Op zaterdag 18 mei was De Bosuil bijna uitverkocht. Geen wonder, want The Bruceband (Europe’s No.1 Springsteen Tributeband) stond op het programma. Deze keer ter ere van de 35 verjaardag van het album ‘Born in the U.S.A. Het podium was nog donker toen The Bruceband verscheen. Frontman Robert Philippi begroette het publiek en vroeg wie er vorig jaar ook bij was. Hij haalde wat persoonlijke herinneringen op aan het jaar 1984, het jaar waarin dit legendarische album uitkwam. Natuurlijk werd er begonnen met de titeltrack, deze werd uit volle borst meegezongen door de fans. Vanwege het mega succes die Bruce met dit album had, moest The Bruceband vanaf dit allereerste nummer vol gas spelen. En dat deden ze! Er was direct interactie tussen de bandleden. Tijdens een instrumentaal stuk stond Robert tegenover gitarist Chris Lelieveld te spelen. Non-stop volgde ‘Cover me’.

Robert heeft uiterlijke gelijkenissen met ‘The Boss’. Ook zijn manier van bewegen kwam er dichtbij, hij was vaak aan de rand van het podium te vinden en maakte oogcontact met de fans vooraan. Het balkon werd niet vergeten door de mannen, regelmatig keken ze naar boven. Voor ‘Darlington County’ kwam Marcel Wensink achter zijn keyboard vandaan en speelde accordeon. Chris en Robert kwamen naast hem staan. Daar stonden ze, als drie musketiers. Multi-instrumentalist Dr.K blies een heerlijk stuk weg op zijn saxofoon. Op het podium werd ‘een feestje gebouwd’, dit sloeg over naar de zaal. The Bruceband had zijn eigen geluidsman meegenomen. De klankkleur van het geluid was goed, maar niet alle instrumenten waren onderling in balans. Zo was vooral de piano van ‘benjamin’ Stan Jansen te zacht. Bij de eerste tonen van ‘I’m on fire’ werd er gejuicht. Het podium was redelijk donker, met de rook erbij zorgde dit voor een mooi ‘plaatje’. Er was dus voor de bezoekers ruim voldoende om van te genieten.

No Surrender
Bassist Richard Oude Vrielink bleef achter in zijn hoekje staan, hij baste goed maar rustig. Tijdens ‘No Surrender’ stond hij te dansen, dat werkte aanstekelijk. Ook Marcel danste, waarbij hij het contact op zocht met drummer Michael van Werven, die naast hem zat te spelen. De band genoot, dat was duidelijk te zien en te voelen aan de energie. Fans gaven op hun beurt de band weer energie.
Dr.K pakte zijn mandoline voor ‘I’m Goin’ Down’, dit wisselde hij af met saxofoon en percussie. Hij was wat rustiger in zijn manier van performen. Dat veranderde tijdens ‘Dancing in the Dark’, toen ging hij los. ‘My Hometown’ was het laatste nummer van ‘de plaat’. Ook dit nummer werd zeer goed gespeeld en gezongen.

Natuurlijk was dit nog lang niet het einde van het concert. The Bruceband ging door met het opzwepende ‘Waitin’ on a sunny day’, waarbij het dak er bijna af ging. Hierna vroeg Robert om stilte voor ‘The River’. Het werd iets stiller, maar lang niet helemaal. Het ‘rokerige’ podium was donker, alleen op Robert stond een spot gericht, zo speelde hij in de rook op zijn harmonica. De echte fans zongen mee, of keken ademloos toe. Uptempo nummers werden afgewisseld met ingetogen nummers. Zo kregen we een geweldige en gevarieerde set. Één van de ballads was ‘Racing in the street’ waarbij het pianospel van Stan goed tot zijn recht kwam. Chris verruilde zijn gitaar voor een banjo, ‘Pay me my money down’ werd gespeeld. Marcel speelde accordeon en Dr.K saxofoon. Het werd zo’n dolle boel op het podium dat de mannen er even naast speelden. Maar in no-time zaten ze weer op één lijn.

Fire en Stars and Stripes
Het licht was door de lichtman van De Bosuil geregeld. Drumintro’s werden prima in het licht gezet, waarbij de ‘Stars and Stripes (de Amerikaanse vlag) extra mooi uitkwam. De rook was prima gedoseerd, maar op een gegeven moment ontstond er letterlijk een rookgordijn. Een lamp had een schroeiplek in het brandwerende zwarte gordijn gebrand. Dit werd prima opgelost door medewerkers van De Bosuil. Het concert kon gewoon veilig doorgaan. The Bruceband speelde daar spontaan op in door ‘Fire’ te spelen. Top gedaan door beide partijen!

De interactie tussen de bandleden en naar het publiek toe bleef bestaan. Door deze wisselwerking bleef de sfeer geweldig. Het intro van het uitbundige ‘Twist and Shout’ werd gespeeld. Geheel onverwacht werd Willy Loos op het podium gevraagd. Hij is toetsenist voor Nebraska, een Belgische Springsteen coverband.
Willy pakte de accordeon van Marcel en speelde onvoorbereid maar vrolijk mee. Dit tot groot plezier van de bandleden, en van hem zelf, hij stond te stralen. Het publiek waardeerde dit ook! Bijna iedereen in de zaal danste en zong luid mee.
De transformatie van sfeer naar ‘Jersey girl’ was bijzonder, met respect voor het nummer werd deze ballad door vele meegezongen.

