Vandenberg’s MoonKings zorgde voor ‘vuurwerk’ in De Bosuil

Afgelopen maand kwam MK II uit. Dit is het tweede album van Vandenberg’s MoonKings, en de perfecte reden voor een toer. Op de laatste zaterdag voor kerst traden de MoonKings, zoals ze liefkozend door hen fans genoemd worden, op in De Bosuil (Weert).

Maar eerst stond The Road Home gepland. Deze rockband werd zo’n zes jaar geleden opgericht in Enschede. Ze startten met ‘Your heart won’t break’. Qua performance was de start een beetje voorzichtig. Qua muziek en zang rockte het lekker. De mannen stonden met plezier op het podium. Vrij snel gaven ze meer gas met performen. Zanger/gitarist Luke Christoffel nam een aantal keer het woord tussen de nummers door. Hij praatte vrij snel, en soms iets binnensmonds. Doordat er ook al gespeeld werd, was niet alles goed te verstaan.
Als hij zong was hij wel goed te verstaan. Tijdens ‘Save me’ had Luke de leadzang. Dat gaf zanger/gitarist Kenneth Christoffel de gelegenheid om volle bak gitaar te spelen. De tempo-en volumewisselingen werden prima gespeeld. Ook ritmesectie, met Eric Zwiers op bas en Johannes Rüther op drums, ging er in mee.
In ‘Dark desires’ had Kenneth de lead. Nu had Luke alle gelegenheid om te bewegen, en dat deed hij. Gedurende een rustig stukje zong Kenneth bijna solo. Het licht ruwe randje op zijn stem kwam mooi naar voren.
‘Starting over’ heeft een opzwepend tempo. Het ‘Ohoho’ wat in de tekst zit had live best ‘uitgebuit’ mogen worden om het publiek mee te laten zingen. Het einde van dit nummer werd lekker lang gerekt, het licht ging er flitsend in mee. Na ‘Old hearts’ verlieten deze rockers het podium.

The Road Home was goed, maar we kwamen toch voor Vandenberg’s MoonKings. Ze begonnen vol vuur met ‘Tight rope’. Het was binnen één minuut duidelijk dat dit viertal er plezier in had. Natuurlijk ging de aandacht in het begin vooral uit naar Adrian Vandenberg, hij scheurde er met zijn gitaar heerlijk doorheen.

Non-stop volgde ‘Nothing touches’. Zanger Jan Hoving bezit over een flinke dosis charisma. Hij liet met performen een mooie mix zien van flair en stoerheid. Bovendien heeft hij een strot waar je u tegen zegt. Hij kwam moeiteloos boven de muziek uit. Sem Christoffel was met zijn bas duidelijk hoorbaar. Tijdens een instrumentaal stuk stonden Sem en Ad naast elkaar te spelen. Beide hadden een smile van oor tot oor. Er gebeurde van alles op het podium, dit was een lust voor het oog. De energie en het plezier spatte van het podium af. De fans zongen en klapten volop mee met ‘Line of fire’. Helemaal toen Jan riep

“Kom op Bosuil!!”.

Met fysieke expressie gaf Jan nummers zoals ‘Angel in black’ en ‘Close to you’ de teksten extra diepgang. Het was alsof hij zelf op dat moment beleefde waar hij over zong. Natuurlijk mocht de mega hit ‘Burning heart’ niet ontbreken. Prachtig hoe ‘Adje’ de eerste noten klein en ingetogen speelde. Drummer Mart Nijen Es die in de uptempo nummers flink uithaalde, paste zijn slagkracht perfect aan.
Weer zingt Jan zeer geloofwaardig. Door dit alles was deze power ballad indrukwekkend.

Sem en Mart verlieten het podium. Adrian en Jan namen plaats op kisten die de roadies ondertussen klaar hadden gezet. ‘What doesn’t kill you’ werd akoestisch gespeeld. De transformatie van een uitgelaten naar een ingetogen sfeer was voelbaar. Één stem samen met één gitaar maakte diepe indruk op de fans. Dit kwam mede door de fysieke expressie die Jan, al zittend, toonde. ‘Sailing ships’ werd ook akoestisch gespeeld. Fans zongen zachtjes mee. Zo bleef de magie van deze gevoelige ballad bewaard.

Voor ‘Judgement Day’ kwamen Sem en Mart terug. Mart zat nu in zijn blote bast. Aansluitend gaf hij een drumsolo weg, waarbij hij zich helemaal gaf. Dat zag je aan de mimiek op zijn gezicht en aan zijn fysieke expressie. Hij werd prachtig in het licht gezet. Dit was een plaatje om naar te kijken, en naar te luisteren. Steeds sneller, en sneller ging het, maar hij lastte er ook vertragingen in. Niet alleen het publiek genoot ervan, ook de overige MoonKings zag je genieten van dit spektakel. Natuurlijk kreeg hij een daverend applaus. Naadloos ging dit over in ‘Reputation’. Jan gebruikte de microfoonstandaard regelmatig als element in zijn performen. Dit voelde volkomen natuurlijk aan. ‘The Fire’ startte rustig. In één klap gingen volume en tempo omhoog. Sem stond nu aan de rand van het podium en bespeelde zijn bas met beide handen op de hals. De mannen hadden zo veel plezier dat de vonken er bijna afvlogen. Je zag ze genieten van het performen zelf, en van de interactie met de fans.

‘Here I go again’ en ‘Lust and lies’ werden op dezelfde vurige manier gebracht. Het publiek zong luidkeels mee. De toegift bestond uit de covers ‘Love runs out’ en ‘Rock and roll’. Vooral deze Led Zeppelin cover werd meegebruld door de aanwezigen. En zo eindigde dit fantastische concert.
We moeten nog even wachten op de jaarwisseling, maar in De Bosuil zorgde de MoonKings voor ‘vuurwerk’. Voor velen het laatste concert van dit jaar. Een mooier concert had niemand zich kunnen wensen.

Fotografie: © John Verhagen