Eerlijk gezegd had ik tot voor kort nog nooit van de Engelse prog band This Winter Machine gehoord. Niks om me voor te schamen, ze bestaan pas sinds mei 2016. ‘The man who never was’ is hun debuutalbum. Deze vijf mannen zijn al jaren actief in de muziek. Ze stonden samen op het podium met bijvoorbeeld Uriah Heep, Marillion en Uli Jon Roth.
Voor de meeste bandleden is dit wel hun eerste stap in de prog wereld. Hun invloeden zijn erg breed. Ze zijn geïnspireerd door bands als Marillion, Opeth en Genesis. Maar ook door classic rock en klassieke muziek.
‘The man who never was’ heeft een bijzondere start. Je hoort als eerste het geroezemoes van een groep mensen. Er komt wat muziek bij, het geroezemoes valt stil. De sfeer blijft mysterieus zodat ik geen idee heb welke kant het op gaat. Dit spanningsveld blijft even bestaan en na zo’n anderhalve minuut heb ik het vermoeden dat dit een vrij rustig, dromerig vervolg krijgt. Dit is in harmonie met de woorden die Al Wynter zingt. De tekst gaat deels over de worstelingen in het leven zelf, zoals de schaamte voor de gemaakte (denk)fouten in het verleden. Soms klinkt er verslagenheid in zijn stem. Dit nummer is verdeeld in vier hoofdstukken. Instrumentale stukken maken de overgang tussen de hoofdstukken over het algemeen duidelijk. De muziek is vrij mild en tevens meeslepend. Richting het einde klinkt er een dof zoemend geluid tussen de muziek door. Als snel gevolgd door een paar mysterieuze klanken uit de keyboards (door Mark Numan) waarna dit heerlijk lange nummer na bijna zestien minuten langzaam wegsterft.
De sfeer van ‘The Wheel’ past mooi binnen ‘het denken over het leven’. De geluidskwaliteit is hier mooi helder. Aan het begin van een instrumentaal stuk klinkt er regen en onweer klinkt, omlijst door een basgroove van Pete Priestly. De zang klinkt, net als een dialoog, afgewisseld in linker en rechterbox.
‘Lullaby’ start inderdaad als een ‘troost melodietje’. Gevolgd door gegiechel wat zo uit een teken- of animatiefilm kan komen. Nadat de muziek een poosje sferisch heeft geklonken, bespeelt ‘Jevo’ zijn gitaar met meer pit. Goed opgebouwd instrumentaal nummer.
‘After tomorrow comes’ start met piano in de hoofdrol. Marcus Murray bespeelt zijn cimbalen met snelle herhalingen. Mooi zacht, zodat het niet overheerst. Dit wisselt hij al met stukken waarin hij dynamiek laat horen. De verslagenheid in de stem van Al heeft plaatst gemaakt voor bezieling. Gezongen met mooie, vrij lange uithalen. Het nummer lijkt voorspelbaar te eindigen, maar er wordt nog een instrumentaal stukje aan vastgeplakt waar mooi pianospel in verweven zit.
Strakke ritmesectie aan het begin van ‘Fractured’. Ook de melodie komt aan bod, waardoor er een prima balans ontstaat. De balans is er ook tussen de gezongen delen met luistertekst, en de instrumentale stukken. Je voelt de kracht en energie ontstaan binnen de muziek en zang.
Dit vijfde en laatste nummer is net als de voorgaande nummers goed opgebouwd. Vijf nummers, dan zou je bijna denken dat het een EP is. Maar bij prog. rock kunnen de nummers wat langer duren. Vandaar dat de tijdsduur van ‘The man who never was’ zo’n vijftig minuten is.
‘This Winter Machine’ kan met dit debuutalbum vast wel een plaatsje veroveren in de prog scène.
(80/100, Progressive Gears Records)
Website: This Winter Machine
Facebook: This Winter Machine
