---

There is so much music launched that, as a music lover/reviewer, it is impossible to listen to everything. Not even if certain albums are on your “to do list”. For me, that applies, for instance, to the trilogy of by melodic folk/metal band Elvenking. Previously, ‘Divination’ (2019) and ‘Rapture’ (2023) were released. Most recently was the release of ‘Reader Of The Runes – Luna’. This album takes you to faraway places in a bygone era. There are stories of grief and hope, among other things. In vocals and music, you can hear both brightfullness and sad passages.
‘Season Of The Owl’ starts with percussion and a few sung words that seem to come from far away. The first twist comes rather quickly and doesn’t quite flow perfectly. The instrumental part is fine. The first vocal part is mega fast, this feels a bit unnatural. After another change, it all seems to come together.

The title track has a pleasant, rousing start. The balance between metal and folk, and between melody and rhythm is fine. The contrast in sound between metal and folk/lighter sounds could have been a bit bigger. The build-up of verse chorus makes it accessible. While there are certainly surprising and beautiful elements, I am not yet raving about it. This is partly due to the predictability at times. After the lovely folk start of ‘Gone Epoch’, the pace picks up, the atmosphere remains pleasant. This invites you to sing along, the music providing a lovely vibe. The fiddle and folk elements come through well, but do not dominate. In ‘Stormcarrier’, there is a good interplay between the rousing (instrumental) metal parts and violin. In addition, you hear both grunts and clean (stacked) vocals.

Those who have the two previous albums might already be fully into the story. I don’t feel that way, but it is clear that this is a story telling album. You can hear that in ‘On These Haunted Shores’, among others. The stacked vocals are slightly theatrical at times. Just before the end, unexpected, good grunts are added. A few songs later, there is the calm start of ‘The Weeping’. The transition to metal goes well, the lighter elements remain present. Both vocally and instrumentally, there is quite a lot of variation. In parts of the vocals you can hear clear emotional experience, the harmony vocals are a bit more upbeat. During a calm instrumental part, the percussion is surprising. Several twists and turns follow, this album does seem to get more and more beautiful.

Finally, the epic ‘Reader of the Runes – Book II’. After a cinematic opening, there is a turn to acoustic guitar playing, and calm but convincing vocals. Several (surprising) changes follow between (up-tempo) metal and calm, folk or classical-oriented music, among others. At times, the guitar playing is wonderfully screaming. The vocals change from ‘solo’ to stacked, and back again. Hope is regularly echoed here, some other phrases are sung grimly. This well-constructed epic has a surprising bit at the end. They have saved the best for last.
While it is clear that the tracks are story telling, I don’t become one with the historical-feeling songs. You can tell by the vocals and musis that some of it is fiction, which is also reflected on the cover. The accessible structure makes it suitable for a wider audience.

(74/100) (Reaper Entertainment).

Social media:
Facebook: Elvenking
Wabesite: Elvenking

---

Elvenking – Reader Of The Runes – Luna

Er komt zoveel muziek uit, dat je als muziekliefhebber/recensent onmogelijk alles kunt luisteren. Zelfs niet als bepaalde albums op je ‘to do list’ staan. Dat geldt voor mij bijvoorbeeld voor de trilogie van van de melodische folk/metalband Elvenking. Eerder kwamen ‘Divination’ (2019) en ‘Rapture’ (2023) uit. Kort geleden was de release van ‘Reader Of The Runes – Luna’. Dit album neemt je mee naar verre oorden in een lang vervlogen tijdperk. Het zijn verhalen over onder andere verdriet en hoop. In zang en muziek hoor je zowel vrolijkheid als droevige passages.
‘Season Of The Owl’ start met percussie en een paar gezongen woorden die van ver lijken te komen. De eerste wending komt vrij snel en verloopt niet helemaal mooi. Het instrumentale deel is prima. Het eerste vocale deel is mega snel, dit voelt een beetje onnatuurlijk aan. Na weer een verandering lijkt het allemaal wel goed te komen.

De titel track heeft een aangename, opzwepende start. De balans tussen metal en folk, en tussen melodie en ritme is prima. Het contrast in geluid tussen metal en folk/lichtere klanken had wat groter mogen zijn. Door de opbouw van couplet refrein is het toegankelijk. Hoewel er zeker verrassende en mooie elementen zijn, ben ik nog niet razend enthousiast. Dit komt deels door de voorspelbaarheid die er af en toe is. Na de lieflijke folk start van ‘Gone Epoch’ neemt het tempo toe, de sfeer blijft aangenaam. Dit nodigt uit om mee te zingen, de muziek zorgt voor een heerlijke vibe. Het vioolspel en de folkore elementen komen goed tot uiting, maar overheersen niet. In ‘Stormcarrier’ is er een goede wisselwerking tussen de opzwepende (instrumentale) metal stukken, en viool. Daarnaast hoor je zowel grunts als cleane (gestapelde) zang.

Wie de twee voorgaande albums heeft, zit misschien al helemaal in het verhaal. Dat gevoel heb ik niet, maar het is wel duidelijk dat dit een verhalend album is. Dat hoor je onder andere in ‘On These Haunted Shores’. De gestapelde zang is soms licht theatraal. Vlak voor het einde zijn er onverwachte, goede grunts toegevoegd. Enkele nummers later is er de kalme start van ‘The Weeping’. De overgang naar metal verloopt goed, de lichtere elementen blijven aanwezig. Zowel vocaal als instrumentaal is er behoorlijk wat variatie. In delen van de zang hoor je duidelijke emotionele beleving, de samenzang is wat vrolijker. Tijdens een kalm instrumentaal stuk is de percussie verrassend. Er volgen diverse wendingen, dit album lijkt wel steeds mooier te worden.

Tot slot de epic ‘Reader of the Runes – Book II’. Na een filmische opening is er een wending naar akoestische gitaarspel, en kalme maar overtuigende zang. Er volgen diverse (verrassende) veranderingen tussen onder andere (up-tempo) metal en kalme, folk of klassiek georiënteerde muziek. Met vlagen is het gitaarspel heerlijk gillend. De zang wisselt van “solo” naar gestapeld, en terug. Hier klinkt regelmatig hoop in terug, sommige andere zinnen worden grimmig gezongen. Deze goed opgebouwde epic heeft op het laatst nog een verrassend stukje. Ze hebben het beste voor het laatst bewaard.
Hoewel het duidelijk is dat de tracks verhalend zijn, word ik niet één met de historisch aanvoelende nummers. Je merkt aan de zang en muziek dat het deels fictie is, dat is ook terug te zien op de cover. Door de toegankelijke opbouw is het geschikt voor een breder publiek.

(74/100) (Reaper Entertainment).