Naarmate de avond volgde, werd er na ieder nummer “Ohohoho” gescandeerd, alsof men wilde zeggen dat de band nog niet mocht stoppen. Fans konden er geen genoeg van krijgen en de band blijkbaar ook niet. Er volgende nog een paar nummers zoals ‘Because of the night’. Robert pakte nog één keer de harmonica uit zijn broekzak voor ‘Thunder road’. Met deze prima uitgevoerde ballad eindigde het concert na maar liefst 3,5 uur. The Bruceband speelde de sterren van de hemel. Als het mogelijk was geweest de ‘Stars and Stripes’ van de vlag te spelen, dan had The Bruceband dat zeker gedaan!

This translated review in English is an unadjusted translation from Dutch by Deepl

The Bruceband played the stars of heaven at venue De Bosuil.

On Saturday 18 May, De Bosuil was almost sold out. No wonder, because The Bruceband (Europe’s No.1 Springsteen Tributeband) was on the agenda. This time to celebrate the 35th anniversary of the album ‘Born in the U.S.A. The stage was still dark when The Bruceband was appeared. Frontman Robert Philippi greeted the audience and asked who was there last year. He recalled some personal memories of the year 1984, the year this legendary album was released. Of course, they started with the title track, which was sung along with the fans. Because of Bruce’s mega success with this album, The Bruceband had to play full speed from this very first song. And they did! There was direct interaction between the band members. During an instrumental piece Robert was playing opposite guitarist Chris Lelieveld. Non-stop ‘Cover me‘ followed.

Robert has external similarities with ‘The Boss‘. His way of performance came close as well, he was often on the edge of the stage and made eye contact with the fans at the front. The men didn’t forget the balcony, they regularly looked upward. For ‘Darlington County‘ Marcel Wensink left his keyboard and played accordion. Chris and Robert stood next to him. There they stood, like three musketeers. Multi-instrumentalist Dr.K. blew a wonderful piece on his saxophone. On stage ‘a party was built’, which spread to the hall. The Bruceband had brought their own sound engineer with them. The timbre of the sound was good, but not all instruments were balanced. Especially the piano of ‘benjamin’ Stan Jansen was too weak. At the first notes of ‘I’m on fire’ there was cheering. The stage was quite dark, with the smoke this made for a nice ‘picture’. So, there was plenty for the visitors to enjoy.

No Surrender
Bassist Richard Oude Vrielink stayed behind in his corner, he played well but relaxed. During ‘No Surrender‘ he was dancing, that was contagious. Marcel also danced, where he interacted with drummer Michael van Werven, who was playing next to him. The band enjoyed themselves, you could clearly see and feel their energy. Fans in turn gave the band energy.
Dr.K took his mandolin for ‘I’m Goin‘ Down‘, which he alternated with saxophone and percussion. He was a bit calmer in his way of performing. That changed during ‘Dancing in the Dark‘, then he went wild. ‘My Hometown‘ was the last song of ’the record’. This song was also played and sung very well.

Of course, this was far from the end of the concert. The Bruceband continued with the exciting ‘Waitin’ on a sunny day‘, the roof almost teared off. After this Robert asked for silence for ‘The River‘. It became a bit quieter, but not quite. The ‘smoky’ stage was dark, only Robert had a spotlight on him, so he played his harmonica in a smoky scene. The real fans sang along, or watched breathlessly. Uptempo songs were interspersed with subdued songs. So we got a great and varied set. One of the ballads was ‘Racing in the street‘ where Stan’s piano playing came into its own. Chris exchanged his guitar for a banjo, ‘Pay me my money down‘ was played. Marcel played accordion and Dr.K saxophone. It got so frantic on stage that the guys played some errors. But in no time they were back on the same ‘wavelength’.

Fire and Stars and Stripes
The light was regulated by the light man of De Bosuil. Drumintro’s were put in the light very well, the ‘Stars and Stripes’ (the American flag) came out extra nice. The smoke was well dosed, but at one point there was literally a smoke screen. A lamp had burned a scorch mark in the fire-resistant black curtain. This was solved very well by employees of De Bosuil. The concert could just go ahead safely. The Bruceband spontaneously responded to this by playing ‘Fire‘. Well done by both parties!

The interaction between the band members and the audience remained. Because of this interaction the atmosphere remained tremendous. The intro of the exuberant ‘Twist and Shout‘ was played. Completely unexpectedly Willy Loos was invited on stage. He is keyboardist for Nebraska, a Belgian Springsteen cover band.
Willy took Marcel’s accordion and played along unprepared but cheerful. This to enjoyment of the band members, and of himself, he was shining. The audience appreciated this too! Almost everyone in the hall danced and sang along loudly.
The transformation from atmosphere to ‘Jersey girl‘ was special, with respect for the song this ballad was sung by many.

As the evening progressed, “Ohohoho” was scanned after each song, as if to say that the band shouldn’t stop yet. Fans couldn’t get enough of it and neither could the band. There will be a few more songs like ‘Because of the night‘. Robert took the harmonica out of his pocket one more time for ‘Thunder road‘. With this well performed ballad, the concert ended after no less than 3.5 hours. The Bruceband played the stars of heaven. If it had been possible to play the ‘Stars and Stripes’ of the flag, The Bruceband would certainly have done so!