd zelf staan zonnebloemen afgebeeld, dat verraadt het concept al een beetje. Dit album gaat over het leven van de schilder Vincent van Gogh. Vanaf zijn jeugd, tot aan zijn zelfgekozen dood.

Het album begint met de titeltrack, aan de sferische muziek worden mysterieuze geluiden toegevoegd. Vincents moeder had een destructieve invloed op zijn jeugd. Zo vraagt ze in het Nederlands: “Vincent.. ben je gek?”, waarna ze vreemd lacht. De muziek blijft vrij rustig, ook als Malcolm Shuttleworth begint te zingen. Zang en muziek vormen een goede harmonie, bovendien is er een goede balans tussen vocale en instrumentale stukken. Er zijn prima twist and turns in muziek. Met de songteksten geven ze een kijkje in de gevoelens/gedachten die Vincent gehad zou kunnen hebben. De achtergrondzang vormt een mooie combinatie met lead vocals. Als je niet goed naar de tekst van ‘Strange Boy’ luistert, heb je in eerste instantie niet in de gaten dat dit een conceptalbum is. Want het geheel is veel toegankelijker dan je misschien zou verwachten.
In een minimalistisch, mysterieus deel hoor de weer de stem van de moeder. Dan wordt het, mede door de manier van zingen, weer duidelijk dat dit een concept is.

Vincent zoekt zijn rust buiten, het liefst in stormachtig weer. ‘Walking In Storms’ heeft meer tempo en volume. Er zijn een aantal wendingen, niet alleen in tempo en volume, maar ook in instrumenten. Het ene moment zijn de toetsen meer op de voorgrond, dan hoor je weer vet lage bastonen. De cimbalen zijn mooi helder van klank, en de toonhoogte verschillen van de drums zijn goed te horen. Het drumwerk is overwegend ingetogen, maar het is perfect gedoseerd. In een gaaf instrumentaal stukje zitten enkele korte rusten. ‘Sacrifice’ beschrijft waarom Vincent zijn oor afsneed. De psychische problemen die Vincent had, komen niet tot uiting in de kleur van de zang en muziek. Qua dat moet je het wel van de songteksten hebben. De sampling zorgt voor een verrassend, en toch passend einde. Non-stop volgt ‘We Want You Out’. Men wil dat de psychotische schilder Arles verlaat, er komt een petitie en protesten. Hier mis ik wat overtuiging in zang en muziek. De verschillen tussen de mening van de bevolking en de gedachten van Vincent komen onvoldoende naar voren. Op het einde heeft de moeder het nog een keer over het gekkenhuis.

De mogelijke gedachten van Vincent worden op een rustige manier gezongen in ‘Into The Asylum’. Zang en muziek worden iets optimistischer van klank. Een instrumentaal deel sterft weg, waarna een mooi maar bizar stukje volgt. Non-stop en iup-tempo gaat het door naar ‘Final Ride’. Vooral hier maakt de tekst indruk, want het gaat over de vrede die Vincent zal vinden in de dood. In een ander leven zullen de zonnebloemen bloeien. Op het laatst wordt muziek veel langzamer en zachter. Dit is een prachtig einde, kippenvel..

De teksten van ‘Claustrophobia’ zing je niet zomaar even mee. Ze staan duidelijk geprint in het tekstboekje, zodat je wel mee kan lezen. Als het artwork op mat papier/karton was gedrukt, had je meer een ‘van Gogh’ sfeer gehad. Dat had de beleving van Vincent’s leven zeker vergroot. Het concept wordt duidelijk door de teksten, en wat minder door de kleur van de stem en de sfeer van de muziek. Eyesberg heeft een toegankelijk maar gedetailleerd album gemaakt, dat wel even moet groeien.

(79/100) (Progressive Promotion Records)