Op zondagmiddag 21 oktober stonden er eigenlijk twee main acts uit Amerika gepland in De Bosuil te Weert: Eric Steckel en The Imperial Crowns. Eric is achter in de 20, maar hij treedt al zo’n 20 jaar op.
De mannen van The Imperial Crowns draaien al heel wat langer mee. Als band traden ze al een aantal keer op in Limburg.
Eric Steckel
Zanger/gitarist Eric Steckel beet het spits af. Zijn vorige optreden hier in De Bosuil was in 2014.
Het drietal begon met ‘Waiting for the bus’. Dit komt van zijn album Polyphonic Prayer (2018).
De energie spatte er meteen van af. Eric speelde met zijn hoofd in de nek. Zijn vingers vlogen als vanzelf over de snaren. Bassist Jos Kamps stond in een hoekje te spelen. Maar hij straalde van plezier en was behoorlijk beweeglijk. Eric begroette ons met
“Hellooo Bosuil!!”
Daarna volgde ‘Juke Joint’. Eric en Jos stonden vurig tegen over elkaar te spelen. De muzikale chemie was duidelijk aanwezig. Het gitaarspel van Eric was natuurlijk weer super. Het is onvoorstelbaar wat hij onder zijn snaren vandaan toverde. Hij soleerde er uitgebreid op los. Eric noemt zijn muziek wel eens blues metal. Dat is een mooie omschrijving voor zijn heavy sound. Het geluid in de zaal was (zelfs met oordoppen in) behoorlijk hard. Maar de geluidskwaliteit was dik in orde. Voor deze toer nam Ruud Gielen achter het drumstel plaats, hij wist de vellen vol te raken. Bij ‘She’s 19 years old’ paste hij zijn volume aan, aan het ingetogen gitaarspel. Deze versie was wat minder klein gespeeld en gezongen dan andere keren. Men keek ademloos toe.
‘We’re still friends’ startte ingetogen. Dit was zo mooi gespeeld. Eric raakte hier een gevoelige snaar. Tempo en volume van de muziek namen langzaam toe. Eric speelde een stuk helemaal solo. Jos keek met een mix van verbazing en plezier toe. Tempo en volume, en de energie die ze uitstraalden, bleven hoog. Jos kreeg ook de ruimte om zijn kunnen te laten horen. Het publiek reageerde enthousiast hierop. Na ‘Tennessee’ was de eerste main act met amper een uur eigenlijk te snel voorbij.
The Imperial Crowns
Zanger/frontman Jimmie Wood is een pure showman, dat merkte je al bij opkomst. Al kauwgom kauwend en begeleid met een beetje muziek hield hij een monoloog met zijn fans. Dit was part of the show en vormde de inleiding van ‘Preachin’ the Blues’. Ook hier bruiste het van de energie.
Deze energie was niet meer of minder dan bij Eric Steckel, maar wel anders. Jimmie is 65 jaar, maar dat was nergens aan te merken. Hij bewoog alsof de tijd geen invloed heeft. Er was veel interactie te zien op het podium. Hier stond een team met plezier te performen.
Voor aanvang van ‘I gotta right’ riep Jimmie:
“I made 65 years on this planet. And, M*ther F*uckers, I.. have the right.. to rock!”
Dit was één van de nummers waarbij hij op zijn blues harp speelde. Dat deed hij als een ware showman. Het performen en entertainen zit in zijn bloed. In ‘Soul Deep’ was er een ‘onderonsje’ tussen Jimmie en zijn dochter Rachel. Haar stem kwam ook hier mooi uit. Het gitaarspel van J.J. Holiday was geweldig. Alles werd prima aangevuld door de ritmesectie bestaande uit James Carter op bas en Billy Sullivan op drums.
Vol vuur kondigde Jimmie ‘Altar of love’ aan. Een flink aantal fans klapten mee. Door het opzwepende ritme werd de energie naar een nog hoger level getild. Het harmonicaspel van Jimmie was zeer goed. Dit was een feest om naar te kijken en te luisteren. Het was niet zo heel vol in De Bosuil, toch maakten we herrie voor tien. We gaven dik verdiend een daverend applaus. ‘Papa Lawd’ is een stuk rustiger, en minstens net zo mooi. Alles wat Jimmie deed of vertelde, gebeurde met flair. Zowel de verwijzing maar ‘de merch’, het voorstellen van de band, en de aankondiging naar het volgende nummer.
‘Liberate’ werd ingetogen gespeeld en gezongen. De emotie op Jimmie’s was zowel in de klein gezongen delen als de vocale uithalen te horen. Bovendien was de bezieling af te lezen op zijn gezicht. De achtergrondzang vormde mooie blend met het geheel.
Als laatste speelden ze ‘Ramblin’ woman blues’, een oudje van hun eerste album. Billy had hier een drumstok in de ene hand en twee sambaballen in de andere. Jimmie had in beide handen een tamboerijn waarmee hij op zijn borstkas sloeg, Het leek of hij helemaal in trance was. De muziek zat in zijn lijf, hij was één brok passie. Toen J.J. en Rachel de tamboerijnen overpakten, pakte Jimmie zijn harmonica, en bleef in trance. Er was weinig maar prachtig gedoseerd licht, dit paste perfect in de sfeer. Natuurlijk kwam er een toegift. The Imperial Crowns koos voor ‘Restless soul’. Fans neuriede mee.
Dit rustige nummer was een mooie manier om een geweldig en aangenaam lang concert mee af te sluiten. Deze middag zagen we twee totaal verschillende, maar fantastische optredens.
Fotografie: © Josanne van der Heijden
