De Britse blues zanger/gitarist Ian Siegal zit ruim 25 jaar in het vak. Vreemd dat er op deze vrijdagavond 13 oktober maar enkele mensen zijn als de deuren van De Bosuil open gaan.
Toen de supportact Dry Riverbed Trio het podium betrad, was het gezellig druk geworden. Deze band uit Dordrecht speelt een mix van rockabilly, blues, en Americana. Drummer Darryll Ciggaar zong als eerste: ‘Georgia Slop’. Nonstop volgde ‘Lonesome whistle blues’. Dit werd gezongen door gitarist Dusty Ciggaar. Tijdens het instrumentale stuk benutte hij de vrijheid om volop te bewegen. Ronald Tilgenkamp was één met zijn contrabas. Met zijn hele lijf bewoog hij uiterst relaxed mee in de flow. Het plezier dat deze drie mannen onderling uitstraalden was duidelijk zichtbaar. Vooral bij Darryll en Dusty zag je onderlinge band enorm goed. Het swingende ‘Baby are you getting tired of me’ was een feest om naar te kijken en te luisteren. Tijdens up-tempo nummers bleef Ronald één met zijn contrabas. Hij plukte vol verve en al swingend aan de snaren. Zowel bij de laidback nummers als de up-tempo nummers liet Dusty geweldig gitaarspel horen. Deze drie mannen namen regelmatig de leadzang op zich, dat deden ze allemaal even goed. Er stond een instrumentaal nummer op de setlist: het overbekende ‘Albatros’. Het eerste stuk werd gespeeld zoals Fleetwood Mac dat deed. Mooi om te zien hoe dit drietal bij dit ingetogen stuk in de muziek kroop en met gesloten ogen speelde. Gaande weg creëerden ze hun geheel eigen, gedurfde versie. Deze had meer power, maar dat pakte goed uit. Als één man brachten ze tempo en volume terug naar het origineel, geweldig! Hierna speelden ze nog enkele nummers. Allemaal met passie en plezier. Ze waren supportact. Het Dry Riverbed Trio kan het gemakkelijk aan om mainact te zijn.
Supportact Dry Riverbed Trio • De Bosuil 13-10-2017 • © Jack Kok
Darryll en Dusty hadden een drukke avond, zij speelden ook in de band van Ian Siegal. Als eerste kwam Darryll op, hij speelde even solo. Al snel volgde de rest van de band. Er werd gestart met ‘Eagle Vulture’. Dit nieuwe, vrij ingetogen nummer bleek een mooi instrumentaal stuk te hebben. De rustige bassist Danny van ‘t Hoff speelde regelmatig met zijn ogen dicht, maar je voelde zijn passie. ‘The Skinny’ werd perfect gespeeld en gezongen, waarbij Ian natuurlijk de mooiste tonen uit zijn gitaar te voorschijn haalde. Laidback nummers werden afgewisseld met up-tempo nummers zoals ‘I’m the train’. Ian had het duidelijk naar zijn zin. Regelmatig stond hij met een brede lach te spelen. Dat was bij de overige mannen net zo. Ian vertelde dat er volgend jaar een nieuw album uit zal komen. Van dat album speelden ze een aantal nummers. “Wie dit filmt en op social media deelt, doe ik wat aan.” waarschuwde hij. Deze nieuwe nummers waren dus extra speciaal! Één van die nieuwe nummers heet ‘Sailor town’. Het vertelt over de gewelddadige buurt waarin Ian is opgegroeid. Over dit mooie nummer verklap ik verder niks. Hetzelfde geldt voor het nieuwe, meer laidback ‘Shotgun rider’. Één tipje van de sluier wil ik wel oplichten: Ian had vanzelfsprekend de leadzang, maar werd daarbij prima vocaal ondersteund door de overige bandleden.
Veel fans hadden waarschijnlijk gehoopt op ‘She’s got the devil in her’. Ian wist weer een fantastische versie neer te zetten. Het klein gezongen deel was super. Prima opbouw naar het einde. Tijdens een gitaarwissel vroeg Ian applaus voor de vrijwilligers van De Bosuil. Hij roemde, heel terecht, de kwaliteit van licht en geluid. Natuurlijk gaven we daar gehoor aan!
Ian Siega • De Bosuil 13-10-2017 • © Jack Kok
Bekende nummers zoals ‘Hard Pressed’ werden meegezongen. Een groot deel van het publiek bewoog mee op de muziek. Ian kondigde nog een nieuw nummer aan: ‘Sweet souvenir’. Dit fantastische nummer heeft een paar geweldige tempowisselingen. Tijdens een up-tempo gedeelte stond Ian te genieten van wat Dusty aan het spelen was. En Dusty, hij straalde! Het concert zat er op en de mannen gingen weg. Natuurlijk kregen we een toegift. Ian kwam alleen op. Geheel solo speelde hij ‘American Girl’ van Tom Petty. Dit was werkelijk prachtig. Hierna verschenen de overige bandleden. Met ‘Take a walk in the wilderness’ namen ze, na bijna 2 uur, afscheid. Ian Siegal deed wat de fans verwachtten, hij was deze avond zeer goed. Vooral de traktatie op de nieuwe nummers werd enorm gewaardeerd. Fans kunnen vol verlangen uitkijken naar het nieuwe album dat in februari of maart uit zal komen. Met wat we vanavond gehoord hebben, belooft het een héél goed album te worden.
